Κοίταξε προσεχτικά τους ανθρώπους που αγαπάς...
Στο σαλόνι της γιαγιάς μου, στον παλιό ξυλόγλυπτο μπουφέ της, στο πιο ψηλό ράφι είχε μια φοντανιέρα κρυστάλλινη, δώρο γαμήλιο. Εκεί μέσα λοιπόν έκρυβε αυτά τα υπέροχα σοκολατάκια με το ποτό κι όταν ερχόταν κάποιος επισκέπτης, ξαφνικά του έδινε ένα σοκολατάκι κι λίγο σπιτικό λικέρ. Στο ίδιο ράφι έβαζε και τα γλυκά που έφτιαχνε κατά καιρούς. Στο ψηλότερο ράφι του μπουφέ.
Όσο ήμουν μικρή, νόμιζα πως τα έβαζε εκεί για να μην έχουμε εύκολη πρόσβαση τα ξαδέρφια μου κι εγώ. Κάποια μέρα λοιπόν τη ρώτησα γιατί βάζει τόσο ψηλά τα γλυκά αφού τώρα πια μεγαλώσαμε όλοι μας και δεν κάνουμε σκανταλιές. Εκείνη μου χαμογέλασε και μου είπε «πάντα παιδί μου ό,τι πιο πολύτιμο έχεις να το βάζεις στο πιο ψηλό σημείο για να μην τρώνε οι άλλοι με τα μάτια τους. Να μην μπορεί το βλέμμα κανενός να τους ξεθωριάσει στο βλέμμα σου».
Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνη την κουβέντα, την οποία ομολογώ πως απλά την άκουσα και δεν την σκέφτηκα ούτε λεπτό. Πέρασαν πολλά χρόνια, η γιαγιά πέταξε για τη γειτονιά των αγγέλων κι εγώ αποφάσισα να πάρω τη φοντανιέρα στο σπίτι μου για να θυμάμαι κάθε λαθραία επίσκεψη που της είχα κάνει όταν ήμουν παιδί. Κάποια στιγμή λοιπόν κάνοντας ένα μέτρημα σε ανθρώπους και συναισθήματα, σε βιώματα και γεγονότα που είχαν κάποια επίδραση πάνω μου, αποφάσισα να βάλω σε τάξη τους παρόντες της ζωής μου.
Κάπως έτσι ανάμεσά τους ξεχώρισα εκείνους τους δύο που με βοηθούν να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Εστίασα κυρίως στον έναν, ο οποίος έχει το εξής μοναδικό ταλέντο. Εκεί ανάμεσα στις συζητήσεις που κάνουμε μου «θέτει» κάθε φορά κι έναν καινούργιο μικρό στόχο, όπως κάνει και ο δάσκαλος στον μαθητή με στόχο τη σωστή εκπαίδευσή του. Έτσι λοιπόν κι εκείνος κάθε φορά μου «πετάει» μια πρόταση. Αυτή η πρόταση γίνεται αφορμή κάποια στιγμή χαλάρωσης για σκέψη και πάντα η σκέψη αυτή με οδηγεί σε ένα συμπέρασμα ευεργετικό για εμένα.
Είναι όμορφο στη ζωή να συναντάς ανθρώπους, αυτό το γνωρίζουμε λίγο πολύ όλοι. Να συναντάς ακόμα κι εκείνους που έρχονται για να σου δώσουν κι ένα σκληρό μάθημα, μα είναι πραγματικά ευλογία να συναντάς ανθρώπους οι οποίοι σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και συμβάλλουν θετικά στην εξέλιξη της προσωπικότητάς σου.
Αυτούς τους ανθρώπους συνηθίζω να τους αποκαλώ θησαυρούς, κι εύχομαι να είχα μια «φοντανιέρα» για να τους βάλω εκεί μέσα και να τους κρατάω προστατευμένους από τα βλέμματα των πολλών που κατά καιρούς επιμένουν να τους ξεθωριάζουν. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ακούνε μέχρι και τις σιωπές μας, εκείνοι που δεν μας επιβάλλουν την παρουσία τους στη ζωή μας, αλλά στέκονται διακριτικά στις μέρες και στις νύχτες μας.
Εκείνοι που ακούνε τα σχέδια μας και αν καμιά φορά τα λησμονήσουμε, μας τα υπενθυμίζουν. Εκείνοι που με μια τους λέξη ή ακόμα και με τη σιωπή τους γίνονται άνεμος που διώχνει μακριά τα σύννεφα από τον προσωπικό μας ουρανό. Εκείνοι που κατανοούν τις δεύτερες σκέψεις μας και φροντίζουν να μας δείξουν ότι οι φόβοι μας δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που συχνά γίνονται μαξιλάρι στις πτώσεις μας, φτερά για να πετάξουμε στους καινούργιους ουρανούς που ανοίγονται μπροστά μας. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με την ευτυχία μας χαίρονται και με την επιτυχία μας γίνονται περήφανοι.
Σπάνιο είδος σίγουρα μα αξίζει να παλέψεις για να τους συναντήσεις. Αξίζει να προσπαθείς να γνωρίζεις πραγματικά όμορφους ανθρώπους. Κάποιες φορές έρχονται και «χτυπάνε» τη πόρτα σου από μόνοι τους, άλλες πάλι απλά τυγχάνει να βρεθούν στο δρόμο μας την κατάλληλη ώρα και κάποιες άλλες φορές εμείς οι ίδιοι γινόμαστε αφορμή για να έρθουν κοντά μας.
