Αγάπη κι έννοια. Σεβασμός και φροντίδα.
Με μεγαλοπρέπεια γιορτάστηκε η Ανάσταση του Θεανθρώπου χθες βράδυ.
Όλες οι εκκλησίες της επικράτειας γέμισαν κόσμο που σημαιοστολίστηκε για το λαμπρό γεγονός. Φήμες βέβαια λένε, πως σε αρκετές εκκλησίες οι πιστοί δεν άκουσαν καν το Χριστός Ανέστη. Ίδιες φήμες υποστηρίζουν πως ήταν πολλές αυτές οι περιπτώσεις πιστών.
Άλλοι γιατί παίρνοντας το Άγιο Φως εξαφανίστηκαν να μην κρυώσει η μαγειρίτσα κι άλλοι γιατί δεν τους άφησαν οι κρότοι από τους δυναμίτες που συγκλόνιζαν τις εκκλησίες.
Ξεχείλισαν από χαρά για την Ανάσταση οι άνθρωποι κι είπαν να κάνουν τις εκκλησίες πεδίο μάχης. Κροτίδες, “γουρούνες”, “χήρες” (προφητική ονομασία) συγκλόνιζαν το Σύμπαν. Μωρά έκλαιγαν, άνθρωποι δεν ήξεραν από που να κρυφτούν. Όσο για το “Χριστός Ανέστη”; Δεν ακούστηκε ποτέ. Από την κοσμοχαλασιά και μόνο έγινε αντιληπτή η Ανάσταση.
Όσο για σήμερα, Κυριακή του Πάσχα, κλαρίνα ακούγονται παντού, τουφεκιές επίσης. Όσο για την τσίκνα; Οι Ολύμπιοι Θεοί θα κάνουν πάρτι εκεί ψηλά που έχουν αποσυρθεί συνταξιοδοτημένοι.
Και κάπως έτσι κάναμε Πάσχα εμείς οι άνθρωποι. Με λαμπρότητα και πολυτέλεια. Με φαγοπότια και χορούς. Και με κρότο, πολύ κρότο.
Μα είναι δυνατόν; Πόσο πανηγυράκι κάναμε πια το Πάσχα; Πόσο χάθηκε το νόημα του μαζί με τα τόσα άλλα νοήματα της ζωής που χάσαμε;
Που πήγε η κατάνυξη, που πήγε η ευλάβεια; Που χάθηκε το πνεύμα των ημερών;
Εγώ ξέρω πως στην εκκλησία δεν πάει κανείς μήτε από μόδα μήτε από υποχρέωση. Πάει γιατί του το υπαγορεύει το μέσα του. Γιατί εκεί, ανάμεσα στους ύμνους και τις ψαλμωδίες, τα λιβάνια και το φως των κεριών βρίσκει τον εαυτό του, αγαλλιάζει η ψυχή του. Αλαφρώνει από τα βάρη της καθημερινότητας.
Εγώ γι’αυτό πάω. Κι ας είναι μόνο κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. Ας μην τηρώ νηστείες και προσευχές. Ας βρίζω, ας ξεχνώ τα λόγια των Γραφών. Μπορεί, λοιπόν, εγώ κι άλλοι πολλοί σαν εμένα να μην πηγαίνουμε συχνά. Αλλά όταν πάμε, θέλουμε να γίνεται σωστά. Και χθες δεν έγινε.
Πάλι κάπου χαθήκαμε άνθρωπε. Με το μέσα μας χαθήκαμε. Ίσως να φταίει η ζωή που μας έκανε σκληρούς κι αδιάφορους. Ίσως είναι αυτά τα ρημάδια τα ζόρια της καθημερινότητας που μας επιβάλλουν να ξεχνιόμαστε με υπερβολές. Να κάνουμε λάθη…
Κάπου ανάμεσα σε αρνιά, συκωταριές και βαρελότα χάσαμε το νόημα των ημερών. Χάσαμε το μήνυμα των γιορτών. Κι αν το ψάχνετε, να σας το θυμίσω. Θα σας φανεί πολυφορεμένο αλλά ήταν και παραμένει ένα: Αγάπη μόνο.
