Αρκούν μικρά και στοιχειώδη βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Από την ώρα που συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας, αναζητούμε την αγάπη. Στο πρόσωπο των γονιών, των συγγενών, των φίλων κι εν τέλει ενός συντρόφου. Την αποζητάμε όπως ο διψασμένος το νερό μια καυτή καλοκαιρινή μέρα, όπως το χώμα τη βροχή σε μια μεγάλη ξηρασία. Είναι η όαση μας, η δροσιά, η σωτηρία μας. Είναι το απόμερο λιμάνι μας, το προφυλαγμένο από τους αέρηδες και τις φουρτούνες.
Κι όμως…
Αναλωνόμαστε τόσο στο να βρούμε αυτή την αγάπη κι εν συνεχεία να τη χαρίσουμε απλόχερα, που ξεχνάμε έναν βασικό αποδέκτη.
Σιωπηλό μα πάντα παρόντα: τον εαυτό μας.
Εγκλωβισμένοι στα πρέπει και τα φαίνεσθαι μιας στενόμυαλης κοινωνίας, ξεχνάμε να τον αγαπήσουμε. Πολλές φορές μάλιστα περνάμε και στην αντίπερα όχθη. Αδιαφορούμε γι’ αυτόν στην προσπάθεια μας να ευχαριστήσουμε τους άλλους. Στην ανάγκη μας να τους αγαπήσουμε τον ρίχνουμε πιο χαμηλά.
Βάζουμε τα πρέπει των άλλων υψηλότερα από τα δικά μας. Άλλοτε, μάλιστα, φτάνουμε να τον μισήσουμε και καταπιανόμαστε σε μια τρελή κούρσα αλλαγής του. Για να τον καταστήσουμε πλήρως συμμορφωμένο με τα πρέπει και τα μη, τα είσαι και τα φαίνεσαι που άλλοι αποφάσισαν για μας… Χωρίς εμάς…
Μα αυτό δεν είναι ευτυχία. Όταν δε σου ανήκει το βαθύτερο κομμάτι σου, όταν δεν το αγαπάς και δεν το στηρίζεις όπως του πρέπει, πως μπορείς να είσαι ευτυχισμένος; Πως μπορείς να λες ότι δεν είσαι μόνος, όταν περιστοιχίζεσαι από ξένους αλλά έχεις εξορίσει εσένα;
Χωρίς αγάπη για σένα, δεν έχει ελπίδα να αγαπήσεις τον άλλο.
Κι αυτή είναι αλήθεια απαρασάλευτη και παντοτινή.
«Η υγιής αγάπη για τον εαυτό αποτελεί μια μεγάλη αξία. Ο άνθρωπος που δεν αγαπά τον εαυτό του δεν θα μπορέσει να αγαπήσει και κανέναν άλλο, ποτέ. Το πρώτο κυματάκι της αγάπης πρέπει να σχηματιστεί μέσα στην καρδιά σου. Αν δεν έχει σχηματιστεί για σένα τον ίδιο, δεν μπορεί να σχηματιστεί και για κανέναν άλλο, γιατί όλοι οι άλλοι βρίσκονται μακρύτερα από σένα.
Είναι σα να ρίχνεις μια πέτρα μέσα στην σιωπηλή λίμνη. Τα πρώτα κυματάκια σχηματίζονται γύρω από την πέτρα κι έπειτα απλώνονται συνεχώς ως τις πιο μακρινές ακτές. Το πρώτο κυματάκι της αγάπης πρέπει να είναι γύρω από τον εαυτό σου. Πρέπει να αγαπά κανείς το σώμα του, πρέπει να αγαπά την ψυχή του, πρέπει να αγαπά την ολότητά του.
Και είναι φυσικό αυτό αλλιώς δεν θα μπορούσες να επιβιώσεις καθόλου.
Αν δεν αγαπάς το σπίτι σου, δεν το καθαρίζεις. Αν δεν αγαπάς το σπίτι σου, δεν το βάφεις. Αν δεν το αγαπάς, δεν θα το περιβάλεις με έναν όμορφο κήπο, με μια λιμνούλα με ψάρια.
Αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα δημιουργήσεις ένα κήπο γύρω σου. Θα προσπαθήσεις να αναπτύξεις τις δυνατότητές σου, θα προσπαθήσεις να φέρεις προς τα έξω όλα όσα έχεις μέσα σου να εκφράσεις.
Αν αγαπάς, θα δίνεις συνεχώς σαν βροχή στον εαυτό σου, θα τρέφεις συνεχώς τον εαυτό σου.
Κι αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα εκπλαγείς: θα σε αγαπούν κι οι άλλοι.
Κανείς δεν αγαπάει έναν άνθρωπο που δεν αγαπά τον εαυτό του. Αν δεν μπορείς καν εσύ να τον αγαπάς, ποιος άλλος θα μπει στον κόπο;»
Osho, “The Guest”, Ομιλία 5
Η ευτυχία μας είναι απλή κι ας θέλει κόπο.
Αρκούν μικρά και στοιχειώδη βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Πρώτα αγαπάμε και στηρίζουμε τον εαυτό μας κι ύστερα τους άλλους. Κι αυτό δεν είναι εγωιστικό, όπως θα μπορούσε να πει κάποιος. Είναι η αρχή της ύπαρξης. Γνωρίζω τον εαυτό μου, τον βελτιώνω όπου μπορώ, τον αγαπώ γι’ αυτό που είναι κι ύστερα στρέφω το βλέμμα στους γύρω μου. Τότε μόνο θα ξέρω πώς να τους αγαπήσω σωστά.