Είναι όμορφο να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που επιθυμούν να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και είναι το ίδιο όμορφο να είσαι κι εσύ τέτοιος άνθρωπος. Κοίταξε προσεχτικά τους ανθρώπους που αγαπάς, με την φροντίδα και την αγάπη σου προσπάθησε να τους βοηθήσεις να ανακαλύψουν την πιο όμορφη πλευρά τους.
Όσο ήμουν μικρή, νόμιζα πως τα έβαζε εκεί για να μην έχουμε εύκολη πρόσβαση τα ξαδέρφια μου κι εγώ. Κάποια μέρα λοιπόν τη ρώτησα γιατί βάζει τόσο ψηλά τα γλυκά αφού τώρα πια μεγαλώσαμε όλοι μας και δεν κάνουμε σκανταλιές. Εκείνη μου χαμογέλασε και μου είπε «πάντα παιδί μου ό,τι πιο πολύτιμο έχεις να το βάζεις στο πιο ψηλό σημείο για να μην τρώνε οι άλλοι με τα μάτια τους. Να μην μπορεί το βλέμμα κανενός να τους ξεθωριάσει στο βλέμμα σου».
Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνη την κουβέντα, την οποία ομολογώ πως απλά την άκουσα και δεν την σκέφτηκα ούτε λεπτό. Πέρασαν πολλά χρόνια, η γιαγιά πέταξε για τη γειτονιά των αγγέλων κι εγώ αποφάσισα να πάρω τη φοντανιέρα στο σπίτι μου για να θυμάμαι κάθε λαθραία επίσκεψη που της είχα κάνει όταν ήμουν παιδί. Κάποια στιγμή λοιπόν κάνοντας ένα μέτρημα σε ανθρώπους και συναισθήματα, σε βιώματα και γεγονότα που είχαν κάποια επίδραση πάνω μου, αποφάσισα να βάλω σε τάξη τους παρόντες της ζωής μου.
Κάπως έτσι ανάμεσά τους ξεχώρισα εκείνους τους δύο που με βοηθούν να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Εστίασα κυρίως στον έναν, ο οποίος έχει το εξής μοναδικό ταλέντο. Εκεί ανάμεσα στις συζητήσεις που κάνουμε μου «θέτει» κάθε φορά κι έναν καινούργιο μικρό στόχο, όπως κάνει και ο δάσκαλος στον μαθητή με στόχο τη σωστή εκπαίδευσή του. Έτσι λοιπόν κι εκείνος κάθε φορά μου «πετάει» μια πρόταση. Αυτή η πρόταση γίνεται αφορμή κάποια στιγμή χαλάρωσης για σκέψη και πάντα η σκέψη αυτή με οδηγεί σε ένα συμπέρασμα ευεργετικό για εμένα.
Είναι όμορφο στη ζωή να συναντάς ανθρώπους, αυτό το γνωρίζουμε λίγο πολύ όλοι. Να συναντάς ακόμα κι εκείνους που έρχονται για να σου δώσουν κι ένα σκληρό μάθημα, μα είναι πραγματικά ευλογία να συναντάς ανθρώπους οι οποίοι σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και συμβάλλουν θετικά στην εξέλιξη της προσωπικότητάς σου.
Αυτούς τους ανθρώπους συνηθίζω να τους αποκαλώ θησαυρούς, κι εύχομαι να είχα μια «φοντανιέρα» για να τους βάλω εκεί μέσα και να τους κρατάω προστατευμένους από τα βλέμματα των πολλών που κατά καιρούς επιμένουν να τους ξεθωριάζουν. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ακούνε μέχρι και τις σιωπές μας, εκείνοι που δεν μας επιβάλλουν την παρουσία τους στη ζωή μας, αλλά στέκονται διακριτικά στις μέρες και στις νύχτες μας.
Εκείνοι που ακούνε τα σχέδια μας και αν καμιά φορά τα λησμονήσουμε, μας τα υπενθυμίζουν. Εκείνοι που με μια τους λέξη ή ακόμα και με τη σιωπή τους γίνονται άνεμος που διώχνει μακριά τα σύννεφα από τον προσωπικό μας ουρανό. Εκείνοι που κατανοούν τις δεύτερες σκέψεις μας και φροντίζουν να μας δείξουν ότι οι φόβοι μας δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που συχνά γίνονται μαξιλάρι στις πτώσεις μας, φτερά για να πετάξουμε στους καινούργιους ουρανούς που ανοίγονται μπροστά μας. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με την ευτυχία μας χαίρονται και με την επιτυχία μας γίνονται περήφανοι.
Σπάνιο είδος σίγουρα μα αξίζει να παλέψεις για να τους συναντήσεις. Αξίζει να προσπαθείς να γνωρίζεις πραγματικά όμορφους ανθρώπους. Κάποιες φορές έρχονται και «χτυπάνε» τη πόρτα σου από μόνοι τους, άλλες πάλι απλά τυγχάνει να βρεθούν στο δρόμο μας την κατάλληλη ώρα και κάποιες άλλες φορές εμείς οι ίδιοι γινόμαστε αφορμή για να έρθουν κοντά μας.
Είναι όμορφο να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που επιθυμούν να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και είναι το ίδιο όμορφο να είσαι κι εσύ τέτοιος άνθρωπος. Κοίταξε προσεχτικά τους ανθρώπους που αγαπάς, με την φροντίδα και την αγάπη σου προσπάθησε να τους βοηθήσεις να ανακαλύψουν την πιο όμορφη πλευρά τους.
Κατερίνα Γεμελιάρη
enallaktikidrasi
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.