Εσύ πάντα ξέρεις το καλύτερο για σένα.
Μία η ζωή και δεύτερη δεν έχει. Έτσι λένε τουλάχιστον γιατί όπως και να το κάνεις δε γύρισε κανείς να μαρτυρήσει τι γίνεται στο μετά. Κι αφού λοιπόν δεύτερη δε φαίνεται να έχει, κοίτα τι θα κάνεις με αυτή που σου δόθηκε.
Ζόρικη είναι, δεν αμφιβάλλει κανείς. Με τα στραβά και τα απότομά της, με τα πάνω και τα κάτω της. Κι εσύ παλεύεις. Κάνεις λάθη, κάνεις και σωστά. Τα πάντα κάνεις όπως τα βλέπεις, όπως τα κρίνεις, όπως τα σκέφτεσαι και τα αισθάνεσαι.
Κι όλα έχουν το τίμημά τους. Σε κάθε απόφαση, σε κάθε κίνηση -όσο μικρή κι αν είναι- κάπου πας. Κάτι πιάνεις, κάτι αφήνεις, κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Όλα υποκειμενικά, όσα είσαι εσύ. Εσύ είσαι οι αποφάσεις σου. Κι όχι, δε διορθώνονται όλα.
Ό,τι στράβωσε δεν μπορεί να ισιώσει. Κι ό,τι λείπει δεν μπορεί να μετρηθεί.
Έτσι λένε. Κι εσύ απομένεις για μια στιγμή να το σκέφτεσαι... Πολύ ανάποδα σού κάθεται όλο αυτό αλλά έχει και την αλήθεια του. Πώς να τη μετρήσεις την αγάπη αν λείπει; Πώς να μετρήσεις την απώλεια; Πώς να μετρήσεις τη φθορά; Όχι, ό,τι λείπει δεν μπορεί να μετρηθεί.
Κι όλα αυτά που τα στράβωσες ή που ήρθαν άλλοι να στα στραβώσουν; Ισιώνουν; Κάποιες φορές λες ναι. Κι όμως, αν μιλήσεις βαθιά με τον εαυτό σου, θα καταλάβεις ότι εσύ τα βλέπεις ίσια. Εκείνα κρατούν πάντα λίγο από το στραβό τους. Είναι μια καμπή που δεν τη βλέπει το μάτι αλλά το χέρι την πιάνει. Ξέρει πού να την ψιλαφήσει, ξέρει πού θα τη βρει... Άλλοτε την ονομάζει χαμένη εμπιστοσύνη, άλλοτε κακό συγχρονισμό - timing ή όπως αλλιώς το λένε. Κι άλλες φορές πάλι τη λέει λάθος επιλογές, λάθος άνθρωποι, λάθος μονοπάτια. Και κάπως έτσι, βλέπεις πως ό,τι στράβωσε δεν ισιώνει... Κι ας παλεύεις να το κάνεις πάλι όπως παλιά. Δε θα γίνει.
Και δηλαδή αυτό είναι; Έτσι είναι;
Έτσι... Αλλά την παλεύεις. Και αγωνίζεσαι. Πρώτα και κύρια για να μην κάνεις λάθη. Κι ύστερα, γιατί θα κάνεις, δεν τη γλιτώνεις, για να τα σώσεις, να τα διορθώσεις, να τα ισιώσεις. Που δεν ισιώνουν αλλά έστω έτσι, για το μάτι, να τα ξαναδείς ίσια.
Μια η ζωή και αδιάκοπος ο αγώνας της. Μην απελπίζεσαι στα ζόρια. Μη σε χαλάνε τα στραβά. Δεν αντέχεται η τελειότητα άλλωστε, το ξέρεις.
