Οι προσδοκίες πονάνε, όχι η αγάπη

Και μαζί με αυτό ξεχάσαμε πώς ένα κι ένα κάνει δύο.

Περίεργα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι.

Δύσκολοι.

Παράξενοι.

Ξεχάσαμε το πιο βασικό πια.

Να είμαστε άνθρωποι.

Άλλοι μας ενδιαφέρουν, με άλλους μιλάμε, άλλους πληγώνουμε, άλλους σκεφτόμαστε, άλλοι μας λείπουν.

Γιατί ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι.

Και είναι δύσκολο στην εποχή του ότι να ´ναι να βρεις το ότι πρέπει.

Ζητάμε το ενδιαφέρον κάποιου και μόλις μας το δώσει φεύγουμε.

Ψάχνουμε τον έρωτα και όταν τον βρούμε μας φοβίζει.

Αγαπάμε αλλά συνήθως πονάει.

Και δεν είναι η αγάπη που πονάει.

Γιατί η αγάπη δεν πονάει.

Οι προσδοκίες μας πονάνε.

Αυτές φταίνε.

Γιατί αυτό που βρίσκεις φαίνεται ιδανικό και λίγο πριν το τέλος σου σκάει μια φούσκα στα μούτρα.

Και στο τέλος κλείνεις τα μάτια γιατί τσούζει αυτό το πλατς στα μούτρα.

Κι έτσι τα κλείνεις.

Και δεν βλέπεις.

Γιατί δεν σε νοιάζει αν θα δεις πια.

Γιατί τι είδες ; ένα έργο χιλιοπαιγμένο.

Γιατί οι άνθρωποι είμαστε παράξενα πλάσματα.

Ζητάμε να μας νοιάζονται κι όταν συμβαίνει πνιγόμαστε.

Ψάχνουμε εκείνη την αγκαλιά που κουμπώνουμε και ξεκουμπώνουμε χωρίς να υπολογίσουμε το κρακ που θα κάνει.

Χωρίς τον πόνο που θα προκαλέσει.

Γιατί ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι.

Γιατί το μαζί τρομάζει.

Γιατί απαιτεί θυσίες.

Γιατί χρειάζεται δουλειά.

Γιατί η αγάπη χτίζεται.

Γιατί τις σχέσεις τις κάναμε πιο δύσκολες κι από sudoku.

Και ποιός λύνει στις μέρες μας sudoku.

Γιατί το πιο εύκολο είναι να αφήνεις τα δύσκολα.

Να φεύγεις.

Είναι τέχνη να μένεις.

Και να λύνεις sudoku.

Και να ερωτεύεσαι.

Και να αγαπάς.

Και να αγκαλιάζεις.

Και να κουμπώνεις με τον άλλον.

Και να νοιάζεσαι.

Και να είσαι εκεί.

Και να δίνεις.

Και να ονειρεύεσαι.

Και να ζεις.

Και να φροντίζεις.

Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι.

Και μαζί με αυτό ξεχάσαμε πώς ένα κι ένα κάνει δύο.

Και πώς ότι δεν κόβεται λύνεται.

Της Μαρίας Χριστίνας Σωτήρου

anapnoes