Τι να πω και τι να σωπάσω πια

Τα σπουδαία δε μένουν πια εδώ

Μετέωρη στην άγρια εποχή
συντηρώ την ανάσα μου.
Τι να πω και τι να σωπάσω πια.

Κρύβονται οι λέξεις πίσω από την ψυχή
κρύβεται η ψυχή πίσω από τις λέξεις.
Βρέχει παραίτηση μέσα μου.
Περιπλανιέται η άρνηση
πιο γρήγορα από τον άνεμο.
Τίποτα δεν εκπνέει ελπίδα.

Οι προσφορές τελείωσαν
μαζί τους και οι αντοχές.
Φοβάμαι ότι χάνω τον έλεγχο.
Χαμόγελα δε βλέπω πλέον γύρω μου.

Μαζί με τους λογαριασμούς
θα κοιμηθώ κι απόψε.

Χάνονται, κατρακυλούν με δάκρυα
τόσα γιατί, τόσο μήπως, τόσα αν
που προσπέρασα.
Τι να πω και τι να σωπάσω πια.

Γνωρίζω το ρήμα
ξέρω να το κλείνω απέξω κι ανακατωτά
σε όλους τους χρόνους
η πραγματικότητα όμως το διαψεύδει.

Ακυρώνει την ενεργητική φωνή και το πρώτο πρόσωπο.
Παθητικά ακυρώνει την πίστη.
Η καθημερινότητα δε δίνει εγγύηση καμιά.
Μια θλίψη μόνιμη πλανιέται σαν ίσκιος.
Μεθοδικά καμπυλώνει η ευθεία
και ο γκρεμός μπροστά μου.

Τι να πω και τι να σωπάσω πια.
Τα σπουδαία δε μένουν πια εδώ.

Σμαρώ Νότου

ewoman