Αγάπη όπως μας τη δίδαξε Εκείνος, ο πρώτος. Θεός, Άνθρωπος ή και τα δύο μη με ρωτάτε. Δεν το ψάχνω. Ξέρω μόνο πως όποιος κι αν ήταν δίδαξε την Αγάπη.
Κι εμείς κάπου τη χάσαμε. Κι επιβάλλεται να τη βρούμε ξανά.
Αγάπη και σεβασμό για τους συνανθρώπους μας.
Αγάπη για εκείνους που είναι μόνοι τέτοιες μέρες.
Αγάπη για εκείνους που ατύχησαν, “έπεσαν”, δυστύχησαν.
Αγάπη κι έννοια. Σεβασμός και φροντίδα.
Ξέρετε νομίζω πως ο άνθρωπος βρίσκει το νόημα της ζωής όταν ξεχνά για λίγο τον εαυτό του και θυμάται και τους άλλους. Ας το κάνουμε λίγο, δε θα μας βλάψει. Το αντίθετο μάλιστα.
Η Ανάσταση δεν είναι ευκαιρία μόνο για φαγητό και κροτίδες. Είναι μια υπενθύμιση. Είναι ένα τεντωμένο δάχτυλο που δείχνει προς τους συνανθρώπους που δεν υπήρξαν τόσο τυχεροί όσο εμείς. Και προφανώς δε ζητά κανείς να σταυρωθούμε γι’αυτούς. Ζητά μόνο να τους αγαπήσουμε και να τους νοιαστούμε. Όσο μπορούμε… Βλέπετε για εκείνους που δεν έχουν τίποτα και το “κάτι” το δικό μας θα είναι πολύ…
Χριστός Ανέστη (για όσους το άκουσαν ή δεν το άκουσαν χθες από τις “χήρες” που βροντούσαν).
Χρόνια πολλά με υγεία, χαρά κι ελπίδα.
Μα πάνω από όλα με αγάπη.
Αγάπη μόνο…
Όλες οι εκκλησίες της επικράτειας γέμισαν κόσμο που σημαιοστολίστηκε για το λαμπρό γεγονός. Φήμες βέβαια λένε, πως σε αρκετές εκκλησίες οι πιστοί δεν άκουσαν καν το Χριστός Ανέστη. Ίδιες φήμες υποστηρίζουν πως ήταν πολλές αυτές οι περιπτώσεις πιστών.
Άλλοι γιατί παίρνοντας το Άγιο Φως εξαφανίστηκαν να μην κρυώσει η μαγειρίτσα κι άλλοι γιατί δεν τους άφησαν οι κρότοι από τους δυναμίτες που συγκλόνιζαν τις εκκλησίες.
Ξεχείλισαν από χαρά για την Ανάσταση οι άνθρωποι κι είπαν να κάνουν τις εκκλησίες πεδίο μάχης. Κροτίδες, “γουρούνες”, “χήρες” (προφητική ονομασία) συγκλόνιζαν το Σύμπαν. Μωρά έκλαιγαν, άνθρωποι δεν ήξεραν από που να κρυφτούν. Όσο για το “Χριστός Ανέστη”; Δεν ακούστηκε ποτέ. Από την κοσμοχαλασιά και μόνο έγινε αντιληπτή η Ανάσταση.
Όσο για σήμερα, Κυριακή του Πάσχα, κλαρίνα ακούγονται παντού, τουφεκιές επίσης. Όσο για την τσίκνα; Οι Ολύμπιοι Θεοί θα κάνουν πάρτι εκεί ψηλά που έχουν αποσυρθεί συνταξιοδοτημένοι.
Και κάπως έτσι κάναμε Πάσχα εμείς οι άνθρωποι. Με λαμπρότητα και πολυτέλεια. Με φαγοπότια και χορούς. Και με κρότο, πολύ κρότο.
