Να με θες όταν δεν αντέχω πια…
«Ελα τώρα… αντέχεις εσύ, δεν σε φοβάμαι».
Το είχα ακούσει μέχρι τώρα πολλές φορές αλλά από τα χείλη σου δεν το άντεξα, δεν το ήθελα… δεν με ήθελα άλλο να αντέχω – ούτε καν και σένα -.
Που είναι γραμμένο ότι κάποιες γυναίκες αντ-έχουν χωρίς να έχουν όλα όσα οι «άλλες» που δεν αντέχουν και τρέχουν οι άλλοι να δώσουν μάχες για αυτές;
Γιατί κάποιες είναι βασίλισσες και κάποιες στρατηγοί, άλογα και κάστρα στην σκακιέρα του έρωτα και της ζωής;
Γιατί κάποιες είναι εύθραυστες νεραιδούλες και άλλες αμαζόνες;
Αντέχεις.
Μπορείς.
Είσαι γεννημένη αγωνίστρια εσύ!
Αλήθεια ρε φίλε;
Και ποιος σε όρισε μοίρα της γέννας και της ζήσης μου εσένα;
Ποιος σε βάφτισε κισμέτ και πεπρωμένο μου;
Όχι δεν θέλω να αντέχω άλλο…
Να με αντέχεις εσύ θέλω και όταν γίνομαι προβλέψιμη, όταν δεν φοράω τα δωδεκάποντα και με πρησμένους αστραγάλους ξαπλώνω δίπλα σου για ένα χάδι στα μαλλιά!
«Να μην λυγίζεις» λέει η μάνα μου.
Όχι μάνα… θα λυγίσω τώρα μετά τα 40 κάτι ,και θα πάρω το σχήμα του πόνου, της θλίψης και της μοναξιάς.
Δεν θελω και δεν μπορώ άλλο να είμαι η γενναία των μεγάλων αποφάσεων για δύο που ζει μόνη της. Να μην είμαι άλλο η δυνατή σε μια σχέση αδύναμη και νευρωτική.
Εχω το δικαίωμα να σου ζητήσω να είσαι το φωτάκι της νύχτας μου σαν αυτό που είχα μικρή στο δωμάτιο μου… Τι σου ζητάω; Δεν σου ζητώ καν να είσαι φάρος αφού φοβάσαι τα κύματα… ένα φωτάκι τόσο δα στη κάμαρη της ψυχής μου που τόσο καλά λες πως ξέρεις!
Κοίτα με… θέλω να το σκάσω από τα ζόρια να το βάλω στα πόδια, όταν νιώσω πως όλα γύρω μου με πνίγουν.
Θέλω να κλαίω, να κοκκινίζουν τα μάτια μου και η μύτη μου και να τρίβω με παράπονο το αμακιγιάριστο πρόσωπο μου στο στήθος σου… να τραβάς τα μαλλιά μου στην άκρη πίσω από το αυτί και να με φιλάς τρυφερά σα κοριτσάκι… Όχι σαν γυναίκα!
Θέλω να μπορώ να ξεστομίσω χωρίς φόβο το πόσο “φοβάμαι”.
Δεν θέλω άλλο να είμαι ο ρόλος της super woman σε ταινία δράσης μα πρωταγωνίστρια σε ένα La la land με χρώματα και μουσικές!!
Να μην είμαι η υπεράνω που δεν θα σε ενοχλήσει με τα θέλω της, μα η «κόκκινη» προτεραιότητα σου και όχι κάποια ροζ εκκρεμότητα κρυμμένη στο viber σου!
Κοίτα με… έτσι μικρή για να πάρεις την μεγάλη απόφαση.
Να με θες όταν δεν αντέχω πια… Ούτε καν εμένα, ούτε καν εσένα.
