Όλα τα άλλα είναι θέμα αξιών και συνείδησης…
Ο εγκλεισμός στο σπίτι θα μπορούσε να προσφέρει τις καλύτερες προϋποθέσεις για να βρεθεί μια χρυσή τομή στις συντροφικές σχέσεις που είχαν ήδη κλονιστεί, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό για όλους.
Αρκετά ζευγάρια δεν κατάφεραν ή δεν προσπάθησαν καν να ξεπεράσουν τον σκόπελο της αναγκαστικής καθημερινής τριβής, με αποτέλεσμα να ενταθούν οι συγκρούσεις και να μεγαλώσει το συναισθηματικό χάσμα ανάμεσά τους.
Η συναισθηματική απιστία, ως η πλέον ανώδυνη και διαδεδομένη μορφή απιστίας που βρίσκει διέξοδο στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ίσως να είχε τη μεγαλύτερη ανταπόκριση στην περίοδο του Covid-19, καθώς αυξήθηκε ο αριθμός των καταπιεσμένων συντρόφων.
Το γεγονός αυτό από μόνο του καταδεικνύει πόσο δύσκολο είναι να μπει κανείς στη διαδικασία των υπερβάσεων και φυσικά, πως η εύκολη λύση είναι πάντα η πρώτη επιλέξιμη λύση.
Σε μια εποχή μάλιστα που η ανθρώπινη ζωή απειλήθηκε, είναι πιο εύκολο να υιοθετηθεί μια φιλοσοφία που να στέκεται απόλυτα στο δικαίωμα να ζήσει κανείς χωρίς καταπίεση και συναισθηματική στειρότητα.
Μόνο που αυτό το δικαίωμα ανήκει και στους δυο συντρόφους.
Οι συντροφικές σχέσεις στηρίζονται στον αμοιβαίο σεβασμό, στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, αλλά θέλουν και «κότσια» για να αντέξουν τους κλυδωνισμούς του χρόνου.
Συνήθως, αυτός που δεν παλεύει για τη σχέση του, μένει με το ένα πόδι μέσα της και με το άλλο πόδι στην πόρτα, συμβιβασμένος κι ανικανοποίητος. Αυτό το αίσθημα είναι που του δίνει το άλλοθι να αναζητήσει αλλού συναισθηματική ή σεξουαλική ικανοποίηση. Η οποία στον κανόνα δεν κρατάει πολύ και πέφτει στην παγίδα να ψάξει ξανά αλλού και μετά αλλού… χωρίς, όμως, να λύνει τα δεσμά του από τη σχέση που έχει πάψει πια να τον καλύπτει.
Οι συντροφικές σχέσεις, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι μεσοβέζικες, τουλάχιστον όχι όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση. Η κακοποίηση δεν είναι μόνο σωματική, είναι και ψυχική και συναισθηματική. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ευνουχίζει ή να γονατίζει έναν άλλον άνθρωπο, απλά και μόνο γιατί είναι αρκετά δειλός να διεκδικήσει τη ζωή του από την αρχή.
Δε χωρίζουν εύκολα οι άνθρωποι, δε διαλύονται εύκολα οι οικογένειες. Αρκεί για όσο διάστημα μοιράζονται την ίδια στέγη, τις ίδιες υποχρεώσεις, την ανατροφή των παιδιών τους, να καταφέρουν να διατηρήσουν ψηλά την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό προς τον εαυτό τους και προς τον άλλον.
Οι συντροφικές σχέσεις που θα βγουν από την καραντίνα λαβωμένες, δύσκολα θα καταφέρουν να ανακάμψουν, από τη στιγμή που η ελευθερία της μετακίνησης θα διευρύνει ακόμα περισσότερο τα όρια των επιλογών και των διεξόδων.
