Μεγαλώσαμε, μάτια μου. Τώρα δε ματώνουν πια τα γόνατα, αλλά η ψυχή

0

Κι ας μεγαλώσαμε… Αντέχουμε.

Μεγαλώσαμε… Μετράμε χαρές, μετράμε λύπες, μετράμε ανθρώπους.

Μεγαλώσαμε κι έχουμε πάρει τα μαθήματά μας. Κι έχουμε μάθει από τα λάθη μας.

Μεγαλώσαμε και δε χαλαλίζουμε πια τις στιγμές μας σε ανθρώπους που δε στάθηκαν άξιοι να σταθούν δίπλα μας. Σε ανθρώπους που δεν κατάφεραν να κοιτάξουν μέσα μας. Σε ανθρώπους που εμπιστευτήκαμε, αλλά δεν εκτίμησαν, δε σεβάστηκαν, δεν τίμησαν.

Αυτό ως κανόνας.

Μόνο που οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους για να τούς επιβεβαιώνουν.

Μεγαλώσαμε κι όμως ακόμα ματώνουμε.

Μόνο που τώρα δε ματώνουν πια τα γόνατα, αλλά η ψυχή μας.

Είναι φορές που δεν το χωράει το μυαλό σου την προδοσία των ανθρώπων. Το θράσος τους να επιβιώνουν πατώντας πάνω σε άλλες ζωές για να πετύχουν τους στόχους ή να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους σαρώνοντας στο πέρασμά τους καρδιές, ψυχές, κορμιά… Ας διαλέξει ο καθένας αυτό που τον εκφράζει.

Η ζωή, όμως, δεν παλεύεται μέσα σ’ ένα στενό καλούπι. Ούτε κυλάει πάνω σε μπούσουλα.

Γι’ αυτό και παρόλο που έχεις τη γνώση και την εμπειρία να ξέρεις τι δε θέλεις στη ζωή σου, τι δε σου ταιριάζει και τι δε σου αξίζει, παρόλο που μπορείς πια να αναγνωρίζεις τι είναι σημαντικό, τι είναι αληθινό και τι αξίζει να γίνει προτεραιότητα, πάντα θα διεκδικείς το δικαίωμα να σπάσεις το καλούπι σου. Κι ας πληρώσεις το τίμημα αυτής σου της επιλογής.

Δεν μπορεί να ζει κανείς συνέχεια με την αμφισβήτηση και με την καχυποψία. Γιατί, όπως λένε, ο άνθρωπος αντέχει πολλά, αλλά το μόνο που δεν αντέχει είναι να μην αγαπιέται. Γι’ αυτό κι αφήνεται, γι’ αυτό και δίνεται, γι’ αυτό και σκορπίζεται καμιά φορά. Είναι η αγάπη αυτή που διεκδικεί.

Κι ας ματώσει. Κι ας λυγίσει. Έχει κι αυτήν την άλλη εμπειρία που του δίνει τη σιγουριά ότι θα σηκωθεί ξανά.

Μεγαλώσαμε, ναι… Κι όμως ακόμα ελπίζουμε. Ακόμα ονειρευόμαστε. Ακόμα χαμογελάμε. Γιατί ξέρουμε ότι οι πληγές επουλώνονται κι ας πονάνε τα σημάδια κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός.

Μεγαλώσαμε κι ακόμα μαθαίνουμε. Ακόμα τεστάρουμε ανθρώπους. Ακόμα σκουπίζουμε βιαστικά τα γόνατα και κανακεύουμε την καρδιά μας όταν βουρκώνει.

Αυτή είναι η ζωή. Έτσι είναι η ζωή.

Δεν είναι τέλεια γιατί έχει μέσα της ανθρώπους γεμάτους αδυναμίες, απωθημένα και φόβους. Γιατί μέσα της ζούμε κι εμείς κουβαλώντας τις δικές μας αδυναμίες και τα δικά μας απωθημένα. Είναι, όμως, όμορφη γιατί μέσα της ζουν αυτοί που αγαπάμε και γίνονται στα δύσκολα η δύναμή μας.

Κι ας ματώνουμε. Κι ας λυγίζουμε. Κι ας μεγαλώσαμε… Αντέχουμε

Γεωργία Ανδριώτου
ewoman
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top