Και πώς να κάνω τόσο τη ζωή μου όσο και τη δική τους ευτυχισμένη…
Κι όμως…
Αναλωνόμαστε τόσο στο να βρούμε αυτή την αγάπη κι εν συνεχεία να τη χαρίσουμε απλόχερα, που ξεχνάμε έναν βασικό αποδέκτη.
Σιωπηλό μα πάντα παρόντα: τον εαυτό μας.
Εγκλωβισμένοι στα πρέπει και τα φαίνεσθαι μιας στενόμυαλης κοινωνίας, ξεχνάμε να τον αγαπήσουμε. Πολλές φορές μάλιστα περνάμε και στην αντίπερα όχθη. Αδιαφορούμε γι’ αυτόν στην προσπάθεια μας να ευχαριστήσουμε τους άλλους. Στην ανάγκη μας να τους αγαπήσουμε τον ρίχνουμε πιο χαμηλά.
Βάζουμε τα πρέπει των άλλων υψηλότερα από τα δικά μας. Άλλοτε, μάλιστα, φτάνουμε να τον μισήσουμε και καταπιανόμαστε σε μια τρελή κούρσα αλλαγής του. Για να τον καταστήσουμε πλήρως συμμορφωμένο με τα πρέπει και τα μη, τα είσαι και τα φαίνεσαι που άλλοι αποφάσισαν για μας… Χωρίς εμάς…
Μα αυτό δεν είναι ευτυχία. Όταν δε σου ανήκει το βαθύτερο κομμάτι σου, όταν δεν το αγαπάς και δεν το στηρίζεις όπως του πρέπει, πως μπορείς να είσαι ευτυχισμένος; Πως μπορείς να λες ότι δεν είσαι μόνος, όταν περιστοιχίζεσαι από ξένους αλλά έχεις εξορίσει εσένα;
Χωρίς αγάπη για σένα, δεν έχει ελπίδα να αγαπήσεις τον άλλο.
Κι αυτή είναι αλήθεια απαρασάλευτη και παντοτινή.
«Η υγιής αγάπη για τον εαυτό αποτελεί μια μεγάλη αξία. Ο άνθρωπος που δεν αγαπά τον εαυτό του δεν θα μπορέσει να αγαπήσει και κανέναν άλλο, ποτέ. Το πρώτο κυματάκι της αγάπης πρέπει να σχηματιστεί μέσα στην καρδιά σου. Αν δεν έχει σχηματιστεί για σένα τον ίδιο, δεν μπορεί να σχηματιστεί και για κανέναν άλλο, γιατί όλοι οι άλλοι βρίσκονται μακρύτερα από σένα.
Είναι σα να ρίχνεις μια πέτρα μέσα στην σιωπηλή λίμνη. Τα πρώτα κυματάκια σχηματίζονται γύρω από την πέτρα κι έπειτα απλώνονται συνεχώς ως τις πιο μακρινές ακτές. Το πρώτο κυματάκι της αγάπης πρέπει να είναι γύρω από τον εαυτό σου. Πρέπει να αγαπά κανείς το σώμα του, πρέπει να αγαπά την ψυχή του, πρέπει να αγαπά την ολότητά του.
Και είναι φυσικό αυτό αλλιώς δεν θα μπορούσες να επιβιώσεις καθόλου.
Αν δεν αγαπάς το σπίτι σου, δεν το καθαρίζεις. Αν δεν αγαπάς το σπίτι σου, δεν το βάφεις. Αν δεν το αγαπάς, δεν θα το περιβάλεις με έναν όμορφο κήπο, με μια λιμνούλα με ψάρια.
Αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα δημιουργήσεις ένα κήπο γύρω σου. Θα προσπαθήσεις να αναπτύξεις τις δυνατότητές σου, θα προσπαθήσεις να φέρεις προς τα έξω όλα όσα έχεις μέσα σου να εκφράσεις.
Αν αγαπάς, θα δίνεις συνεχώς σαν βροχή στον εαυτό σου, θα τρέφεις συνεχώς τον εαυτό σου.
Κι αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα εκπλαγείς: θα σε αγαπούν κι οι άλλοι.
Κανείς δεν αγαπάει έναν άνθρωπο που δεν αγαπά τον εαυτό του. Αν δεν μπορείς καν εσύ να τον αγαπάς, ποιος άλλος θα μπει στον κόπο;»
Osho, “The Guest”, Ομιλία 5
Η ευτυχία μας είναι απλή κι ας θέλει κόπο.
Αρκούν μικρά και στοιχειώδη βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Πρώτα αγαπάμε και στηρίζουμε τον εαυτό μας κι ύστερα τους άλλους. Κι αυτό δεν είναι εγωιστικό, όπως θα μπορούσε να πει κάποιος. Είναι η αρχή της ύπαρξης. Γνωρίζω τον εαυτό μου, τον βελτιώνω όπου μπορώ, τον αγαπώ γι’ αυτό που είναι κι ύστερα στρέφω το βλέμμα στους γύρω μου. Τότε μόνο θα ξέρω πώς να τους αγαπήσω σωστά.
Και πώς να κάνω τόσο τη ζωή μου όσο και τη δική τους ευτυχισμένη…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.