Και διώξε πια από πάνω σου τη ρετσινιά του τέλειου.
Και ήρθαν τα ψέματα και σε έπνιξαν. Τόσο που δεν είχες τι άλλο να πεις, τι άλλο να γεννήσει το κεφάλι σου.
Ξεπέρασες τον εαυτό σου πολλές φορές, αυτό σου το παραδέχομαι. Κάθε μέρα ένας Γολγοθάς. Ένα αιώνιο άγχος της αποκάλυψης. Και κάθε βράδυ ένας αναστεναγμός ανακούφισης. Πέρασε άλλη μια μέρα, να σκέφτεσαι και να σταυροκοπιέσαι που τη γλίτωσες. Μέχρι πότε όμως;
Αυτό το μέχρι πότε σε βασάνιζε καθημερινά. Τίποτα δεν ευχαριστιόσουν. Όλα σε άγχωναν. Όλα μπορούσαν να θυμίσουν την επίμαχη κατάσταση, να γεννήσουν ερωτήσεις, αμηχανίες, νέα ψέματα.
Κι εσύ τα είχες σιχαθεί τα ψέματα. Αλλά και τι να κάνεις;
Άτιμο πράγμα η ταμπέλα του αιώνια τέλειου παιδιού. Αυτού που πετυχαίνει σε όλα, που τα καταφέρνει όλα.
Κι ήθελες να βροντοφωνάξεις πως δεν τα μπορείς όλα, πως αποτυγχάνεις κιόλας. Πως έχεις αποτύχει κι όμως δεν το λες. Κι άνοιγες το στόμα να το ξεστομίσεις κι ύστερα το έκλεινες και πάλι με τρόμο.
Πώς να παραδεχτείς εσύ ο τέλειος την ατέλειά σου; Πώς να μαρτυρήσεις ότι πρόδωσες εμπιστοσύνες, ότι έχεις βουτηχτεί στο ψέμα;
Ζόρι μεγάλο. Θηλιά στο λαιμό που ολοένα σε έσφιγγε. Να μπορούσε να σε πνίξει, σκεφτόσουν. Να γλιτώσεις από όλα.
Να γλιτώσεις κι από την αποκάλυψη που μοιραία, τη μέρα μηδέν θα ερχόταν.
Και πώς την έτρεμες τη μέρα μηδέν. Σιχαινόσουν εκείνα τα χαμηλωμένα μάτια που θα αρνούνταν να σε κοιτάξουν. Εκείνα που πρόδωσες με ψέματα από τη μεγαλύτερη αγάπη. Γιατί από αγάπη έκανες ότι έκανες κι όχι από βόλεμα. Από άγχος να μην απογοητεύσεις. Άντε μετά να πείσεις για τις προθέσεις σου. Ψέμα είναι αυτό, δε χωρούν δικαιολογίες στο ψέμα...
Τώρα ξεστόμισες τις αλήθειες. Ευτυχώς!
Όχι δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Θα ήταν εύκολα αν είχες πει αλήθεια από την αρχή. Σκληρή, απογοητευτική αλλά αλήθεια. Αν δεν περνούσες όλο το λούκι μόνος, με τη θηλιά στο λαιμό.
Προτίμησες τη μοναξιά και το ψέμα. Τώρα το πληρώνεις.
Τουλάχιστον είπες την αλήθεια.
Κι όσο κι αν οι συνέπειες σού φαίνονται αβάσταχτες, δεν είναι τίποτα μπροστά σε εκείνη την πλακα που κουβαλούσες πάνω σου τόσο καιρό. Εκείνη την πλάκα που τα ψέματα την έκαναν ολοένα και πιο βαριά.
Πρόδωσες εμπιστοσύνες, πλήγωσες. Το ξέρω. Το έχω ζήσει στο πετσί μου να γίνεται και θα το μετανιώνω μια ζωή. Αλλά σαν την αλήθεια δεν έχει. Και η αγάπη, αν και της παίρνει χρόνο, δίνει συγχωροχάρτι.
Να τους εμπιστεύεσαι τους δικούς σου ανθρώπους. Να τους λες την αλήθεια κι ας πονάει. Αυτή πονά μια φορά και το ψέμα χιλιάδες. Προτίμησε την αλήθεια. Αυτή βρίσκει τις λύσεις, σου δείχνει δρόμους σωστούς, σου δίνει αληθινά στηρίγματα.
Και διώξε πια από πάνω σου τη ρετσινιά του τέλειου. Δεν είσαι. Κι ούτε γίνεσαι με ψέματα.Να το θυμάσαι αυτό.
Για τη ρημάδα τη ζωή που πώς τα καταφέρνει και κάνει ιστορίες να επαναλαμβάνονται σε άλλο χρόνο, με άλλους πρωταγωνιστές. Να λέτε αλήθειες ρε, ζόρι μεγάλο το ψέμα...
