Μπορεί και να είναι για καλό…ποτέ δεν ξέρεις…
Κολλημένη δε σε λες.
Ερωτευμένη ναι. Αυτό μπορείς να το πεις.
Ότι είσαι καλά, είναι πια μπορείς να φωνάξεις.
Και το χαίρεσαι. Γιατί δεν ήσουν πάντα καλά.
Ήταν και περίοδοι που δεν ήθελες να βλέπεις κανέναν. Δεν ήθελες να κάνεις τίποτα…
Μόνη κι απογοητευμένη.
Και δε σου λέω ότι ήρθε αυτός και ξαφνικά όλα πήραν χρώμα.
Ότι έσκασαν πυροτεχνήματα στα μάτια σου και η ζωή έγινε καραμελένια.
Αυτά πήγαινε να τα διαβάσεις σε κανένα βίπερ εποχής.
Απλά συνέβη.
Πήρε το χρόνο του αλλά τον χρειαζόταν κιόλας. Γιατί εκείνα το απότομα, τα απόλυτα, τα καρμικά πάντα τα φοβόσουν. Εκείνα που έκαναν το κινητό να υπερφορτωθεί από μηνύματα αγάπης, από σιρόπια κι άλλες γλύκες του σωρού. Καλές και οι γλύκες, αλλά με ρέγουλα. Γιατί κάποτε τελείωναν κι εσύ έπεφτες τα σκληρά…
Ήρθε και σε άλλαξε.
Σιγά σιγά. Όχι επειδή ήθελε να το κάνει αλλά επειδή έγινε από μόνο του. Κι έγινε για καλό.
Το πιο απίθανο, όμως, από όλα, αυτό που αδυνατεί να συλλάβει το κεφάλι σου είναι το πως άλλαξε τα πράγματα που βλέπεις.
Τελικά όλα γίνονται επειδή πρέπει να γίνουν. Επειδή κάποιο αόρατο χέρι εκεί πάνω τα σχεδίασε και τα δρομολόγησε να γίνουν έτσι…
Κι εσύ τα σκέφτεσαι και γελάς.
Θυμάσαι πόσους είχες απορρίψει μέχρι τώρα, προβάλλοντας ηλίθιες δικαιολογίες, γούστα και καπρίτσια; Ο ένας σου βρώμαγε κι ο άλλος σου ξίνιζε. Άλλος κοντός, άλλος ψηλός, άλλος μασούσε περίεργα, άλλος ήταν σπανός κι άλλος τριχωτός. Μπούρδες για να περνάει η ώρα…
Κι όμως, εσένα σε χάλαγαν. Κι ενώ για όλους τους γύρω πέρασαν από τη ζωή σου άνδρες που θα μπορούσαν να μείνουν, εσύ εκεί, βράχος αντιρρήσεων…
Ρίσκαρες και σου βγήκε.
Στάθηκες τυχερή, παραδέξου το…
Όλα όσα απέρριψες στο παρελθόν, αυτός τα είχε… Μα δε σε ενόχλησαν ποτέ. Γιατί ήταν δικά του. Πλέον ό,τι αγαπάς είναι δικό του. Και Γιατί ήταν η ώρα να γελάσει το Σύμπαν με την πάρτη σου. Να σου πει “Όσα κορόιδευες, όσα δε σου άρεσαν, όσα απέρριπτες τώρα θα τα θέλεις. Και δε θα μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά”.
Κι έτσι κι έγινε…
Όσα κάποτε αρνήθηκες, τώρα τα αγαπάς. Και δεν μπορείς χωρίς αυτά.
Ήταν η ώρα σου να ερωτευτείς. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν εξηγείται το πως απολαμβάνεις όλα αυτά που παλιότερα με σθένος αρνιόσουν.
Έτσι γίνεται στη ζωή. Τα πάντα στην ώρα τους. Τα πάντα την κατάλληλη στιγμή.
Ούτε πιο πριν μα ούτε και μετά.
Κι αυτό να το θυμάσαι.
Όχι μόνο στον έρωτα μα και για τα πάντα.
Και κυρίως μη θεωρείς τίποτα δεδομένο. Μια αστραπή η ζωή κι όλα αλλάζουν. Και μένεις να κοιτάς απορημένος.
Μην αποκλείεις. Μην αρνείσαι. Μην κλείνεις πόρτες και παράθυρα.
Γιατί ό,τι είναι να σε βρει, θα το κάνει κι από τη χαραμάδα…
Αφέσου στη ζωή κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει…
Μπορεί και να είναι για καλό…ποτέ δεν ξέρεις…
Ερωτευμένη ναι. Αυτό μπορείς να το πεις.
