Έχασες εσύ εμένα κι εγώ τη ζωή. Το τίμημα, ίδιο.
Σε κάθε άνθρωπο που συναντώ στη ζωή μου ψάχνω την ουσία. Κι ουσία σημαίνει να περνάω καλά, να γελώ, να είμαι ο τρελός εαυτός μου χωρίς να με επικρίνουν και να παίρνω όση αγάπη δίνω.
Έχω μάθει να αγαπάω πρώτα τον εαυτό μου κι αυτό δύσκολα το έμαθα. Αφού τον τσαλαπάτησα εκατό φορές για να περάσουν άλλοι. Γι’ αυτό πια δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο. Δε δίνω πλέον σε κανέναν απλόχερα αγάπη αν αυτή θα τη στρέψει εναντίον μου ή θα τη χαραμίσει. Σταμάτησα να είμαι παθητική δέκτης της κακίας, να συμβιβάζομαι με το λίγο των ανθρώπων και να καταπίνω τα λάθη και την απουσία τους.
Αγαπώ και τη ζωή κι αυτή είναι μικρή. Καμία στιγμή δε μας επιστρέφεται, κανένα λάθος δε μας χαρίζεται, καμία αναμονή δε σβήνεται για να ξαναρχίσει ο χρόνος απ’ την αρχή. Από ‘κει που ίσως θα θέλαμε ν’ αλλάξουμε κάτι ή να ζήσουμε ξανά κάτι. Ποιος θέλει να περνάει τη ζωή του μετανιώνοντας, μέσα στην απόγνωση, την απαισιοδοξία, τη λύπη, τη μιζέρια και την κακία; Αν ρωτήσετε ένα εκατομμύριο ανθρώπους θα σας πουν πως θέλουν να είναι ευτυχισμένοι. Αν ξαναρωτήσετε «Είσαι ευτυχισμένος;» πιθανόν να σας απαντήσουν «όχι». Και μετά θα βρουν χίλιες δυο δικαιολογίες να σας πουν. Αυτές που λένε στον εαυτό τους.
«Έμεινα μία ζωή σε ένα δυστυχισμένο γάμο γιατί είχα παιδιά, γιατί δεν είχα την οικονομική άνεση να φύγω κλπ. Δεν κυνήγησα τα όνειρά μου γιατί βρήκα μια σίγουρη δουλειά κι είπα να μην το ρισκάρω. Δεν ταξίδεψα όσο θα ήθελα γιατί ήθελα να φυλάω τα λεφτά μου, δεν ερωτεύτηκα γιατί φοβήθηκα μην πληγωθώ». Οι δικαιολογίες δεν τελειώνουν ποτέ.
Πόσο λυπάμαι που οι άνθρωποι προτιμούμε να βολευόμαστε παρά να είμαστε ευτυχισμένοι. Πόσο λυπάμαι που αφήνουμε τους φόβους μας να κυριαρχούν και να κλέβουν τις επιθυμίες μας κι αυτούς που αγαπάμε. Κανείς δεν είπε ότι ο δρόμος προς τα «θέλω» και την ευτυχία είναι εύκολος. Κανείς, όμως, δε μας είπε και ποτέ ότι αυτός ο δρόμος θα έπρεπε να είναι μονόδρομος.
Από σένα θυμάμαι έντονα την απουσία σου. Ήθελες να ήσουν μαζί μου, όμως, όπως έλεγες πάντα, δεν μπορούσες. Πόσο απέχει αλήθεια ένα «θέλω» από ένα «μπορώ»; Το «θέλω»για να το πετύχεις πρέπει να ιδρώσεις, να το κυνηγήσεις. Το «μπορώ» είναι αυτό που μπορούν όλοι. Φθάνουν μέχρι εκεί που τους είναι εύκολο και βολικό. Το εύκολο και το βολικό τις πιο πολλές φορές δεν οδηγεί πουθενά. Τίποτα δεν είναι σωστό αν αυτό αδικεί τον εαυτό μας. Κι εγώ αυτή την απουσία έμαθα να την αγνοώ. Έμαθα να ζω όχι μ’ αυτήν, αλλά χωρίς αυτήν. Βολεύτηκα κι εγώ όπως κι εσύ. Αν είσαι επέλεγες να μείνεις μακριά μου, θα επέλεγα κι εγώ να μείνω μακριά απ’ τη ζωή. Γιατί με βόλευε. Γιατί κουράστηκα να το παλεύω.
