Η πρώτη ώρα κάθε συναισθήματός μας…
Μέσα στις τόσες σοβαρές ή κι αδιάφορες συζητήσεις που στήνουν οι άνθρωποι, έτυχε κάποια φορά να μιλήσω για τις πρώτες φορές.
Πάντα είναι όμορφη η πρώτη φορά, θυμάμαι να λέω στο συνομιλητή μου. Κι όμως, δεν τον άκουσα ποτέ να συμφωνεί, όσο κι αν το περίμενα.
Εξαρτάται, μου απάντησε κι άλλαξε κουβέντα. Εγώ όμως δεν άλλαξα σκέψη. Αντίθετα, συζητώντας με τον εαυτό μου δεν έκανα άλλο από το να ισχυροποιήσω μέσα μου την αρχική μου σκέψη.
Οι πρώτες φορές είναι όμορφες.
Ίσως όχι με την κλασική έννοια του όρου ομορφιά. Θα μου πείτε πώς χαρακτηρίζει κάποιος κάτι όμορφο όταν στην πραγματικότητα δεν είναι όμορφο;
Οξύμωρο σίγουρα, αλλά στο δικό μου μυαλό αληθινό.
Η πρώτη φορά που έρχεται κανείς σε επαφή με κάτι, είναι μοναδική. Είναι τότε που ανακαλύπτει την αληθινή του φύση, τότε που κάθε εικασία γκρεμίζεται στα πόδια του και η μέχρι τότε σκέψη γίνεται κάτι χειροπιαστό… Γίνεται μνήμη, γίνεται εμπειρία.
Οι πρώτες φορές συνοδεύονται από εκρήξεις αδρεναλίνης, από άγχος, φόβο, ανυπομονησία. Ένας καμβάς συναισθημάτων μπροστά στο άγνωστο. Ποιος ξέρει τι θα φέρει; Γέλιο, δάκρυ, πόνο, χτυποκάρδι; Κάθε τι διαφορετικό προκαλεί και κάτι άλλο…
Όχι δεν είναι όλες οι πρώτες φορές ευχάριστες. Αλλά είναι όμορφες με το δικό τους τρόπο. Είναι μάθημα, είναι σχολείο.
Δε γεννηθήκαμε μαθημένοι. Δε γεννηθήκαμε φωτεινή γνώστες των πάντων. Αντίθετα. Λευκά χαρτιά που πάνω τους κάθε πρώτη εμπειρία αφήνει τα χνάρια της. Έρχεται, δίνει το στίγμα της, αφήνει το χρώμα και το σχήμα της, μα πάνω από όλα τη μνήμη της και φεύγει.
Μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλες. Ίδιες ή ελαφρά παραλλαγμένες. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι ακριβώς. Αλλά από εκεί και πέρα, από την πρώτη φορά και μετά, θα ξέρει τι να περιμένει. Δε θαναι τίποτα στα τυφλά πια. Δε θα ιδρώνουν τόσο οι παλάμες από την αγωνία, δε θα πονά τόσο, δε θα καρδιοχτυπά τόσο.
Η πρώτη φορά δίνει το στίγμα αλλά και το μέτρο σύγκρισης για κάθε επόμενη. Γι’αυτό κι είναι μοναδική.
Είναι η πρώτη μνήμη, είναι δασκάλα, είναι οδηγός. Κι αυτό αυτόματα, με έναν αντισυμβατικό τρόπο την κάνει κι όμορφη.
Η πρώτη φορά που γνωρίζουμε το σώμα μας.
Η πρώτη φορά που εξερευνούμε ένα νέο σώμα.
Η πρώτη φορά που αρρωσταίνουμε, που τσακώωνόμαστε, που ερωτευόμαστε, που χάνουμε, που αποτυγχάνουμε ή κερδίζουμε κάτι.
Σκόρπια, διαφορετικά μεταξύ τους συναισθήματα. Γέλια ανάκατα με δάκρυα, αναστεναγμούς, σπασμούς, λυγμούς.
Η εξερεύνηση του εαυτού μας, των ανοχών και των ορίων του.