Για όσους έχουν παιδιά, ένα είναι το ασφαλές ερώτημα… «Θα ήθελα να φερθεί στην κόρη μου ή στον γιο μου ο σύντροφός του με συναισθηματική ή σεξουαλική απαξίωση, όπως κάνω εγώ ο ίδιος στη μητέρα /στον πατέρα του;»
Νομίζω πως η απάντηση είναι αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη…
Όλα τα άλλα είναι θέμα αξιών και συνείδησης…
Αρκετά ζευγάρια δεν κατάφεραν ή δεν προσπάθησαν καν να ξεπεράσουν τον σκόπελο της αναγκαστικής καθημερινής τριβής, με αποτέλεσμα να ενταθούν οι συγκρούσεις και να μεγαλώσει το συναισθηματικό χάσμα ανάμεσά τους.
Η συναισθηματική απιστία, ως η πλέον ανώδυνη και διαδεδομένη μορφή απιστίας που βρίσκει διέξοδο στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ίσως να είχε τη μεγαλύτερη ανταπόκριση στην περίοδο του Covid-19, καθώς αυξήθηκε ο αριθμός των καταπιεσμένων συντρόφων.
Το γεγονός αυτό από μόνο του καταδεικνύει πόσο δύσκολο είναι να μπει κανείς στη διαδικασία των υπερβάσεων και φυσικά, πως η εύκολη λύση είναι πάντα η πρώτη επιλέξιμη λύση.
Σε μια εποχή μάλιστα που η ανθρώπινη ζωή απειλήθηκε, είναι πιο εύκολο να υιοθετηθεί μια φιλοσοφία που να στέκεται απόλυτα στο δικαίωμα να ζήσει κανείς χωρίς καταπίεση και συναισθηματική στειρότητα.
Μόνο που αυτό το δικαίωμα ανήκει και στους δυο συντρόφους.
Οι συντροφικές σχέσεις στηρίζονται στον αμοιβαίο σεβασμό, στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, αλλά θέλουν και «κότσια» για να αντέξουν τους κλυδωνισμούς του χρόνου.
Συνήθως, αυτός που δεν παλεύει για τη σχέση του, μένει με το ένα πόδι μέσα της και με το άλλο πόδι στην πόρτα, συμβιβασμένος κι ανικανοποίητος. Αυτό το αίσθημα είναι που του δίνει το άλλοθι να αναζητήσει αλλού συναισθηματική ή σεξουαλική ικανοποίηση. Η οποία στον κανόνα δεν κρατάει πολύ και πέφτει στην παγίδα να ψάξει ξανά αλλού και μετά αλλού… χωρίς, όμως, να λύνει τα δεσμά του από τη σχέση που έχει πάψει πια να τον καλύπτει.
Οι συντροφικές σχέσεις, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι μεσοβέζικες, τουλάχιστον όχι όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση. Η κακοποίηση δεν είναι μόνο σωματική, είναι και ψυχική και συναισθηματική. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ευνουχίζει ή να γονατίζει έναν άλλον άνθρωπο, απλά και μόνο γιατί είναι αρκετά δειλός να διεκδικήσει τη ζωή του από την αρχή.
Δε χωρίζουν εύκολα οι άνθρωποι, δε διαλύονται εύκολα οι οικογένειες. Αρκεί για όσο διάστημα μοιράζονται την ίδια στέγη, τις ίδιες υποχρεώσεις, την ανατροφή των παιδιών τους, να καταφέρουν να διατηρήσουν ψηλά την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό προς τον εαυτό τους και προς τον άλλον.
Οι συντροφικές σχέσεις που θα βγουν από την καραντίνα λαβωμένες, δύσκολα θα καταφέρουν να ανακάμψουν, από τη στιγμή που η ελευθερία της μετακίνησης θα διευρύνει ακόμα περισσότερο τα όρια των επιλογών και των διεξόδων.
Για όσους έχουν παιδιά, ένα είναι το ασφαλές ερώτημα… «Θα ήθελα να φερθεί στην κόρη μου ή στον γιο μου ο σύντροφός του με συναισθηματική ή σεξουαλική απαξίωση, όπως κάνω εγώ ο ίδιος στη μητέρα /στον πατέρα του;»
Νομίζω πως η απάντηση είναι αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη…
Όλα τα άλλα είναι θέμα αξιών και συνείδησης…
Γεωργία Ανδριώτου
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.