Εκείνο το πρωί που έφυγες για τελευταία φορά χάσαμε κι οι δύο, από αδυναμία και μόνο. Έχασες εσύ εμένα κι εγώ τη ζωή. Το τίμημα, ίδιο.
Έχω μάθει να αγαπάω πρώτα τον εαυτό μου κι αυτό δύσκολα το έμαθα. Αφού τον τσαλαπάτησα εκατό φορές για να περάσουν άλλοι. Γι’ αυτό πια δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο. Δε δίνω πλέον σε κανέναν απλόχερα αγάπη αν αυτή θα τη στρέψει εναντίον μου ή θα τη χαραμίσει. Σταμάτησα να είμαι παθητική δέκτης της κακίας, να συμβιβάζομαι με το λίγο των ανθρώπων και να καταπίνω τα λάθη και την απουσία τους.
Αγαπώ και τη ζωή κι αυτή είναι μικρή. Καμία στιγμή δε μας επιστρέφεται, κανένα λάθος δε μας χαρίζεται, καμία αναμονή δε σβήνεται για να ξαναρχίσει ο χρόνος απ’ την αρχή. Από ‘κει που ίσως θα θέλαμε ν’ αλλάξουμε κάτι ή να ζήσουμε ξανά κάτι. Ποιος θέλει να περνάει τη ζωή του μετανιώνοντας, μέσα στην απόγνωση, την απαισιοδοξία, τη λύπη, τη μιζέρια και την κακία; Αν ρωτήσετε ένα εκατομμύριο ανθρώπους θα σας πουν πως θέλουν να είναι ευτυχισμένοι. Αν ξαναρωτήσετε «Είσαι ευτυχισμένος;» πιθανόν να σας απαντήσουν «όχι». Και μετά θα βρουν χίλιες δυο δικαιολογίες να σας πουν. Αυτές που λένε στον εαυτό τους.
«Έμεινα μία ζωή σε ένα δυστυχισμένο γάμο γιατί είχα παιδιά, γιατί δεν είχα την οικονομική άνεση να φύγω κλπ. Δεν κυνήγησα τα όνειρά μου γιατί βρήκα μια σίγουρη δουλειά κι είπα να μην το ρισκάρω. Δεν ταξίδεψα όσο θα ήθελα γιατί ήθελα να φυλάω τα λεφτά μου, δεν ερωτεύτηκα γιατί φοβήθηκα μην πληγωθώ». Οι δικαιολογίες δεν τελειώνουν ποτέ.
Πόσο λυπάμαι που οι άνθρωποι προτιμούμε να βολευόμαστε παρά να είμαστε ευτυχισμένοι. Πόσο λυπάμαι που αφήνουμε τους φόβους μας να κυριαρχούν και να κλέβουν τις επιθυμίες μας κι αυτούς που αγαπάμε. Κανείς δεν είπε ότι ο δρόμος προς τα «θέλω» και την ευτυχία είναι εύκολος. Κανείς, όμως, δε μας είπε και ποτέ ότι αυτός ο δρόμος θα έπρεπε να είναι μονόδρομος.
Από σένα θυμάμαι έντονα την απουσία σου. Ήθελες να ήσουν μαζί μου, όμως, όπως έλεγες πάντα, δεν μπορούσες. Πόσο απέχει αλήθεια ένα «θέλω» από ένα «μπορώ»; Το «θέλω»για να το πετύχεις πρέπει να ιδρώσεις, να το κυνηγήσεις. Το «μπορώ» είναι αυτό που μπορούν όλοι. Φθάνουν μέχρι εκεί που τους είναι εύκολο και βολικό. Το εύκολο και το βολικό τις πιο πολλές φορές δεν οδηγεί πουθενά. Τίποτα δεν είναι σωστό αν αυτό αδικεί τον εαυτό μας. Κι εγώ αυτή την απουσία έμαθα να την αγνοώ. Έμαθα να ζω όχι μ’ αυτήν, αλλά χωρίς αυτήν. Βολεύτηκα κι εγώ όπως κι εσύ. Αν είσαι επέλεγες να μείνεις μακριά μου, θα επέλεγα κι εγώ να μείνω μακριά απ’ τη ζωή. Γιατί με βόλευε. Γιατί κουράστηκα να το παλεύω.
Εκείνο το πρωί που έφυγες για τελευταία φορά χάσαμε κι οι δύο, από αδυναμία και μόνο. Έχασες εσύ εμένα κι εγώ τη ζωή. Το τίμημα, ίδιο.
Γράφει η Πράξια Αρέστη
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.