Δε βιάζομαι για μας. Θα χορέψω στο δικό σου ρυθμό.
Δε μου ‘χε ξανατύχει μέχρι τώρα. Να βρω κάποιον που να γουστάρω, να με γουστάρει κι αυτός, αλλά να μη βιάζεται. Να θέλει να είναι σίγουρος, να το σκεφτεί, να το αναλύσει, να το φανταστεί πριν το ζήσει. Αρχίζει να μ’ αρέσει…
Στην αρχή με ξενέρωνε αυτή η αναμονή. Σου δημιουργεί αμφιβολίες, λες «αυτός για να μην κάνει κίνηση, δε γουστάρει», γιατί άμα ήθελε αρκετά, θα το τολμούσε, ειδικά αφού έχω δείξει πώς νιώθω. Έτσι, όμως, μετριέται η επιθυμία; Με την ταχύτητα που εξελίσσεται η ιστορία; Μα αν ήταν έτσι, όλα αυτά που στα γρήγορα τολμήσαμε γιατί νομίζαμε πως δεν αντέχαμε άλλο, θα ήταν ακόμη εδώ.
Κάτι γνωριμίες που το πάθος τους ξεχείλιζε και κατέληγαν στο κρεβάτι σε χρόνο ρεκόρ, δε θα έληγαν τόσο άδοξα. Αναρωτιέμαι πόσες από αυτές τις μεθυσμένες βραδιές σε σεντόνια άγνωστα θα αποφεύγαμε αν δίναμε στον εαυτό μας λίγο περισσότερο χρόνο να το σκεφτεί.
Αφού πέρασε το πρώτο στάδιο –αυτό στο οποίο πεισματικά αρνιόσουν να κάνεις την επόμενη κίνηση και μου έσπαγες τα νεύρα– αποφάσισα να σε καταλάβω. Έτσι κι αλλιώς, όσες φορές κι αν είπα «φτάνει, δεν ασχολούμαι ξανά εγώ μ’ αυτόν», άλλες τόσες σε είδα κι άλλαξα γνώμη.
Είπα να μπω στη θέση σου, να βρω το λόγο που σε κάνει να τραβιέσαι πίσω κάθε που ερχόμαστε πιο κοντά. Γιατί, η προφανής αιτία, αυτή που αρχικά κέρδιζε, δηλαδή το ότι απλά δε γουστάρεις, έχει απορριφθεί. Το νιώθεις όταν κάτι υπάρχει, αυτό το ένστικτο το έχουμε όλοι και καλά θα κάνουμε να το ακούμε λίγο πιο πολύ.
Πιθανότατα έχεις πληγωθεί κι εσύ στο παρελθόν από σχέσεις που δεν πήραν την πορεία που ευχόσουν∙ ποιος δεν έχει; Πολύ λογικό είναι και το να φοβάσαι να δώσεις μια θέση τόσο σημαντική σε κάποιον στη ζωή σου. Ξέρεις ότι από αυτή τη θέση θα μπορεί να έχει απαιτήσεις να αλλάξεις συνήθειες, που έχεις πια μάθει να ζεις μαζί τους.
Απόλυτα κατανοητό, επίσης, το να ξέρεις πια τι θες απ’ τον άνθρωπο που θα βαδίζει κοντά σου και να θες το χρόνο σου να σιγουρευτείς –όσο γίνεται– πως εγώ σου κάνω. Σεβαστά όλα αυτά και τυχαίνει να ισχύουν και για μένα, εξού και λέω να κάνω το ίδιο. Ας το δούμε πιο σοβαρά, ας μάθουμε ο ένας τον άλλον πριν γίνουμε ευάλωτοι, ας το πάμε αργά.
Τώρα που το σκέφτηκα καλύτερα, το προτιμώ. Μ’ αρέσει που ενώ νιώθω τόσα για σένα δεν ξέρω τη γεύση σου. Το γουστάρω που ενώ σε θέλω καιρό, θα πρέπει να σε κερδίσω πριν σ’ έχω και το ίδιο θα πρέπει να κάνεις κι εσύ. Η αναμονή θα τα κάνει όλα πιο όμορφα, οι πρώτες φορές θα μας μείνουν αξέχαστες, είμαι σίγουρη. Τα κάνουμε όλα πια τόσο μηχανικά, ας κρατήσουμε αυτό πιο ψηλά, ας του δώσουμε τη σπουδαιότητα που θέλουμε να έχει.
