Είναι ένα μεγάλο και τρομακτικό βήμα...
Από πολύ μικρή ηλικία, οι περισσότεροι από μας, είχαμε ονειρευτεί τη μέρα που θα φεύγαμε από το πατρικό μας σπίτι και επιτέλους, θα κάναμε αυτό που θέλαμε χωρίς να ζητάμε άδεια. Όμως, όταν τελικά έρχεται αυτή η στιγμή συνειδητοποιούμε πως δεν είναι όλα όπως τα περιμέναμε.
Σε κάποιες φάσεις ειδικά, όπως όταν είμαστε άρρωστοι και δυσκολευόμαστε να κάνουμε πράγματα μόνοι μας εκεί είναι το δύσκολο, να μην έχεις κάποιον να σε φροντίσει όταν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου.
Σύντομα συνειδητοποιείς πως ναι μεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος, αλλά σου λείπει η οικογένειά σου. Σου λείπουν οι καθημερινές στιγμές που είχατε όλοι μαζί, τα γέλια σας ακόμα και οι καβγάδες σας. Όμως αυτό που σου λείπει περισσότερο είναι να χάνεις τη δεδομένη, καθημερινή θαλπωρή από τη μαμά και τον μπαμπά. Κι αυτό είναι ένα κενό το οποίο κανείς δεν μπορεί να στο γεμίσει. Η ζωή μας όταν αλλάζει ριζικά και ραγδαία, χωρίς προειδοποίηση κι ενώ δεν είμαστε έτοιμοι για μια μεγάλη αλλαγή είναι επόμενο να μας ταράζει.
Υπάρχουν συναισθήματα που στην ενήλικη ζωή μας είναι δύσκολο να τα ταξινομήσουμε με αποτέλεσμα να μας διχάζουν. Από τη μια πλευρά δε γίνεται να είμαστε για πάντα κάτω από την αγκαλιά και το σπίτι των γονέων μας. Από την άλλη πλευρά όμως είναι κάτι το οποίο ουσιαστικά ήταν ολόκληρη η ζωή μας και δεν έχουμε ζήσει ποτέ χωρίς αυτό. Αν ήταν κάτι το οποίο δεν είχαμε ζήσει ποτέ δε θα μας πείραζε να το χάναμε. Όταν όμως μιλάμε για όλη μας τη ζωή αυτό είναι κάτι που σίγουρα μας πειράζει. Ερχόμαστε, λοιπόν, στη θέση να προσπαθήσουμε να συγχωνεύσουμε την ενήλικη κι ανεξάρτητη ζωή μας με εκείνη που ζούσαμε πριν.
Πόσο εύκολο να είναι να το πετύχει κανείς αυτό; Δεν είναι. Πάντα θα μας λείπει κάτι παραπάνω, πάντα θα το ζητάμε και ειδικά στις πιο δύσκολες στιγμές μας. Πολλές φορές θα πηγαίνουμε λίγο να ζήσουμε κοντά στους δικούς μας αυτό που δεν μπορούμε να ζήσουμε μακρυά τους. Όσο έχουμε ευκαιρίες καλό είναι να μη χάνουμε τις στιγμές αυτές μαζί τους, όσο ακόμα μπορούμε να τις ζούμε. Να μη χάνουμε στιγμές με τους δικούς μας και να μην αφήνουμε πράγματα που ίσως μετά τα μετανιώσουμε.
Φεύγοντας από την παιδικότητά μας κι αφήνοντας τη θαλπωρή του πατρικού μας σπιτιού μαζί με τους αγαπημένους μας γονείς, εκεί κοντά στο σημείο που προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες μέχρι να καταλάβουμε ότι έχουμε πραγματικά φύγει, πρέπει να έχουμε καθαρή καρδιά, ξεκάθαρες αναμνήσεις και καθόλου σκέψεις να μας γεμίζουν αμφιβολίες. Είναι ένα μεγάλο και τρομακτικό βήμα, αυτό της ανεξαρτησίας, μα μέσα σε όλη αυτήν τη γλυκόπικρη γεύση που μας αφήνει, μας δίνει την ελευθερία του να ξεκινήσουμε το δρόμο μας.