Μα είναι δυνατόν; Πόσο πανηγυράκι κάναμε πια το Πάσχα; Πόσο χάθηκε το νόημα του μαζί με τα τόσα άλλα νοήματα της ζωής που χάσαμε;
Που πήγε η κατάνυξη, που πήγε η ευλάβεια; Που χάθηκε το πνεύμα των ημερών;
Εγώ ξέρω πως στην εκκλησία δεν πάει κανείς μήτε από μόδα μήτε από υποχρέωση. Πάει γιατί του το υπαγορεύει το μέσα του. Γιατί εκεί, ανάμεσα στους ύμνους και τις ψαλμωδίες, τα λιβάνια και το φως των κεριών βρίσκει τον εαυτό του, αγαλλιάζει η ψυχή του. Αλαφρώνει από τα βάρη της καθημερινότητας.
Εγώ γι’αυτό πάω. Κι ας είναι μόνο κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. Ας μην τηρώ νηστείες και προσευχές. Ας βρίζω, ας ξεχνώ τα λόγια των Γραφών. Μπορεί, λοιπόν, εγώ κι άλλοι πολλοί σαν εμένα να μην πηγαίνουμε συχνά. Αλλά όταν πάμε, θέλουμε να γίνεται σωστά. Και χθες δεν έγινε.
Πάλι κάπου χαθήκαμε άνθρωπε. Με το μέσα μας χαθήκαμε. Ίσως να φταίει η ζωή που μας έκανε σκληρούς κι αδιάφορους. Ίσως είναι αυτά τα ρημάδια τα ζόρια της καθημερινότητας που μας επιβάλλουν να ξεχνιόμαστε με υπερβολές. Να κάνουμε λάθη…
Κάπου ανάμεσα σε αρνιά, συκωταριές και βαρελότα χάσαμε το νόημα των ημερών. Χάσαμε το μήνυμα των γιορτών. Κι αν το ψάχνετε, να σας το θυμίσω. Θα σας φανεί πολυφορεμένο αλλά ήταν και παραμένει ένα: Αγάπη μόνο.
Αγάπη όπως μας τη δίδαξε Εκείνος, ο πρώτος. Θεός, Άνθρωπος ή και τα δύο μη με ρωτάτε. Δεν το ψάχνω. Ξέρω μόνο πως όποιος κι αν ήταν δίδαξε την Αγάπη.
Κι εμείς κάπου τη χάσαμε. Κι επιβάλλεται να τη βρούμε ξανά.
Αγάπη και σεβασμό για τους συνανθρώπους μας.
Αγάπη για εκείνους που είναι μόνοι τέτοιες μέρες.
Αγάπη για εκείνους που ατύχησαν, “έπεσαν”, δυστύχησαν.
Αγάπη κι έννοια. Σεβασμός και φροντίδα.
Ξέρετε νομίζω πως ο άνθρωπος βρίσκει το νόημα της ζωής όταν ξεχνά για λίγο τον εαυτό του και θυμάται και τους άλλους. Ας το κάνουμε λίγο, δε θα μας βλάψει. Το αντίθετο μάλιστα.
Η Ανάσταση δεν είναι ευκαιρία μόνο για φαγητό και κροτίδες. Είναι μια υπενθύμιση. Είναι ένα τεντωμένο δάχτυλο που δείχνει προς τους συνανθρώπους που δεν υπήρξαν τόσο τυχεροί όσο εμείς. Και προφανώς δε ζητά κανείς να σταυρωθούμε γι’αυτούς. Ζητά μόνο να τους αγαπήσουμε και να τους νοιαστούμε. Όσο μπορούμε… Βλέπετε για εκείνους που δεν έχουν τίποτα και το “κάτι” το δικό μας θα είναι πολύ…
Χριστός Ανέστη (για όσους το άκουσαν ή δεν το άκουσαν χθες από τις “χήρες” που βροντούσαν).
Χρόνια πολλά με υγεία, χαρά κι ελπίδα.
Μα πάνω από όλα με αγάπη.
Αγάπη μόνο…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.