ανεξάρτητα από ηλικίες και πράξεις.
Όπως πέρασαν τόσα χρόνια, έτσι, άλλος ένας χρόνος φτάνει στο τέλος του κι αν κάπου οφείλουμε ένα «Ευχαριστώ» τότε αυτό είναι σίγουρα στους γονείς μας. Να τους ευχαριστήσουμε που μας έφεραν στον κόσμο, μας μεγάλωσαν και μας χάρισαν τόσο υλικά όσο και πνευματικά αγαθά. Είναι γιορτές, έχεις πια μεγαλώσει κι αναλογίζεσαι όλα τα δώρα που πήρες από αυτούς απ’ όταν ήσουν μικρός, μέχρι και σήμερα. Γιατί γι’ αυτούς θα ‘σαι πάντα παιδί.
Τα δώρα που σου αγόραζαν -σκέφτεσαι- πως ήταν αυτά που ήθελες. «Μα πού έβρισκαν τα χρήματα;», αναρωτιέσαι κι αμέσως θυμάσαι πως πάντα τα είχες όλα. Κι αυτό γιατί οι γονείς πάντα μεριμνούν πρώτα για τα παιδιά τους και μετά για όλα τα υπόλοιπα. Ακόμη και τις φορές που δεν πήρες ακριβώς αυτό που ζήτησες, μεγάλωσες πια και καταλαβαίνεις ότι είναι άλλα τόσα αυτά που πήρες, χωρίς να τα ζητήσεις και με απόλυτη ανιδιοτέλεια. Είτε μιλάμε για γονείς που είχαν την οικονομική δυνατότητα, είτε γι’ αυτούς που βγάζουν ένα μεροκάματο για τα προς το ζην, η προτεραιότητα όλων είναι τα παιδιά τους. Από το χριστουγεννιάτικο σου δώρο, λοιπόν, έως τα πιο απλά και βασικά, όπως το φαγητό σου, τα ρούχα και τα παπούτσια σου, τα φροντιστήριά σου, όλα ήταν πάντα εκεί τακτοποιημένα και πληρωμένα. Μπορεί σε αυτούς να έλειπαν πολλά, τα έξοδα του σπιτιού να έτρεχαν και ενδεχομένως να έμεναν
απλήρωτα, σε εσένα, όμως, δεν έλειπε τίποτα.
Το μεγαλύτερο, όμως, δώρο που σου χάρισαν ήταν που σε έφεραν στον κόσμο και σε μεγάλωσαν κάνοντας σε αυτό που αντικρίζεις σήμερα όταν κοιτάζεις τον καθρέφτη. Πόνεσαν, μόχθησαν για να γεννηθείς και να μεγαλώσεις. Είχες την τύχη να μεγαλώσεις με όλη την αγάπη, με στοργή και φροντίδα. Εκτός από υλικά πήρες ακόμη περισσότερα πνευματικά αγαθά. Διδάχθηκες το σωστό, το δίκαιο, την αλληλεγγύη. Σου έμαθαν να είσαι καλός και δοτικός άνθρωπος, να προσφέρεις σε όσους έχουν ανάγκη, όπως και ό,τι μπορείς. Να αρκείσαι στα λίγα και να μην επιζητάς τα πολλά. Να απομακρύνεις από τη ζωή σου όσους σου φέρθηκαν σκάρτα και επιδίωξαν να σε βλάψουν, χωρίς να τους κρατάς θυμό και κακία. Και φυσικά, πρώτα απ’ όλα σου έμαθαν να σέβεσαι τον εαυτό σου και να είσαι περήφανος γι’ αυτόν, όπως είναι αυτοί για εσένα.