Ξεπέρασες τον εαυτό σου πολλές φορές, αυτό σου το παραδέχομαι. Κάθε μέρα ένας Γολγοθάς. Ένα αιώνιο άγχος της αποκάλυψης. Και κάθε βράδυ ένας αναστεναγμός ανακούφισης. Πέρασε άλλη μια μέρα, να σκέφτεσαι και να σταυροκοπιέσαι που τη γλίτωσες. Μέχρι πότε όμως;
Αυτό το μέχρι πότε σε βασάνιζε καθημερινά. Τίποτα δεν ευχαριστιόσουν. Όλα σε άγχωναν. Όλα μπορούσαν να θυμίσουν την επίμαχη κατάσταση, να γεννήσουν ερωτήσεις, αμηχανίες, νέα ψέματα.
Κι εσύ τα είχες σιχαθεί τα ψέματα. Αλλά και τι να κάνεις;
Άτιμο πράγμα η ταμπέλα του αιώνια τέλειου παιδιού. Αυτού που πετυχαίνει σε όλα, που τα καταφέρνει όλα.
Κι ήθελες να βροντοφωνάξεις πως δεν τα μπορείς όλα, πως αποτυγχάνεις κιόλας. Πως έχεις αποτύχει κι όμως δεν το λες. Κι άνοιγες το στόμα να το ξεστομίσεις κι ύστερα το έκλεινες και πάλι με τρόμο.
Πώς να παραδεχτείς εσύ ο τέλειος την ατέλειά σου; Πώς να μαρτυρήσεις ότι πρόδωσες εμπιστοσύνες, ότι έχεις βουτηχτεί στο ψέμα;
Ζόρι μεγάλο. Θηλιά στο λαιμό που ολοένα σε έσφιγγε. Να μπορούσε να σε πνίξει, σκεφτόσουν. Να γλιτώσεις από όλα.
Να γλιτώσεις κι από την αποκάλυψη που μοιραία, τη μέρα μηδέν θα ερχόταν.
Και πώς την έτρεμες τη μέρα μηδέν. Σιχαινόσουν εκείνα τα χαμηλωμένα μάτια που θα αρνούνταν να σε κοιτάξουν. Εκείνα που πρόδωσες με ψέματα από τη μεγαλύτερη αγάπη. Γιατί από αγάπη έκανες ότι έκανες κι όχι από βόλεμα. Από άγχος να μην απογοητεύσεις. Άντε μετά να πείσεις για τις προθέσεις σου. Ψέμα είναι αυτό, δε χωρούν δικαιολογίες στο ψέμα...
Τώρα ξεστόμισες τις αλήθειες. Ευτυχώς!
Όχι δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Θα ήταν εύκολα αν είχες πει αλήθεια από την αρχή. Σκληρή, απογοητευτική αλλά αλήθεια. Αν δεν περνούσες όλο το λούκι μόνος, με τη θηλιά στο λαιμό.
Προτίμησες τη μοναξιά και το ψέμα. Τώρα το πληρώνεις.
Τουλάχιστον είπες την αλήθεια.
Κι όσο κι αν οι συνέπειες σού φαίνονται αβάσταχτες, δεν είναι τίποτα μπροστά σε εκείνη την πλακα που κουβαλούσες πάνω σου τόσο καιρό. Εκείνη την πλάκα που τα ψέματα την έκαναν ολοένα και πιο βαριά.
Πρόδωσες εμπιστοσύνες, πλήγωσες. Το ξέρω. Το έχω ζήσει στο πετσί μου να γίνεται και θα το μετανιώνω μια ζωή. Αλλά σαν την αλήθεια δεν έχει. Και η αγάπη, αν και της παίρνει χρόνο, δίνει συγχωροχάρτι.
Να τους εμπιστεύεσαι τους δικούς σου ανθρώπους. Να τους λες την αλήθεια κι ας πονάει. Αυτή πονά μια φορά και το ψέμα χιλιάδες. Προτίμησε την αλήθεια. Αυτή βρίσκει τις λύσεις, σου δείχνει δρόμους σωστούς, σου δίνει αληθινά στηρίγματα.
Και διώξε πια από πάνω σου τη ρετσινιά του τέλειου. Δεν είσαι. Κι ούτε γίνεσαι με ψέματα.Να το θυμάσαι αυτό.
Για τη ρημάδα τη ζωή που πώς τα καταφέρνει και κάνει ιστορίες να επαναλαμβάνονται σε άλλο χρόνο, με άλλους πρωταγωνιστές. Να λέτε αλήθειες ρε, ζόρι μεγάλο το ψέμα...
Στεύη Τσούτση
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.