Η πρώτη ώρα κάθε συναισθήματός μας…
Πρώτη, γι’αυτό και όμορφα μοναδική…
Πάντα είναι όμορφη η πρώτη φορά, θυμάμαι να λέω στο συνομιλητή μου. Κι όμως, δεν τον άκουσα ποτέ να συμφωνεί, όσο κι αν το περίμενα.
Εξαρτάται, μου απάντησε κι άλλαξε κουβέντα. Εγώ όμως δεν άλλαξα σκέψη. Αντίθετα, συζητώντας με τον εαυτό μου δεν έκανα άλλο από το να ισχυροποιήσω μέσα μου την αρχική μου σκέψη.
Οι πρώτες φορές είναι όμορφες.
Ίσως όχι με την κλασική έννοια του όρου ομορφιά. Θα μου πείτε πώς χαρακτηρίζει κάποιος κάτι όμορφο όταν στην πραγματικότητα δεν είναι όμορφο;
Οξύμωρο σίγουρα, αλλά στο δικό μου μυαλό αληθινό.
Η πρώτη φορά που έρχεται κανείς σε επαφή με κάτι, είναι μοναδική. Είναι τότε που ανακαλύπτει την αληθινή του φύση, τότε που κάθε εικασία γκρεμίζεται στα πόδια του και η μέχρι τότε σκέψη γίνεται κάτι χειροπιαστό… Γίνεται μνήμη, γίνεται εμπειρία.
Οι πρώτες φορές συνοδεύονται από εκρήξεις αδρεναλίνης, από άγχος, φόβο, ανυπομονησία. Ένας καμβάς συναισθημάτων μπροστά στο άγνωστο. Ποιος ξέρει τι θα φέρει; Γέλιο, δάκρυ, πόνο, χτυποκάρδι; Κάθε τι διαφορετικό προκαλεί και κάτι άλλο…
Όχι δεν είναι όλες οι πρώτες φορές ευχάριστες. Αλλά είναι όμορφες με το δικό τους τρόπο. Είναι μάθημα, είναι σχολείο.
Δε γεννηθήκαμε μαθημένοι. Δε γεννηθήκαμε φωτεινή γνώστες των πάντων. Αντίθετα. Λευκά χαρτιά που πάνω τους κάθε πρώτη εμπειρία αφήνει τα χνάρια της. Έρχεται, δίνει το στίγμα της, αφήνει το χρώμα και το σχήμα της, μα πάνω από όλα τη μνήμη της και φεύγει.
Μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλες. Ίδιες ή ελαφρά παραλλαγμένες. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι ακριβώς. Αλλά από εκεί και πέρα, από την πρώτη φορά και μετά, θα ξέρει τι να περιμένει. Δε θαναι τίποτα στα τυφλά πια. Δε θα ιδρώνουν τόσο οι παλάμες από την αγωνία, δε θα πονά τόσο, δε θα καρδιοχτυπά τόσο.
Η πρώτη φορά δίνει το στίγμα αλλά και το μέτρο σύγκρισης για κάθε επόμενη. Γι’αυτό κι είναι μοναδική.
Είναι η πρώτη μνήμη, είναι δασκάλα, είναι οδηγός. Κι αυτό αυτόματα, με έναν αντισυμβατικό τρόπο την κάνει κι όμορφη.
Η πρώτη φορά που γνωρίζουμε το σώμα μας.
Η πρώτη φορά που εξερευνούμε ένα νέο σώμα.
Η πρώτη φορά που αρρωσταίνουμε, που τσακώωνόμαστε, που ερωτευόμαστε, που χάνουμε, που αποτυγχάνουμε ή κερδίζουμε κάτι.
Σκόρπια, διαφορετικά μεταξύ τους συναισθήματα. Γέλια ανάκατα με δάκρυα, αναστεναγμούς, σπασμούς, λυγμούς.
Η εξερεύνηση του εαυτού μας, των ανοχών και των ορίων του.
Η πρώτη ώρα κάθε συναισθήματός μας…
Πρώτη, γι’αυτό και όμορφα μοναδική…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.