Κάπως έτσι μεγαλώσαμε και πλέον μόνο ευγνώμονες μπορούμε να είμαστε σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Ήρθε η δική μας στιγμή, να τους ευχαριστούμε και να τους φροντίζουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για ένα παιδί -όταν γίνει πια οικονομικά ανεξάρτητο- από το να ανταποδίδει στους γονείς του όσα του έδωσαν. Νιώθεις χαρά και ικανοποίηση δίνοντας χρήματα στους γονείς σου και επιμένοντας να τα πάρουν -γιατί αυτοί αν μη τι άλλο δεν υπάρχει περίπτωση να σου ζητήσουν οτιδήποτε. Χρήματα που θα τα αξιοποιήσουν όπως αυτοί επιθυμούν, είτε πρόκειται για κάποιο δώρο στον εαυτό τους, είτε για έξοδα στα οποία δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, από το να βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν σαν μικρών παιδιών, κάθε φορά που ανοίγουν το δώρο που τους έκανες. Άλλωστε κατά βάθος, όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας.
Ακόμα, κι όταν αρρωστήσουν ή φτάσουν σε μια ηλικία που έχουν ανάγκη τη φροντίδα σου, θέλεις να τους προσέχεις. Θέλεις να τους ανταποδώσεις τη φροντίδα που σου έδωσαν όταν ήσουν παιδί και το κάνεις ανιδιοτελώς κι όχι από υποχρέωση. Μπορεί αυτοί να νιώθουν άσχημα ή ότι γίνονται βάρος, αλλά για εσένα είναι η ευκαιρία σου να τους δείξεις έμπρακτα για ακόμα μια φορά την αγάπη που τους έχεις.
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη της οικογένειας που πάντα είναι υπέρμετρη, ανεξάρτητα από ηλικίες και πράξεις. Τώρα που μεγαλώσαμε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά ήταν όσα μας έδωσαν απλόχερα και πόσο ανούσια όσα μας στέρησαν. Τώρα που τους τα ανταποδίδουμε ή τα μεταδίδουμε στα δικά μας παιδιά. Να τους αγαπάτε τους γονείς σας και να τους φροντίζετε. Να τους δείχνετε σε κάθε ευκαιρία τι σημαίνουν για εσάς, γιατί τα πάντα αλλάζουν και δεν ξέρεις ποτέ πότε θα έρθει η στιγμή που θα φύγουν από κοντά σας. Να το κάνετε και για εμάς που δεν έχουμε κοντά μας είτε έναν εκ των δύο, είτε και τους δύο και μας λείπουν…
Τα δώρα που σου αγόραζαν -σκέφτεσαι- πως ήταν αυτά που ήθελες. «Μα πού έβρισκαν τα χρήματα;», αναρωτιέσαι κι αμέσως θυμάσαι πως πάντα τα είχες όλα. Κι αυτό γιατί οι γονείς πάντα μεριμνούν πρώτα για τα παιδιά τους και μετά για όλα τα υπόλοιπα. Ακόμη και τις φορές που δεν πήρες ακριβώς αυτό που ζήτησες, μεγάλωσες πια και καταλαβαίνεις ότι είναι άλλα τόσα αυτά που πήρες, χωρίς να τα ζητήσεις και με απόλυτη ανιδιοτέλεια. Είτε μιλάμε για γονείς που είχαν την οικονομική δυνατότητα, είτε γι’ αυτούς που βγάζουν ένα μεροκάματο για τα προς το ζην, η προτεραιότητα όλων είναι τα παιδιά τους. Από το χριστουγεννιάτικο σου δώρο, λοιπόν, έως τα πιο απλά και βασικά, όπως το φαγητό σου, τα ρούχα και τα παπούτσια σου, τα φροντιστήριά σου, όλα ήταν πάντα εκεί τακτοποιημένα και πληρωμένα. Μπορεί σε αυτούς να έλειπαν πολλά, τα έξοδα του σπιτιού να έτρεχαν και ενδεχομένως να έμεναν
απλήρωτα, σε εσένα, όμως, δεν έλειπε τίποτα.