Σε κάποιες φάσεις ειδικά, όπως όταν είμαστε άρρωστοι και δυσκολευόμαστε να κάνουμε πράγματα μόνοι μας εκεί είναι το δύσκολο, να μην έχεις κάποιον να σε φροντίσει όταν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου.
Σύντομα συνειδητοποιείς πως ναι μεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος, αλλά σου λείπει η οικογένειά σου. Σου λείπουν οι καθημερινές στιγμές που είχατε όλοι μαζί, τα γέλια σας ακόμα και οι καβγάδες σας. Όμως αυτό που σου λείπει περισσότερο είναι να χάνεις τη δεδομένη, καθημερινή θαλπωρή από τη μαμά και τον μπαμπά. Κι αυτό είναι ένα κενό το οποίο κανείς δεν μπορεί να στο γεμίσει. Η ζωή μας όταν αλλάζει ριζικά και ραγδαία, χωρίς προειδοποίηση κι ενώ δεν είμαστε έτοιμοι για μια μεγάλη αλλαγή είναι επόμενο να μας ταράζει.
Υπάρχουν συναισθήματα που στην ενήλικη ζωή μας είναι δύσκολο να τα ταξινομήσουμε με αποτέλεσμα να μας διχάζουν. Από τη μια πλευρά δε γίνεται να είμαστε για πάντα κάτω από την αγκαλιά και το σπίτι των γονέων μας. Από την άλλη πλευρά όμως είναι κάτι το οποίο ουσιαστικά ήταν ολόκληρη η ζωή μας και δεν έχουμε ζήσει ποτέ χωρίς αυτό. Αν ήταν κάτι το οποίο δεν είχαμε ζήσει ποτέ δε θα μας πείραζε να το χάναμε. Όταν όμως μιλάμε για όλη μας τη ζωή αυτό είναι κάτι που σίγουρα μας πειράζει. Ερχόμαστε, λοιπόν, στη θέση να προσπαθήσουμε να συγχωνεύσουμε την ενήλικη κι ανεξάρτητη ζωή μας με εκείνη που ζούσαμε πριν.
Πόσο εύκολο να είναι να το πετύχει κανείς αυτό; Δεν είναι. Πάντα θα μας λείπει κάτι παραπάνω, πάντα θα το ζητάμε και ειδικά στις πιο δύσκολες στιγμές μας. Πολλές φορές θα πηγαίνουμε λίγο να ζήσουμε κοντά στους δικούς μας αυτό που δεν μπορούμε να ζήσουμε μακρυά τους. Όσο έχουμε ευκαιρίες καλό είναι να μη χάνουμε τις στιγμές αυτές μαζί τους, όσο ακόμα μπορούμε να τις ζούμε. Να μη χάνουμε στιγμές με τους δικούς μας και να μην αφήνουμε πράγματα που ίσως μετά τα μετανιώσουμε.
Φεύγοντας από την παιδικότητά μας κι αφήνοντας τη θαλπωρή του πατρικού μας σπιτιού μαζί με τους αγαπημένους μας γονείς, εκεί κοντά στο σημείο που προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες μέχρι να καταλάβουμε ότι έχουμε πραγματικά φύγει, πρέπει να έχουμε καθαρή καρδιά, ξεκάθαρες αναμνήσεις και καθόλου σκέψεις να μας γεμίζουν αμφιβολίες. Είναι ένα μεγάλο και τρομακτικό βήμα, αυτό της ανεξαρτησίας, μα μέσα σε όλη αυτήν τη γλυκόπικρη γεύση που μας αφήνει, μας δίνει την ελευθερία του να ξεκινήσουμε το δρόμο μας.
Μαρίλια Μυστεγνιώτου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.