Κουράστηκα να αντέχω

0

Κράτησε το μέσα σου και προχώρησε.

«Τι έγινε κορίτσι μου; Γιατί τόσο σκεφτική; Εσύ έχεις μάθει στα δύσκολα, τώρα θα κωλώσεις; Έλα, σε παρακαλώ. Χαμογέλασε μου λίγο».

«Άλλο πάλι και τούτο. Πάλι μιλάω με τον εαυτό μου λες και τον έχω απέναντι μου. Ώρες-ώρες νομίζω πως τα χάνω. Για σύνελθε, σε παρακαλώ. Σε λίγο θ’ αρχίσεις να του απαντάς και φωναχτά. Φαντάσου τον κόσμο που στέκεται, δίπλα σου, στο λεωφορείο, πως θα σε κοιτάξει. Έλα στα συγκαλά σου.»

Έβγαλε τα μαύρα γυαλιά που σκέπαζαν τα μάτια της και τα ακούμπησε στα ξανθά της μαλλιά. Κομμένα κοντά, για να μην της παίρνει πολύ ώρα να τα περιποιηθεί.

«Ωραία, σταύρωσες και τα χέρια σου, λες και φοβάσαι ν’ αφεθείς και κοιτάς με βλέμμα απλανές έξω από το παράθυρο. Τι καταλαβαίνεις τώρα; Θέλεις να σου τα ψάλλω;

Ίσιωσε τους ώμους σου και πάρε μια βαθιά ανάσα. Μαζί θα το περάσουμε κι αυτό. Εδώ δεν είμαι πάντα; Μαζί σου; Στα δύσκολα. Στα εύκολα. Στις χαρές. Στις λύπες. Αλλά βοήθησε με, για να σε βοηθήσω. Μόνη μου δεν μπορώ. Το ξέρεις.»

«Σε παρακαλώ, σταμάτα να με βασανίζεις. Φύγε από το κεφάλι μου, από το μυαλό μου. Δεν θέλω να με βοηθήσει κανένας. Βαρέθηκα να προσπαθώ για τ’ ανεκπλήρωτα. Βαρέθηκα να πέφτω και κάθε φορά να ξανασηκώνομαι. Το σώμα μου έχει γεμίσει πληγές αφανέρωτες. Η ψυχή μου στάζει πόνο. Δεν αντέχω άλλο. Το καταλαβαίνεις;»

«Όλα τα καταλαβαίνω. Εγώ κι εσύ είμαστε ένα. Αυτό το ξέρεις καλά. Μόνη σου με ψάχνεις κάθε φορά που τα βρίσκεις σκούρα. Βουτάς με το κεφάλι μέσα σου και με τραβάς από τα μαλλιά για να σε βοηθήσω. Και κάθε φορά τα καταφέρνουμε. Γι’ αυτό σου λέω, μην αφήνεσαι. Σε παρακαλώ.»

«Δεν μπορώ, σου λέω. Κουράστηκα. Θέλω ν’ αφεθώ σε ένα βαθύ ύπνο κι όταν ξυπνήσω να μην θυμάμαι τίποτα. Να βυθιστώ στην λίμνη της λήθης και να χαθώ.»

«Εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου, καλή μου. Τίποτα δεν πρέπει να ξεχάσεις. Πρέπει να θυμάσαι τα πάντα. Κομμάτι της ζωής σου ήταν και πρέπει να το κρατήσεις για πάντα μέσα στην καρδιά σου. Αν ξεχνάς οτιδήποτε σε πονάει, στο τέλος θα μείνεις μισός άνθρωπος. Ότι είμαστε το χτίζουν όλα όσα ζούμε. Χαρές, λύπες, κλάματα, γέλια, πόνος και δάκρυ. Χωρίς συναισθήματα θα ήμασταν απλά ένα άδειο κουφάρι. Γι’ αυτό σου λέω. Κράτησε το μέσα σου και προχώρησε. Πιάσε μου το χέρι και πάμε. Και χαμογέλασε μου. Γίνεσαι τόσο όμορφη όταν χαμογελάς.»

Γεωργία Μπαρμπαρή
epaggelmagynaika
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top