Το μεγαλύτερο, όμως, δώρο που σου χάρισαν ήταν που σε έφεραν στον κόσμο και σε μεγάλωσαν κάνοντας σε αυτό που αντικρίζεις σήμερα όταν κοιτάζεις τον καθρέφτη. Πόνεσαν, μόχθησαν για να γεννηθείς και να μεγαλώσεις. Είχες την τύχη να μεγαλώσεις με όλη την αγάπη, με στοργή και φροντίδα. Εκτός από υλικά πήρες ακόμη περισσότερα πνευματικά αγαθά. Διδάχθηκες το σωστό, το δίκαιο, την αλληλεγγύη. Σου έμαθαν να είσαι καλός και δοτικός άνθρωπος, να προσφέρεις σε όσους έχουν ανάγκη, όπως και ό,τι μπορείς. Να αρκείσαι στα λίγα και να μην επιζητάς τα πολλά. Να απομακρύνεις από τη ζωή σου όσους σου φέρθηκαν σκάρτα και επιδίωξαν να σε βλάψουν, χωρίς να τους κρατάς θυμό και κακία. Και φυσικά, πρώτα απ’ όλα σου έμαθαν να σέβεσαι τον εαυτό σου και να είσαι περήφανος γι’ αυτόν, όπως είναι αυτοί για εσένα.
Κάπως έτσι μεγαλώσαμε και πλέον μόνο ευγνώμονες μπορούμε να είμαστε σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Ήρθε η δική μας στιγμή, να τους ευχαριστούμε και να τους φροντίζουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για ένα παιδί -όταν γίνει πια οικονομικά ανεξάρτητο- από το να ανταποδίδει στους γονείς του όσα του έδωσαν. Νιώθεις χαρά και ικανοποίηση δίνοντας χρήματα στους γονείς σου και επιμένοντας να τα πάρουν -γιατί αυτοί αν μη τι άλλο δεν υπάρχει περίπτωση να σου ζητήσουν οτιδήποτε. Χρήματα που θα τα αξιοποιήσουν όπως αυτοί επιθυμούν, είτε πρόκειται για κάποιο δώρο στον εαυτό τους, είτε για έξοδα στα οποία δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, από το να βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν σαν μικρών παιδιών, κάθε φορά που ανοίγουν το δώρο που τους έκανες. Άλλωστε κατά βάθος, όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας.
Ακόμα, κι όταν αρρωστήσουν ή φτάσουν σε μια ηλικία που έχουν ανάγκη τη φροντίδα σου, θέλεις να τους προσέχεις. Θέλεις να τους ανταποδώσεις τη φροντίδα που σου έδωσαν όταν ήσουν παιδί και το κάνεις ανιδιοτελώς κι όχι από υποχρέωση. Μπορεί αυτοί να νιώθουν άσχημα ή ότι γίνονται βάρος, αλλά για εσένα είναι η ευκαιρία σου να τους δείξεις έμπρακτα για ακόμα μια φορά την αγάπη που τους έχεις.
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη της οικογένειας που πάντα είναι υπέρμετρη, ανεξάρτητα από ηλικίες και πράξεις. Τώρα που μεγαλώσαμε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά ήταν όσα μας έδωσαν απλόχερα και πόσο ανούσια όσα μας στέρησαν. Τώρα που τους τα ανταποδίδουμε ή τα μεταδίδουμε στα δικά μας παιδιά. Να τους αγαπάτε τους γονείς σας και να τους φροντίζετε. Να τους δείχνετε σε κάθε ευκαιρία τι σημαίνουν για εσάς, γιατί τα πάντα αλλάζουν και δεν ξέρεις ποτέ πότε θα έρθει η στιγμή που θα φύγουν από κοντά σας. Να το κάνετε και για εμάς που δεν έχουμε κοντά μας είτε έναν εκ των δύο, είτε και τους δύο και μας λείπουν…
Γεωργία Ιορδανοπούλου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.