Θα αφήσω τη φαντασία μου να με γεμίζει για λίγο ακόμη, μέχρι να έρθει η στιγμή μας. Δε βιάζομαι για μας. Θα χορέψω στο δικό σου ρυθμό και κάτι μου λέει πως αυτός ο χορός δε θα θυμίζει κανέναν άλλον.
Στην αρχή με ξενέρωνε αυτή η αναμονή. Σου δημιουργεί αμφιβολίες, λες «αυτός για να μην κάνει κίνηση, δε γουστάρει», γιατί άμα ήθελε αρκετά, θα το τολμούσε, ειδικά αφού έχω δείξει πώς νιώθω. Έτσι, όμως, μετριέται η επιθυμία; Με την ταχύτητα που εξελίσσεται η ιστορία; Μα αν ήταν έτσι, όλα αυτά που στα γρήγορα τολμήσαμε γιατί νομίζαμε πως δεν αντέχαμε άλλο, θα ήταν ακόμη εδώ.
Κάτι γνωριμίες που το πάθος τους ξεχείλιζε και κατέληγαν στο κρεβάτι σε χρόνο ρεκόρ, δε θα έληγαν τόσο άδοξα. Αναρωτιέμαι πόσες από αυτές τις μεθυσμένες βραδιές σε σεντόνια άγνωστα θα αποφεύγαμε αν δίναμε στον εαυτό μας λίγο περισσότερο χρόνο να το σκεφτεί.
Αφού πέρασε το πρώτο στάδιο –αυτό στο οποίο πεισματικά αρνιόσουν να κάνεις την επόμενη κίνηση και μου έσπαγες τα νεύρα– αποφάσισα να σε καταλάβω. Έτσι κι αλλιώς, όσες φορές κι αν είπα «φτάνει, δεν ασχολούμαι ξανά εγώ μ’ αυτόν», άλλες τόσες σε είδα κι άλλαξα γνώμη.
Είπα να μπω στη θέση σου, να βρω το λόγο που σε κάνει να τραβιέσαι πίσω κάθε που ερχόμαστε πιο κοντά. Γιατί, η προφανής αιτία, αυτή που αρχικά κέρδιζε, δηλαδή το ότι απλά δε γουστάρεις, έχει απορριφθεί. Το νιώθεις όταν κάτι υπάρχει, αυτό το ένστικτο το έχουμε όλοι και καλά θα κάνουμε να το ακούμε λίγο πιο πολύ.
Πιθανότατα έχεις πληγωθεί κι εσύ στο παρελθόν από σχέσεις που δεν πήραν την πορεία που ευχόσουν∙ ποιος δεν έχει; Πολύ λογικό είναι και το να φοβάσαι να δώσεις μια θέση τόσο σημαντική σε κάποιον στη ζωή σου. Ξέρεις ότι από αυτή τη θέση θα μπορεί να έχει απαιτήσεις να αλλάξεις συνήθειες, που έχεις πια μάθει να ζεις μαζί τους.
Απόλυτα κατανοητό, επίσης, το να ξέρεις πια τι θες απ’ τον άνθρωπο που θα βαδίζει κοντά σου και να θες το χρόνο σου να σιγουρευτείς –όσο γίνεται– πως εγώ σου κάνω. Σεβαστά όλα αυτά και τυχαίνει να ισχύουν και για μένα, εξού και λέω να κάνω το ίδιο. Ας το δούμε πιο σοβαρά, ας μάθουμε ο ένας τον άλλον πριν γίνουμε ευάλωτοι, ας το πάμε αργά.
Τώρα που το σκέφτηκα καλύτερα, το προτιμώ. Μ’ αρέσει που ενώ νιώθω τόσα για σένα δεν ξέρω τη γεύση σου. Το γουστάρω που ενώ σε θέλω καιρό, θα πρέπει να σε κερδίσω πριν σ’ έχω και το ίδιο θα πρέπει να κάνεις κι εσύ. Η αναμονή θα τα κάνει όλα πιο όμορφα, οι πρώτες φορές θα μας μείνουν αξέχαστες, είμαι σίγουρη. Τα κάνουμε όλα πια τόσο μηχανικά, ας κρατήσουμε αυτό πιο ψηλά, ας του δώσουμε τη σπουδαιότητα που θέλουμε να έχει.
Θα αφήσω τη φαντασία μου να με γεμίζει για λίγο ακόμη, μέχρι να έρθει η στιγμή μας. Δε βιάζομαι για μας. Θα χορέψω στο δικό σου ρυθμό και κάτι μου λέει πως αυτός ο χορός δε θα θυμίζει κανέναν άλλον.
Γράφει η Μόνα
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.