Ζήστε στιγμές με τα παιδιά σας! Δε θα είναι ποτέ ξανά μικρά!

0

Ο χρόνος περνάει γρήγορα...

Με μια πετσέτα στον ώμο, το αντηλιακό και τις ρακέτες πεταμένα χύμα κι άγαρμπα στο πορτ-μπαγκάζ, με τα χέρια σηκωμένα στο Θεό και την πιο πολυφορεμένη ατάκα στο στόμα τους «έλεος ρε μάνα! δεν είμαστε παιδιά», ξεκίνησαν για τη θάλασσα τα καμάρια… (κοτζάμ μαντράχαλοι πια!)

Δεν πρόλαβα να πω τίποτα...Ούτε να πάρουν έναν σάκο, για να μην έχουν τα πράγματά τους σκόρπια στην πλαζ, ούτε να μην ξεχάσουν να βάλουν αντηλιακό, ούτε καν, να προσέχουν στο δρόμο!

Κι όπως έμεινα να κοιτώ το αμάξι που χάθηκε στη στροφή, μου ΄ρθαν στο μυαλό εκείνα τα Σαββατοκύριακα που ήσαν μικρούλια! Τότε που η ανελέητη γκρίνια τους για θάλασσα, ξεκινούσε με το που άνοιγαν τα μάτια τους. Δε τα ενδιέφερε αν μπορούσαμε να πάμε, αν είχαμε δουλειές, αν είχαμε διάθεση...

Ήταν παιδάκια και το μόνο που ήθελαν ήταν να βρεθούν εκεί που σκάει το κύμα και να χτίσουν καστροπολιτείες στην άμμο…

Σχεδόν πάντα, τους κάναμε το χατίρι!

Αφού χάναμε κάθε ελπίδα για διαπραγμάτευση, μη κουβαλήσουμε πάλι όλο το jumbo μαζί, φορτώναμε όλο το «σιργκί» στ' αμάξι και ήδη είχαμε κουραστεί πριν ξεκινήσουμε!

Ένα αυτοκίνητο τίγκα στο καλαμπαλίκι!

Θάλασσα, με μικρά παιδιά! Μια υπόθεση, καθόλου εύκολη!

Δε τους έφταναν τα κουβαδάκια, τα φτυαράκια και τα φορτηγά! Ήθελαν και το καρότσι και τον μύλο και τη μπάλα μήπως και βαρεθούν να χτίζουν, να ‘χουν κάτι, να παίξουν! Και τη βάρκα με τα κουπιά, μήπως βαρεθούν να χτίζουν και να παίζουν... Και φυσικά και τον κυρ Πρασινιάρη, τον κροκόδειλο, μη μείνει παραπονεμένος και μόνος του στο σπίτι!!

Και πού δεν τον πήγαμε τον φουσκωτό κυρ Πρασινιάρη!

Τι Χαλκιδικές! Τι Κέρκυρες! Τι Μυτιλήνες! Παντού έφτασε η χάρη του, ώσπου μας άφησε χρόνους στη Θάσο!

Ήταν να μας λυπάσαι έτσι όπως φορτωνόμασταν σαν γαϊδούρια με κουβαδάκια, μπρατσάκια, καπελάκια, σωσίβια, ομπρέλες, βάρκες, κουπιά, φουσκωτά ερπετά, και απαραιτήτως το ψυγειάκι, κι ανηφορίζαμε τους αμμόλοφους με την αγωνία μη μας πέσει τίποτα ή μας ξεφύγει κανένα παιδί!

Κι όταν επιτέλους φτάναμε, αυτά δεν είχαν υπομονή να σταθούν ούτε λεπτό!

Χωρίς δεύτερη ανάσα έπρεπε ν' αρχίσουμε το φούσκωμα!

Σε δευτερόλεπτα έπρεπε να είναι έτοιμα, μπρατσάκια και τα συναφή για να βουτήξουν πιο φουσκωμένα -κι απ’ τα μπρατσάκια-, από καμάρι και να φωνάζουν «Μαμά! κοίταααα!!!» κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου!

Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω η έρμη η μάνα και γιατί να πρωτοκαμαρώσω! Όταν κουράζονταν πια απ' τη βαρκάδα και το παιχνίδι με τον Πρασινιάρη, έφτιαχναν κάστρα κι έβαζαν σημαία τη παιδική τους αθωότητα με την αφέλεια πως δε θα τα γκρεμίσει κανένα κύμα, ποτές!

