Κάθε φορά που βρέχει...

θα μπαίνω έτσι μέσα σου… απρόσκλητη...

Ο καιρός θα περνάει και εσύ θα είσαι καλά.

Πάντοτε θα βρίσκεις τρόπους να ξυπνάς το πνεύμα και το κορμί. Όλη σου η ζωή μια όμορφη ιστορία με εξάρσεις και αλλαγές. Χρώματα, μουσικές , εικόνες…πολλές εικόνες.

Αυτό που ζεις, αυτό είσαι. Προσπάθησες να ζήσεις και να δέσεις προσωπικές στιγμές με έναν άλλο άνθρωπο. Άφησες κάποιες στιγμές , τον εαυτό σου να γαληνέψει σε μια αγκαλιά. Αφέθηκες κάποιες στιγμές να ονειρευτείς. Βούλιαξες αργά και γλυκά στη σωτηρία της καθημερινότητας. Ένιωσες να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Όμορφα ήταν…γαλήνεψε το μέσα σου και άρχισαν να καταλαγιάζουν οι αδίστακτες ορμές σου.

Ωραία ήταν. Έψαχνες και έβρισκες… νέες προκλήσεις στην δουλειά, στα χόμπι , στην ζωή, στον έρωτα. Ωραία ήταν. Άγγιξες την ευτυχία. Άγγιξες την ένωση. Άγγιξες την χαρά. Άγγιξες την αγάπη και κοιμήθηκες μαζί της.

Άνοιξες την ψυχή σου; Αγάπη, συντροφικότητα, αρμονία, φως, λαχτάρα, όλα γεννημένα πάνω στα δικά σου μέτρα . Στα δικά σου σταθμά.

Εγωισμός…δεν αγαπάς τον εαυτό σου.

Εγωισμός… που σε κάνει μόλις φθάνεις στην πηγή , να ψάχνεις ποτάμια. Μόλις φθάνεις στα ποτάμια, να ψάχνεις καταρράχτες…και τα στοιχειά της φύσης δεν τελειώνουν.

Εγωισμός…μην τυχόν και δώσεις κάτι που θέλει ο άλλος. Εγωισμός μην τυχόν και λιγοψυχήσεις και δεχτείς να κυριαρχήσουν στην ζωή σου , τα θέλω της αγάπης σου. Μα όταν αγαπάμε, θέλουμε να κάνουμε τον άλλον ευτυχισμένο. Πώς μπορείς και το στερείς αυτό απ΄την αγάπη σου; Και ποιά αγάπη είναι αυτή, που έχει καλούπια στο όνειρο και την εξέλιξη; Μέχρι εκεί που μπορείς….Η αγάπη όμως τα θέλει όλα και για πάντα. Το «πάντα» μπορεί ποτέ να μην είναι εφικτό, ζει όμως μέσα μας..γι αυτό πασχίζουμε. Γι ‘ αυτό τολμάμε και περπατάμε έξω από τα όριά μας.

Μέχρι εκεί που μπορείς. Μέχρι εκεί που δεν θα φοβάσαι. Μέχρι εκεί που θα ελέγχεις. Μέχρι εκεί που δεν θα πονέσεις. Μέχρι εκεί που θα νιώθεις ασφαλής.

Δεν αγαπάς. Αγαπάς τη βολή σου. Δεν αγαπάς γιατί δεν αγαπάς εσένα. Οι εγωιστές , δεν αγαπούν ποτέ τον εαυτό τους αρκετά, για να ζήσουν το όνειρο.

Τώρα βγήκε ήλιος. Πριν έβρεχε. Μόνος σου θα πορευτείς. Χωρίς αγγίγματα κάτω απ’το δέρμα. Χωρίς αγγίγματα ψυχής. Αυτά δεν θέλουν «μέτρα».

Μπήκα μέσα σου από μια χαραμάδα. Χωρίς να μου ανοίξεις. Επειδή ξέρω να αφουγκράζομαι το κόκκινο και το μαύρο , πίσω από τις κόγχες των ματιών.

Κάθε φορά που βρέχει, θα μπαίνω έτσι μέσα σου…απρόσκλητη..με μια ανάμνηση και μια λύπη μικρή. Κάθε φορά , οι σταγόνες μου θα σε χαϊδεύουν..και ίσως κάποια στιγμή να ενωθούν με τα καυτά δάκρυα της μοναξιάς σου.

Χαρά Μαζίδη

ewoman