Ότι είσαι καλά, είναι πια μπορείς να φωνάξεις.
Και το χαίρεσαι. Γιατί δεν ήσουν πάντα καλά.
Ήταν και περίοδοι που δεν ήθελες να βλέπεις κανέναν. Δεν ήθελες να κάνεις τίποτα…
Μόνη κι απογοητευμένη.
Και δε σου λέω ότι ήρθε αυτός και ξαφνικά όλα πήραν χρώμα.
Ότι έσκασαν πυροτεχνήματα στα μάτια σου και η ζωή έγινε καραμελένια.
Αυτά πήγαινε να τα διαβάσεις σε κανένα βίπερ εποχής.
Απλά συνέβη.
Πήρε το χρόνο του αλλά τον χρειαζόταν κιόλας. Γιατί εκείνα το απότομα, τα απόλυτα, τα καρμικά πάντα τα φοβόσουν. Εκείνα που έκαναν το κινητό να υπερφορτωθεί από μηνύματα αγάπης, από σιρόπια κι άλλες γλύκες του σωρού. Καλές και οι γλύκες, αλλά με ρέγουλα. Γιατί κάποτε τελείωναν κι εσύ έπεφτες τα σκληρά…
Ήρθε και σε άλλαξε.
Σιγά σιγά. Όχι επειδή ήθελε να το κάνει αλλά επειδή έγινε από μόνο του. Κι έγινε για καλό.
Το πιο απίθανο, όμως, από όλα, αυτό που αδυνατεί να συλλάβει το κεφάλι σου είναι το πως άλλαξε τα πράγματα που βλέπεις.
Τελικά όλα γίνονται επειδή πρέπει να γίνουν. Επειδή κάποιο αόρατο χέρι εκεί πάνω τα σχεδίασε και τα δρομολόγησε να γίνουν έτσι…
Κι εσύ τα σκέφτεσαι και γελάς.
Θυμάσαι πόσους είχες απορρίψει μέχρι τώρα, προβάλλοντας ηλίθιες δικαιολογίες, γούστα και καπρίτσια; Ο ένας σου βρώμαγε κι ο άλλος σου ξίνιζε. Άλλος κοντός, άλλος ψηλός, άλλος μασούσε περίεργα, άλλος ήταν σπανός κι άλλος τριχωτός. Μπούρδες για να περνάει η ώρα…
Κι όμως, εσένα σε χάλαγαν. Κι ενώ για όλους τους γύρω πέρασαν από τη ζωή σου άνδρες που θα μπορούσαν να μείνουν, εσύ εκεί, βράχος αντιρρήσεων…
Ρίσκαρες και σου βγήκε.
Στάθηκες τυχερή, παραδέξου το…
Όλα όσα απέρριψες στο παρελθόν, αυτός τα είχε… Μα δε σε ενόχλησαν ποτέ. Γιατί ήταν δικά του. Πλέον ό,τι αγαπάς είναι δικό του. Και Γιατί ήταν η ώρα να γελάσει το Σύμπαν με την πάρτη σου. Να σου πει “Όσα κορόιδευες, όσα δε σου άρεσαν, όσα απέρριπτες τώρα θα τα θέλεις. Και δε θα μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά”.
Κι έτσι κι έγινε…
Όσα κάποτε αρνήθηκες, τώρα τα αγαπάς. Και δεν μπορείς χωρίς αυτά.
Ήταν η ώρα σου να ερωτευτείς. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν εξηγείται το πως απολαμβάνεις όλα αυτά που παλιότερα με σθένος αρνιόσουν.
Έτσι γίνεται στη ζωή. Τα πάντα στην ώρα τους. Τα πάντα την κατάλληλη στιγμή.
Ούτε πιο πριν μα ούτε και μετά.
Κι αυτό να το θυμάσαι.
Όχι μόνο στον έρωτα μα και για τα πάντα.
Και κυρίως μη θεωρείς τίποτα δεδομένο. Μια αστραπή η ζωή κι όλα αλλάζουν. Και μένεις να κοιτάς απορημένος.
Μην αποκλείεις. Μην αρνείσαι. Μην κλείνεις πόρτες και παράθυρα.
Γιατί ό,τι είναι να σε βρει, θα το κάνει κι από τη χαραμάδα…
Αφέσου στη ζωή κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει…
Μπορεί και να είναι για καλό…ποτέ δεν ξέρεις…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.