Κι αν είναι ανηφορικός, δε πειράζει.
Είναι όμορφο το Πάσχα των Ελλήνων με τις οικογενειακές μαζώξεις, την κατάνυξη της Μ. Εβδομάδας, την ανθισμένη φύση!
Όμως, Πάσχα δεν είναι το αρνί, ούτε το κόκκινο αυγό, ούτε το τσουρέκι, ούτε η λαμπάδα. Δεν είναι η παρουσία μας στην Εκκλησία δέκα λεπτά πριν το «Χριστός Ανέστη» και ένα λεπτό μετά…
Πάσχα δεν είναι οι σούβλες, ούτε η τυπική ανταλλαγή ευχών. Δεν είναι η επιστροφή στο χωριό. Ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά.
Για τους Χριστιανούς η λέξη «Πάσχα» σημαίνει, το πέρασμα του Χριστού από τον θάνατο στη ζωή.
Περιμένοντας άλλο ένα «Πάσχα», έννοιες όπως η Πίστη, η Ταπείνωση, η Μετάνοια, η Συγχώρεση, η Ανάσταση, η Ελπίδα, η Αλήθεια, η Αγάπη και Συμπόνια προς τον συνάνθρωπο, είναι αλληλένδετες και συνυφασμένες με το «Πάσχα» των χριστιανών.
Δεν αξίζει να λέμε ότι ήρθε το Πάσχα, αν δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με το Θεό, το συνάνθρωπο, το γείτονα, τον εαυτό μας. Δεν αξίζει να νηστεύουμε και να σκεφτόμαστε ή να φερόμαστε με κακεντρέχεια και υστεροβουλία…
«Αγαπάτε Αλληλους!» Αυτό δίδαξε με την υπέρτατη Θυσία Του! Κι αυτό είναι το πραγματικό νόημα του Πάσχα!
Η «Σταύρωση» κι η «Ανάσταση» συμβαίνουν μέσα μας καθημερινά!
Το «ακάνθινο στεφάνι» του καθενός μας, είναι οι σκέψεις, οι φόβοι, οι ανασφάλειές μας. Όλα όσα μας κρατούν στάσιμους σε μια πραγματικότητα που δεν μας αρέσει.
«Γολγοθάς» μας, η καθημερινή μάχη επιβίωσης τα προβλήματα που μας ταλανίζουν και «Σταύρωσή» μας οτιδήποτε νοσηρό στερεί το ζωογόνο οξυγόνο από τις ζωές μας.
Στον καθένα μας χαρίστηκε ένας «Σταυρός» που καλούμαστε να τον κουβαλάμε στους ώμους μας σε ολόκληρη τη θνητή ζωή μας…
Σε άλλους πιο ελαφρύς και σε κάποιους ιδιαίτερα βαρύς, όλοι, κάποιες στιγμές ανεβαίνουμε το δικό μας Γολγοθά ελπίζοντας να τελειώσει το «μαρτύριο» με Ανάσταση…
Οι πασχαλιές, οι τριανταφυλλιές, οι ανεμώνες και τα γιασεμιά, θα μαραθούν και θα ξανανθίσουν. Αυτό που επιβάλλεται να παραμείνει ανθισμένο μόνιμα μέσα μας, είναι η Αγάπη!
Αυτό το τόσο δα σημαδάκι στο σύμπαν που σαν αόρατη κλωστή δένει τους ανθρώπους, και γίνεται ζωοδόχος πηγή συναισθημάτων και δημιουργίας, για το απλό, το μικρό, το σημαντικό, το ανθρώπινο!
Ποτέ δεν είναι αργά για να ψάξουμε το δρόμο για τη ψυχική μας Ανάσταση…
Κι αν είναι ανηφορικός, δε πειράζει.
Κάπου, θα βρούμε ανθισμένες πασχαλιές…
Όμως, Πάσχα δεν είναι το αρνί, ούτε το κόκκινο αυγό, ούτε το τσουρέκι, ούτε η λαμπάδα. Δεν είναι η παρουσία μας στην Εκκλησία δέκα λεπτά πριν το «Χριστός Ανέστη» και ένα λεπτό μετά…
Πάσχα δεν είναι οι σούβλες, ούτε η τυπική ανταλλαγή ευχών. Δεν είναι η επιστροφή στο χωριό. Ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά.
Για τους Χριστιανούς η λέξη «Πάσχα» σημαίνει, το πέρασμα του Χριστού από τον θάνατο στη ζωή.
Περιμένοντας άλλο ένα «Πάσχα», έννοιες όπως η Πίστη, η Ταπείνωση, η Μετάνοια, η Συγχώρεση, η Ανάσταση, η Ελπίδα, η Αλήθεια, η Αγάπη και Συμπόνια προς τον συνάνθρωπο, είναι αλληλένδετες και συνυφασμένες με το «Πάσχα» των χριστιανών.
Δεν αξίζει να λέμε ότι ήρθε το Πάσχα, αν δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με το Θεό, το συνάνθρωπο, το γείτονα, τον εαυτό μας. Δεν αξίζει να νηστεύουμε και να σκεφτόμαστε ή να φερόμαστε με κακεντρέχεια και υστεροβουλία…
«Αγαπάτε Αλληλους!» Αυτό δίδαξε με την υπέρτατη Θυσία Του! Κι αυτό είναι το πραγματικό νόημα του Πάσχα!
Η «Σταύρωση» κι η «Ανάσταση» συμβαίνουν μέσα μας καθημερινά!
Το «ακάνθινο στεφάνι» του καθενός μας, είναι οι σκέψεις, οι φόβοι, οι ανασφάλειές μας. Όλα όσα μας κρατούν στάσιμους σε μια πραγματικότητα που δεν μας αρέσει.
«Γολγοθάς» μας, η καθημερινή μάχη επιβίωσης τα προβλήματα που μας ταλανίζουν και «Σταύρωσή» μας οτιδήποτε νοσηρό στερεί το ζωογόνο οξυγόνο από τις ζωές μας.
Στον καθένα μας χαρίστηκε ένας «Σταυρός» που καλούμαστε να τον κουβαλάμε στους ώμους μας σε ολόκληρη τη θνητή ζωή μας…
Σε άλλους πιο ελαφρύς και σε κάποιους ιδιαίτερα βαρύς, όλοι, κάποιες στιγμές ανεβαίνουμε το δικό μας Γολγοθά ελπίζοντας να τελειώσει το «μαρτύριο» με Ανάσταση…
Οι πασχαλιές, οι τριανταφυλλιές, οι ανεμώνες και τα γιασεμιά, θα μαραθούν και θα ξανανθίσουν. Αυτό που επιβάλλεται να παραμείνει ανθισμένο μόνιμα μέσα μας, είναι η Αγάπη!
Αυτό το τόσο δα σημαδάκι στο σύμπαν που σαν αόρατη κλωστή δένει τους ανθρώπους, και γίνεται ζωοδόχος πηγή συναισθημάτων και δημιουργίας, για το απλό, το μικρό, το σημαντικό, το ανθρώπινο!
Ποτέ δεν είναι αργά για να ψάξουμε το δρόμο για τη ψυχική μας Ανάσταση…
Κι αν είναι ανηφορικός, δε πειράζει.
Κάπου, θα βρούμε ανθισμένες πασχαλιές…
Χριστίνα Ζαμπούνη
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.