Και το κύμα που τα γκρέμιζε, πάντα ερχόταν!

Κλάματα, απογοήτευση και μετά το πείσμα τους να τα ξαναχτίσουμε, όοοολοι μαζί πιο γερά…

Φτου κι απ’ την αρχή, λοιπόν, όπως άλλωστε γίνεται και στη ζωή! Ότι χάλαγε, το φτιάχναμε!

Δεν υπήρχε λεπτό ηρεμίας, μέχρι που βαριόταν και ήθελαν να φύγουμε ΤΩΡΑΑΑΑ!!

Τώρα;; Μια κουβέντα ήταν αυτό το «τώρα»…

Άιντε να τα πλύνουμε και να τα ντύσουμε!

Άιντε να ξεφουσκώσουμε τόσα φουσκωτά!

Άιντε να πλύνουμε κι όλο το σιργκί μη γεμίσουμε άμμο το αυτοκίνητο!

Στο δρόμο, γκρίνια πάλι. Ποιός πιάνει πιο πολύ χώρο στο αμάξι, ποιός έβγαλε τα πιο όμορφα κοχύλια για τη μαμά, συμφωνίες για το ποιος θα κάνει πρώτος μπάνιο, παζάρια για να μην κουβαλήσουμε όλο το «σιργκί» και στις διακοπές!

«Ουφ! Θεέ μου πότε θα μεγαλώσουν!» έλεγα…

Και χρόνο το χρόνο μεγάλωναν!

Και μεγαλώνοντας αρχίσαμε ν’ αλαφρώνουμε απ’ τα καλαμπαλίκια!

Πρώτα αφήσαμε τα κουβαδάκια και τα φτυαράκια και σταδιακά χρειαζόμασταν μόνο πετσέτες, βατραχοπέδιλα και μάσκες!

Αλλά το αυτοκίνητο ακόμη, ήταν γεμάτο παιδιά!

Και να, που μεγάλωσαν κι αλαφρώσαμε τελείως, αλλά άδειασε και τ’ αυτοκίνητο…

Μεγάλωσαν τόσο που στη θάλασσα πηγαίνουν οδηγώντας αυτοκίνητο, κι όχι για να χτίσουν πύργους!

Μεγάλωσαν και τώρα που το σκέφτομαι, μου φαίνεται πως έγινε πολύ γρήγορα! Τόσο γρήγορα που ούτε το κατάλαβα πως από μικρά αγόρια έγιναν κοτζάμ μαντράχαλοι!( σ’ ένα καλοκαίρι θαρρώ!) Αν κάτι μετάνιωσα, λοιπόν, είναι, που δεν έχτισα μαζί τους περισσότερα παλάτια στην άμμο!

Μπορεί να με πείτε τρελή! Αλλά θα ήθελα να γύριζαν πίσω, εκείνα τα Σαββατοκύριακα και να γέμιζε πάλι το αυτοκίνητο με φωνές και κουβαδάκια, έστω και για μια μόνο ακόμη φορά...Πιστέψτε με, δε θα δυσανασχετούσα ΚΑΘΟΛΟΥ!

Μανούλες, που τα παιδιά σας είναι ακόμη μικρά, αν θέλετε, ακούστε αυτές τις συμβουλές:

Χτίστε όσο πιο πολλά κάστρα στην άμμο και παίξτε όσο αντέχετε μαζί τους!

Ρουφήξτε τις στιγμές μαζί τους, γιατί γρήγορα θα 'ρθει ο καιρός που θα τις νοσταλγείτε και δε θα μπορείτε να τις γυρίσετε πίσω...

Μη δυσανασχετείτε για αυτήν την «κούραση»…

Ο χρόνος περνάει γρήγορα και τα παιδιά σας, δεν θα είναι ποτέ ξανά, μικρά!

Θα έρθει ο καιρός που θ’ αντιληφθείτε πως είναι για πολύ μικρό χρονικό διάστημα μικρά και σας χρειάζονται για να χτίσουν μαζί σας στιγμές που θα ‘χουν να θυμούνται. κι αυτά κι εσείς, όταν θα μαντραχαλέψουν και θα φεύγουν με τα χέρια σηκωμένα και την ατάκα «έλεος ρε μάνα! ξεκόλλα! δεν είμαστε παιδιά…»

Χριστίνα Ζαμπούνη
ewoman
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top