Πόσο μάλλον όσα όλα οι άλλοι μας όρισαν να είμαστε σαν πρόβα νυφικού που δεν φορέθηκε σε γάμο μα σε πάρτι μασκέ…
Το είχα ακούσει μέχρι τώρα πολλές φορές αλλά από τα χείλη σου δεν το άντεξα, δεν το ήθελα… δεν με ήθελα άλλο να αντέχω – ούτε καν και σένα -.
Που είναι γραμμένο ότι κάποιες γυναίκες αντ-έχουν χωρίς να έχουν όλα όσα οι «άλλες» που δεν αντέχουν και τρέχουν οι άλλοι να δώσουν μάχες για αυτές;
Γιατί κάποιες είναι βασίλισσες και κάποιες στρατηγοί, άλογα και κάστρα στην σκακιέρα του έρωτα και της ζωής;
Γιατί κάποιες είναι εύθραυστες νεραιδούλες και άλλες αμαζόνες;
Αντέχεις.
Μπορείς.
Είσαι γεννημένη αγωνίστρια εσύ!
Αλήθεια ρε φίλε;
Και ποιος σε όρισε μοίρα της γέννας και της ζήσης μου εσένα;
Ποιος σε βάφτισε κισμέτ και πεπρωμένο μου;
Όχι δεν θέλω να αντέχω άλλο…
Να με αντέχεις εσύ θέλω και όταν γίνομαι προβλέψιμη, όταν δεν φοράω τα δωδεκάποντα και με πρησμένους αστραγάλους ξαπλώνω δίπλα σου για ένα χάδι στα μαλλιά!
«Να μην λυγίζεις» λέει η μάνα μου.
Όχι μάνα… θα λυγίσω τώρα μετά τα 40 κάτι ,και θα πάρω το σχήμα του πόνου, της θλίψης και της μοναξιάς.
Δεν θελω και δεν μπορώ άλλο να είμαι η γενναία των μεγάλων αποφάσεων για δύο που ζει μόνη της. Να μην είμαι άλλο η δυνατή σε μια σχέση αδύναμη και νευρωτική.
Εχω το δικαίωμα να σου ζητήσω να είσαι το φωτάκι της νύχτας μου σαν αυτό που είχα μικρή στο δωμάτιο μου… Τι σου ζητάω; Δεν σου ζητώ καν να είσαι φάρος αφού φοβάσαι τα κύματα… ένα φωτάκι τόσο δα στη κάμαρη της ψυχής μου που τόσο καλά λες πως ξέρεις!
Κοίτα με… θέλω να το σκάσω από τα ζόρια να το βάλω στα πόδια, όταν νιώσω πως όλα γύρω μου με πνίγουν.
Θέλω να κλαίω, να κοκκινίζουν τα μάτια μου και η μύτη μου και να τρίβω με παράπονο το αμακιγιάριστο πρόσωπο μου στο στήθος σου… να τραβάς τα μαλλιά μου στην άκρη πίσω από το αυτί και να με φιλάς τρυφερά σα κοριτσάκι… Όχι σαν γυναίκα!
Θέλω να μπορώ να ξεστομίσω χωρίς φόβο το πόσο “φοβάμαι”.
Δεν θέλω άλλο να είμαι ο ρόλος της super woman σε ταινία δράσης μα πρωταγωνίστρια σε ένα La la land με χρώματα και μουσικές!!
Να μην είμαι η υπεράνω που δεν θα σε ενοχλήσει με τα θέλω της, μα η «κόκκινη» προτεραιότητα σου και όχι κάποια ροζ εκκρεμότητα κρυμμένη στο viber σου!
Κοίτα με… έτσι μικρή για να πάρεις την μεγάλη απόφαση.
Να με θες όταν δεν αντέχω πια… Ούτε καν εμένα, ούτε καν εσένα.
Πόσο μάλλον όσα όλα οι άλλοι μας όρισαν να είμαστε σαν πρόβα νυφικού που δεν φορέθηκε σε γάμο μα σε πάρτι μασκέ…
Αναστασία Κορινθίου
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.