Σ’ ευχαριστώ για όλα αυτά τα «γιατί» και για άλλα τόσα μαμά!
Αλήθεια μαμά, φοβάμαι τη μέρα που δεν θα υπάρχεις πια κι ας μη σου το ’χω πει ποτέ!
Γιατί δε μπορώ να φανταστώ πως θα είναι να μη «σ’ έχω»…
Γιατί, μόνο εσύ, καταλαβαίνεις πότε «είμαι καλά» και πότε όχι, μόνο με μια σου ματιά…
Γιατί εσύ μπορείς κι «ακούς» ακόμη κι αυτά που δε λέω κι έχεις πάντα τον τρόπο να απομακρύνεις κάθε φόβο και να καθησυχάζεις κάθε ανησυχία μου!
Γιατί είσαι ο άνθρωπος που μπορώ να στηριχτώ πάνω του, χωρίς να φοβάμαι τον κίνδυνο της «πτώσης».
Γιατί ξέρεις πως να εξαφανίζεις τις ανασφάλειές μου, όταν νιώθω πως τίποτα δε κάνω σωστά και είσαι περήφανη για μένα, ακόμη και για τα πιο ασήμαντα κατορθώματά μου.
Γιατί με την ηρεμία σου με ισορροπείς και με καθοδηγείς με τις πολύτιμες συμβουλές σου…
Γιατί με παρηγορείς στη κάθε πίκρα και μου δίνεις θάρρος στη κάθε αναποδιά.
Γιατί όποτε κι αν σε χρειάστηκα ήσουν δίπλα μου, κι όταν αρρώστησες κι έτρεξα δίπλα σου, μ’ έστειλες στα παιδιά μου, γιατί εσύ «ήσουν καλά»…
Γιατί αντέχεις τα ξεσπάσματά μου με υπομονή, όσο άδικα κι αν είναι και τα καλύπτεις με μια σου αγκαλιά…
Γιατί γελάς και με τα πιο κρύα αστεία μου και κλαις για κάθε πληγή μου…
Γιατί μου υπενθυμίζεις πως αξίζω ν’ αγαπηθώ, όταν (κατα)κρίνω τον εαυτό μου.
Γιατί με κρατάς όταν κινδυνεύω να «πέσω» και μου υπενθυμίζεις πως «μπορώ» να τα καταφέρω, όταν με αμφισβητώ.
Γιατί καλλιεργείς την πίστη στον εαυτό μου και μ’ ενθαρρύνεις να «δίνομαι»…
Γιατί με παρακινείς ν’ αποδέχομαι τις αδυναμίες μου και να εκμεταλλεύομαι τις δυνατότητές μου.
Να παραδέχομαι τα λάθη μου και να προσπαθώ να βελτιώνομαι μέσα απ’ αυτά…
Να μη συμβιβάζομαι με τα λίγα, ενώ αξίζω τα πολλά…
Γιατί μου εμφύτεψες την ευγένεια να λέω «ευχαριστώ» και την τόλμη να λέω «συγνώμη»…
Γιατί με δίδαξες πως να είμαι άνθρωπος με ευαισθησίες και μου έμαθες πως τα λόγια έχουν αξία μόνο αν τα επαληθεύουν οι πράξεις!
Γιατί με γαλούχησες με «αξίες» που κάθε μέρα δίνουν αξία και νόημα στην ύπαρξή μου και με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Γιατί μ’ αγαπάς άνευ όρων και δε μου θυμώνεις ποτέ πραγματικά, ακόμη κι αν κάποιες φορές σε παραμελώ…
Γιατί «κατάλαβα» όσα έλεγες πως θα καταλάβω όταν γίνω μάνα κι εγώ…
Γιατί με το παράδειγμά σου με δίδαξες πώς να είμαι καλή μάνα, μαθαίνοντάς μου, πώς μάνα σημαίνει προστασία, στοργή και αγάπη χωρίς ανταλλάγματα, όρια και όρους.
Γιατί χάρη σ’ εσένα ξέρω, πως η μάνα είναι μια «ομπρέλα» ανοιχτή σε κάθε μπόρα και μια καρδιά που συγχωρεί χωρίς να περιμένει καμία συγνώμη…
Γιατί, καθώς μεγαλώνω λέω τα λόγια «τα δικά σου», που έφηβη ορκιζόμουν πώς εγώ ποτέ δε θα πω «στα δικά μου» παιδιά κι εξελίσσομαι σε πιστό αντίγραφό σου, μαμά…
Καμαρώνω που σου μοιάζω μαμά κι ας μην σου το ‘χω πει ποτέ!
Θέλω τα «χνάρια σου» οδηγό μου, για να βλέπω που πηγαίνω, για να τα καταφέρνω, μαμά…
Γι’ αυτό σε χρειάζομαι και θα σε χρειάζομαι, μαμά μου!
Γιατί έχω ανάγκη κάποιος να πιστεύει αδιαπραγμάτευτα σε μένα και να μ’ αγαπά όπως κι αν είμαι κι όσα λάθη κι αν κάνω…
Γιατί η αγάπη σου δυναμώνει μαγικά τις φτερούγες μου και μπορούν και «σκεπάζουν» με στοργή κι αγάπη αστείρευτη, τα δικά μου παιδιά!
Σ’ ευχαριστώ για όλα αυτά τα «γιατί» και για άλλα τόσα μαμά!
