Όταν τα παιδιά διδάσκουν τους μεγάλους...

να διδαχθούμε να ζούμε την ζωή στο μέγιστο της

Με τα δυσάρεστα της καθημερινότητάς μας να αυξάνονται, ο τρόπος ζωής των παιδιών παραμένει αναλλοίωτος. Αντιγράφοντας καθημερινά πράγματα τους, μπορούμε να διδαχθούμε να ζούμε την ζωή στο μέγιστο της:

Δίνουν σημασία στην προσπάθεια: Η θέληση και η αντίσταση στην παραίτηση. Η επιμονή τους να σκαρφαλώσουν σε εκείνο το δέντρο όσος χρόνος κι αν χρειαστεί. Η αποφασιστικότητα ότι θα το κάνουν γιατί πολύ απλά το έβαλαν στο μυαλό τους.

Αγαπάνε την ελευθερία: Περπατάνε καθημερινά ξυπόλητα και είναι το πρώτο πράγμα που κάνουν μόλις μπαίνουν στο σπίτι. Πετάνε τα παπούτσια τους, αφήνουν τα πόδια τους να έρθουν σε επαφή με το πάτωμα και μετά κουλουριάζουν στο καναπέ ελεύθερα από δεσμεύσεις.

Αγαπούν την ενεργητικότητα και λένε όχι στη νωθρότητα: Αυτή η εγρήγορση που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Το ακούραστο πνεύμα τους που τα κάνει να τρέχουν αντί να περπατάνε, να χοροπηδούν και να σκαρφαλώνουν σε κάθε τοιχάκι του δρόμου. Μας μαθαίνουν να αγαπάμε την κίνηση και την υγεία που δίνει στο σώμα μας.

Περνάνε καλά: Δεν ανησυχούν για το τι μπορεί να γίνει αλλά γι’ αυτό που συμβαίνει εδώ και τώρα. Οτιδήποτε και να κάνουν τη δεδομένη στιγμή το κάνουν με όλο τους το είναι. Μας μαθαίνουν να εκτιμάμε το παρόν.

Λένε τα πράγματα όπως είναι: Δείχνουν την χαρά τους, δείχνουν τον θυμό τους, δείχνουν τον ενθουσιασμό αλλά και την απογοήτευση τους. Πόσο πιο απλό και πραγματικά απελευθερωτικό είναι να μπορείς να εκφράζεις ό,τι αισθάνεσαι όπως είναι, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς «στρογγυλέματα», χωρίς κάλυψη. Μας μαθαίνουν να είμαστε αληθινοί.

Αγαπάνε και το δείχνουν: Αγκαλιάζουν, εκφράζουν την αγάπη, τον ενθουσιασμό, χωρίς το φόβο και τον εγωισμό των μεγάλων. Το νιώθουν και το λένε με πάθος και απόλυτη δοτικότητα κάθε μέρα, οποιαδήποτε στιγμή τούς έρθει η ανάγκη. Μας μαθαίνουν ποιες είναι οι προτεραιότητες στη ζωή, το σκοπό της και για ποια πράγματα τελικά αξίζει πραγματικά να παλεύουμε καθημερινά.