Προχώρα την, στρώσε την όπως σ' αρέσει κι ό,τι έρθει να σε βρει κάνε το δικό σου ή διώξε το με κλωτσιές. Εσύ πάντα ξέρεις το καλύτερο για σένα. Κι αν πάλι δεν το ξέρεις και κάνεις λάθος, πού θα πάει, θα έρθει η στιγμή που θα το μάθεις...
Ζόρικη είναι, δεν αμφιβάλλει κανείς. Με τα στραβά και τα απότομά της, με τα πάνω και τα κάτω της. Κι εσύ παλεύεις. Κάνεις λάθη, κάνεις και σωστά. Τα πάντα κάνεις όπως τα βλέπεις, όπως τα κρίνεις, όπως τα σκέφτεσαι και τα αισθάνεσαι.
Κι όλα έχουν το τίμημά τους. Σε κάθε απόφαση, σε κάθε κίνηση -όσο μικρή κι αν είναι- κάπου πας. Κάτι πιάνεις, κάτι αφήνεις, κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Όλα υποκειμενικά, όσα είσαι εσύ. Εσύ είσαι οι αποφάσεις σου. Κι όχι, δε διορθώνονται όλα.
Ό,τι στράβωσε δεν μπορεί να ισιώσει. Κι ό,τι λείπει δεν μπορεί να μετρηθεί.
Έτσι λένε. Κι εσύ απομένεις για μια στιγμή να το σκέφτεσαι... Πολύ ανάποδα σού κάθεται όλο αυτό αλλά έχει και την αλήθεια του. Πώς να τη μετρήσεις την αγάπη αν λείπει; Πώς να μετρήσεις την απώλεια; Πώς να μετρήσεις τη φθορά; Όχι, ό,τι λείπει δεν μπορεί να μετρηθεί.
Κι όλα αυτά που τα στράβωσες ή που ήρθαν άλλοι να στα στραβώσουν; Ισιώνουν; Κάποιες φορές λες ναι. Κι όμως, αν μιλήσεις βαθιά με τον εαυτό σου, θα καταλάβεις ότι εσύ τα βλέπεις ίσια. Εκείνα κρατούν πάντα λίγο από το στραβό τους. Είναι μια καμπή που δεν τη βλέπει το μάτι αλλά το χέρι την πιάνει. Ξέρει πού να την ψιλαφήσει, ξέρει πού θα τη βρει... Άλλοτε την ονομάζει χαμένη εμπιστοσύνη, άλλοτε κακό συγχρονισμό - timing ή όπως αλλιώς το λένε. Κι άλλες φορές πάλι τη λέει λάθος επιλογές, λάθος άνθρωποι, λάθος μονοπάτια. Και κάπως έτσι, βλέπεις πως ό,τι στράβωσε δεν ισιώνει... Κι ας παλεύεις να το κάνεις πάλι όπως παλιά. Δε θα γίνει.
Και δηλαδή αυτό είναι; Έτσι είναι;
Έτσι... Αλλά την παλεύεις. Και αγωνίζεσαι. Πρώτα και κύρια για να μην κάνεις λάθη. Κι ύστερα, γιατί θα κάνεις, δεν τη γλιτώνεις, για να τα σώσεις, να τα διορθώσεις, να τα ισιώσεις. Που δεν ισιώνουν αλλά έστω έτσι, για το μάτι, να τα ξαναδείς ίσια.
Μια η ζωή και αδιάκοπος ο αγώνας της. Μην απελπίζεσαι στα ζόρια. Μη σε χαλάνε τα στραβά. Δεν αντέχεται η τελειότητα άλλωστε, το ξέρεις.
Προχώρα την, στρώσε την όπως σ' αρέσει κι ό,τι έρθει να σε βρει κάνε το δικό σου ή διώξε το με κλωτσιές. Εσύ πάντα ξέρεις το καλύτερο για σένα. Κι αν πάλι δεν το ξέρεις και κάνεις λάθος, πού θα πάει, θα έρθει η στιγμή που θα το μάθεις...
Στεύη Τσούτση
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.