Για μια φορά θα ακούσω τη λογική που μου ουρλιάζει...
Πας κι έρχεσαι. Χρόνια τώρα το ίδιο βιολί. Εσύ ο μέγας απών, ο φευγάτος που δε βαριέται ποτέ το πήγαινε-έλα κι εγώ το κορόιδο που δε σε στέλνω μακρύτερα από εκεί από όπου μου έρχεσαι κάθε φορά.
Δε βαρέθηκες να μην ξέρεις τι θέλεις; Εμένα, λες. Για πόσο αυτή τη φορά; Μέχρι να σιγουρέψουμε την καβάτζα και πάλι στη γύρα ο μάγκας. Γιατί ωραίος ο μουσακάς αλλά δεν μπορείς να τρως και κάθε μέρα.
Έλα, όμως, που εγώ βαρέθηκα να είμαι ο μουσακάς σου. Βαρέθηκα να είμαι πάντα εκεί, με ανοιχτή την καρδιά μου για να σε δεχτώ. Κάθε φορά ελπίζω πως δε θα ξανάρθεις. Εύχομαι να γλίτωσα από σένα. Αλλά τζίφος. Εσύ ξανάρχεσαι, με τον αέρα του δεν τρέχει τίποτα κι εγώ το βλήμα σε δέχομαι.
Γιατί σε δέχομαι μου λες;
Κάθε φορά φεύγεις και παίρνεις μαζί σου κι ένα κομμάτι της εμπιστοσύνης μου, ένα κομμάτι αυτού του έρωτα που με βασανίζει χρόνια. Σε πόσα πια κομμάτια θα πρέπει να διαλυθεί η καρδιά μου για να μη νιώθω πια; Δε θέλω να γυρίσεις κι όμως σε δέχομαι. Αυτή, όμως, είναι η τελευταία φορά που φεύγεις. Αυτή την πόρτα, που γράφει καβάτζα με τεράστια γράμματα, δε θα την ξαναβρείς ανοιχτή. Θα την κλειδώσω κι εν ανάγκη, γιατί καμία εμπιστοσύνη δε μου έχω, θα φάω και το κλειδί.
Κουράστηκα, το καταλαβαίνεις; Κουράστηκα να σε δέχομαι πίσω. Κουράστηκα να μετρώ τις προδοσίες σου, μια για κάθε φορά που έφυγες γιατί πνιγόσουν, γιατί ήθελες να τα βρεις με τον εαυτό σου, γιατί μου άξιζε κάτι καλύτερο από σένα. Προφανώς και μου αξίζει κάτι καλύτερο από σένα. Αληθινά, όμως, όχι στα δήθεν που το λες για με ρίξεις στα μαλακά.
Εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις κι εγώ κουράστηκα. Και την καρδιά μου που την έπεισα ότι λέει το όνομά σου, θα τη φιμώσω να το βουλώσει. Για μια φορά θα ακούσω τη λογική που μου ουρλιάζει να σε αρχίσω στις κλωτσιές. Κάποια στιγμή πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου, πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου και να δω τι υπάρχει τριγύρω. Γιατί ο χρόνος περνά κι εγώ βαρέθηκα να είμαι μόνη. Γιατί έχω αγάπη να δώσω και να πάρω. Γι’ αυτό και σε χαιρετώ. Αυτή τη φορά για πάντα. Ψάξε αλλού αγκυροβόλι της κάθε σου ανασφάλειας. Εδώ φυσάει αέρας αλλαγής. Κι όχι, δεν είναι πολιτικό μήνυμα, είναι υπόσχεση στον εαυτό μου. Είναι δέσμευση για τις καλύτερες μέρες που μου ανήκουν και θα τις διεκδικήσω με πάθος. Μακριά σου.
Δε βαρέθηκες να μην ξέρεις τι θέλεις; Εμένα, λες. Για πόσο αυτή τη φορά; Μέχρι να σιγουρέψουμε την καβάτζα και πάλι στη γύρα ο μάγκας. Γιατί ωραίος ο μουσακάς αλλά δεν μπορείς να τρως και κάθε μέρα.
Έλα, όμως, που εγώ βαρέθηκα να είμαι ο μουσακάς σου. Βαρέθηκα να είμαι πάντα εκεί, με ανοιχτή την καρδιά μου για να σε δεχτώ. Κάθε φορά ελπίζω πως δε θα ξανάρθεις. Εύχομαι να γλίτωσα από σένα. Αλλά τζίφος. Εσύ ξανάρχεσαι, με τον αέρα του δεν τρέχει τίποτα κι εγώ το βλήμα σε δέχομαι.
Γιατί σε δέχομαι μου λες;
Κάθε φορά φεύγεις και παίρνεις μαζί σου κι ένα κομμάτι της εμπιστοσύνης μου, ένα κομμάτι αυτού του έρωτα που με βασανίζει χρόνια. Σε πόσα πια κομμάτια θα πρέπει να διαλυθεί η καρδιά μου για να μη νιώθω πια; Δε θέλω να γυρίσεις κι όμως σε δέχομαι. Αυτή, όμως, είναι η τελευταία φορά που φεύγεις. Αυτή την πόρτα, που γράφει καβάτζα με τεράστια γράμματα, δε θα την ξαναβρείς ανοιχτή. Θα την κλειδώσω κι εν ανάγκη, γιατί καμία εμπιστοσύνη δε μου έχω, θα φάω και το κλειδί.
Κουράστηκα, το καταλαβαίνεις; Κουράστηκα να σε δέχομαι πίσω. Κουράστηκα να μετρώ τις προδοσίες σου, μια για κάθε φορά που έφυγες γιατί πνιγόσουν, γιατί ήθελες να τα βρεις με τον εαυτό σου, γιατί μου άξιζε κάτι καλύτερο από σένα. Προφανώς και μου αξίζει κάτι καλύτερο από σένα. Αληθινά, όμως, όχι στα δήθεν που το λες για με ρίξεις στα μαλακά.
Εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις κι εγώ κουράστηκα. Και την καρδιά μου που την έπεισα ότι λέει το όνομά σου, θα τη φιμώσω να το βουλώσει. Για μια φορά θα ακούσω τη λογική που μου ουρλιάζει να σε αρχίσω στις κλωτσιές. Κάποια στιγμή πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου, πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου και να δω τι υπάρχει τριγύρω. Γιατί ο χρόνος περνά κι εγώ βαρέθηκα να είμαι μόνη. Γιατί έχω αγάπη να δώσω και να πάρω. Γι’ αυτό και σε χαιρετώ. Αυτή τη φορά για πάντα. Ψάξε αλλού αγκυροβόλι της κάθε σου ανασφάλειας. Εδώ φυσάει αέρας αλλαγής. Κι όχι, δεν είναι πολιτικό μήνυμα, είναι υπόσχεση στον εαυτό μου. Είναι δέσμευση για τις καλύτερες μέρες που μου ανήκουν και θα τις διεκδικήσω με πάθος. Μακριά σου.
Στεύη Τσούτση
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.