Μα πιο πολύ, γι’ αυτό που είσαι και γι’ αυτό που είμαι εγώ, χάρη σ’ εσένα, μαμά!
Γιατί δε μπορώ να φανταστώ πως θα είναι να μη «σ’ έχω»…
Γιατί, μόνο εσύ, καταλαβαίνεις πότε «είμαι καλά» και πότε όχι, μόνο με μια σου ματιά…
Γιατί εσύ μπορείς κι «ακούς» ακόμη κι αυτά που δε λέω κι έχεις πάντα τον τρόπο να απομακρύνεις κάθε φόβο και να καθησυχάζεις κάθε ανησυχία μου!
Γιατί είσαι ο άνθρωπος που μπορώ να στηριχτώ πάνω του, χωρίς να φοβάμαι τον κίνδυνο της «πτώσης».
Γιατί ξέρεις πως να εξαφανίζεις τις ανασφάλειές μου, όταν νιώθω πως τίποτα δε κάνω σωστά και είσαι περήφανη για μένα, ακόμη και για τα πιο ασήμαντα κατορθώματά μου.
Γιατί με την ηρεμία σου με ισορροπείς και με καθοδηγείς με τις πολύτιμες συμβουλές σου…
Γιατί με παρηγορείς στη κάθε πίκρα και μου δίνεις θάρρος στη κάθε αναποδιά.
Γιατί όποτε κι αν σε χρειάστηκα ήσουν δίπλα μου, κι όταν αρρώστησες κι έτρεξα δίπλα σου, μ’ έστειλες στα παιδιά μου, γιατί εσύ «ήσουν καλά»…
Γιατί αντέχεις τα ξεσπάσματά μου με υπομονή, όσο άδικα κι αν είναι και τα καλύπτεις με μια σου αγκαλιά…
Γιατί γελάς και με τα πιο κρύα αστεία μου και κλαις για κάθε πληγή μου…
Γιατί μου υπενθυμίζεις πως αξίζω ν’ αγαπηθώ, όταν (κατα)κρίνω τον εαυτό μου.
Γιατί με κρατάς όταν κινδυνεύω να «πέσω» και μου υπενθυμίζεις πως «μπορώ» να τα καταφέρω, όταν με αμφισβητώ.
Γιατί καλλιεργείς την πίστη στον εαυτό μου και μ’ ενθαρρύνεις να «δίνομαι»…
Γιατί με παρακινείς ν’ αποδέχομαι τις αδυναμίες μου και να εκμεταλλεύομαι τις δυνατότητές μου.
Να παραδέχομαι τα λάθη μου και να προσπαθώ να βελτιώνομαι μέσα απ’ αυτά…
Να μη συμβιβάζομαι με τα λίγα, ενώ αξίζω τα πολλά…
Γιατί μου εμφύτεψες την ευγένεια να λέω «ευχαριστώ» και την τόλμη να λέω «συγνώμη»…
Γιατί με δίδαξες πως να είμαι άνθρωπος με ευαισθησίες και μου έμαθες πως τα λόγια έχουν αξία μόνο αν τα επαληθεύουν οι πράξεις!
Γιατί με γαλούχησες με «αξίες» που κάθε μέρα δίνουν αξία και νόημα στην ύπαρξή μου και με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Γιατί μ’ αγαπάς άνευ όρων και δε μου θυμώνεις ποτέ πραγματικά, ακόμη κι αν κάποιες φορές σε παραμελώ…
Γιατί «κατάλαβα» όσα έλεγες πως θα καταλάβω όταν γίνω μάνα κι εγώ…
Γιατί με το παράδειγμά σου με δίδαξες πώς να είμαι καλή μάνα, μαθαίνοντάς μου, πώς μάνα σημαίνει προστασία, στοργή και αγάπη χωρίς ανταλλάγματα, όρια και όρους.
Γιατί χάρη σ’ εσένα ξέρω, πως η μάνα είναι μια «ομπρέλα» ανοιχτή σε κάθε μπόρα και μια καρδιά που συγχωρεί χωρίς να περιμένει καμία συγνώμη…
Γιατί, καθώς μεγαλώνω λέω τα λόγια «τα δικά σου», που έφηβη ορκιζόμουν πώς εγώ ποτέ δε θα πω «στα δικά μου» παιδιά κι εξελίσσομαι σε πιστό αντίγραφό σου, μαμά…
Καμαρώνω που σου μοιάζω μαμά κι ας μην σου το ‘χω πει ποτέ!
Θέλω τα «χνάρια σου» οδηγό μου, για να βλέπω που πηγαίνω, για να τα καταφέρνω, μαμά…
Γι’ αυτό σε χρειάζομαι και θα σε χρειάζομαι, μαμά μου!
Γιατί έχω ανάγκη κάποιος να πιστεύει αδιαπραγμάτευτα σε μένα και να μ’ αγαπά όπως κι αν είμαι κι όσα λάθη κι αν κάνω…
Γιατί η αγάπη σου δυναμώνει μαγικά τις φτερούγες μου και μπορούν και «σκεπάζουν» με στοργή κι αγάπη αστείρευτη, τα δικά μου παιδιά!
Σ’ ευχαριστώ για όλα αυτά τα «γιατί» και για άλλα τόσα μαμά!
Μα πιο πολύ, γι’ αυτό που είσαι και γι’ αυτό που είμαι εγώ, χάρη σ’ εσένα, μαμά!
Χριστίνα Ζαμπούνη
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.