Αν αυτό δεν είναι έρωτας, τότε δεν ξέρω τι άλλο είναι.
Νάσαι 25 χρόνια με έναν άνθρωπο και να είσαι ερωτευμένη σαν την πρώτη μέρα. Αυτό είναι ευλογία.
Να γουστάρεις να περνάς χρόνο μαζί του, να κάνετε πράγματα μαζί, να ξεκλέβετε λίγο χρόνο από παιδιά και υποχρεώσεις για να φιληθείτε στα κλεφτά, να κάνετε έρωτα τελεστικά, να ονειρευτείτε αγκαλιά.
Δείξε μου ένα ζευγάρι που να το έχει αυτό κι εγώ θα σου ζωγραφίσω την ευτυχία.
Πρώτα θα αποτυπώσω το πρόσωπο του άντρα. Είναι πιο απλές οι ανδρικές γραμμές βλέπεις… Αρκεί ένα χαμόγελο και μερικές ευτυχισμένες ρυτίδες γύρω από τα μάτια. Γαλήνη στο βλέμμα και μια φλεβίτσα να πεταρίζει στο λαιμό. Δείχνει επιθυμία και προσμονή.
Η γυναίκα θάχει ξαναμμένα, κατακόκκινα μάγουλα, ανήσυχες βλεφαρίδες, μάτια καθαρά και γελαστά και δυο ανάλαφρες μπούκλες στο μέτωπο, όπως στην πρώτη νιότη. Ανάλαφρες, δίχως έννοιες, δίχως την ανάγκη να δείχνει σοβαρή, να είναι σοβαρή.
Θα του κρατάει το χέρι κι εκείνος θα ετοιμάζεται με το άλλο, το ελεύθερο, να της πιάσει το μάγουλο. Και είναι τόσο όμορφη η στιγμή τους αυτή που ο καθένας θα τη ζήλευε. Κοιτάζονται στα μάτια και δείχνουν πως ο έρωτάς τους, εκείνος ο έρωτας της εφηβείας καλά κρατεί.
Δύσκολο θα μου πεις, όχι ακατόρθωτο θα σου ομολογήσω. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν αλλά μου αρέσει.
Ίσως με εμπιστοσύνη και χρόνο ο ένας για τον άλλο. Ίσως επειδή πάλεψαν να μην τους καταπιούν παιδιά, σκυλιά και υποχρεώσεις.
Ίσως γιατί προσπάθησαν το κρεβάτι τους να μην είναι μόνο ένα μαξιλάρι που ακουμπούσαν για να κοιμηθούν.
Ίσως ξέρεις και να κατάργησαν το ένα από τα δύο μαξιλάρια. Ίσως να καταφέραν 25 χρόνια να κοιμούνται στο ίδιο. Ανάσα την ανάσα, μυρωδιά τη μυρωδιά, ο ένας του άλλου και οι δύο σε μια…
Κι έφτασαν εδώ. Με ρυτίδες έρωτα, με στιγμές, με όρεξη για ζωή. Ζωή μαζί κι όχι αυτός σε έναν καναπέ κι αυτή σε μια κουζίνα.
Έκαναν φίλους αλλά πάντα αποζητούν ο ένας το χρόνο του αλλουνού. Τους αρκεί το “οι δυο τους” και το κυνηγούν όσο μπορούν κι όσο το επιτρέπουν οι περιστάσεις. Εκείνος την κοιτά με θαυμασμό κι εκείνη εναποθέτει στα χέρια του την ύπαρξή της. Τον αγαπά, τον θαυμάζει, τον θέλει. Κι αυτός το ίδιο.
Κι έτσι η ζωή κυλά. Με το μαζί να έχει την πιο ουσιαστική του έννοια. Και η ευτυχία να έχει πρόσωπο πραγματικό, όχι παραμυθένιο.
Με καυγάδες, με αγάπες, με ρυτίδες και χαμόγελα. Με στιγμές…
Στιγμές μαζί…
Αν αυτό δεν είναι έρωτας, τότε δεν ξέρω τι άλλο είναι. Μήπως ξέρεις εσύ;
Της Αλίκης.
Να γουστάρεις να περνάς χρόνο μαζί του, να κάνετε πράγματα μαζί, να ξεκλέβετε λίγο χρόνο από παιδιά και υποχρεώσεις για να φιληθείτε στα κλεφτά, να κάνετε έρωτα τελεστικά, να ονειρευτείτε αγκαλιά.
Δείξε μου ένα ζευγάρι που να το έχει αυτό κι εγώ θα σου ζωγραφίσω την ευτυχία.
Πρώτα θα αποτυπώσω το πρόσωπο του άντρα. Είναι πιο απλές οι ανδρικές γραμμές βλέπεις… Αρκεί ένα χαμόγελο και μερικές ευτυχισμένες ρυτίδες γύρω από τα μάτια. Γαλήνη στο βλέμμα και μια φλεβίτσα να πεταρίζει στο λαιμό. Δείχνει επιθυμία και προσμονή.
Η γυναίκα θάχει ξαναμμένα, κατακόκκινα μάγουλα, ανήσυχες βλεφαρίδες, μάτια καθαρά και γελαστά και δυο ανάλαφρες μπούκλες στο μέτωπο, όπως στην πρώτη νιότη. Ανάλαφρες, δίχως έννοιες, δίχως την ανάγκη να δείχνει σοβαρή, να είναι σοβαρή.
Θα του κρατάει το χέρι κι εκείνος θα ετοιμάζεται με το άλλο, το ελεύθερο, να της πιάσει το μάγουλο. Και είναι τόσο όμορφη η στιγμή τους αυτή που ο καθένας θα τη ζήλευε. Κοιτάζονται στα μάτια και δείχνουν πως ο έρωτάς τους, εκείνος ο έρωτας της εφηβείας καλά κρατεί.
Δύσκολο θα μου πεις, όχι ακατόρθωτο θα σου ομολογήσω. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν αλλά μου αρέσει.
Ίσως με εμπιστοσύνη και χρόνο ο ένας για τον άλλο. Ίσως επειδή πάλεψαν να μην τους καταπιούν παιδιά, σκυλιά και υποχρεώσεις.
Ίσως γιατί προσπάθησαν το κρεβάτι τους να μην είναι μόνο ένα μαξιλάρι που ακουμπούσαν για να κοιμηθούν.
Ίσως ξέρεις και να κατάργησαν το ένα από τα δύο μαξιλάρια. Ίσως να καταφέραν 25 χρόνια να κοιμούνται στο ίδιο. Ανάσα την ανάσα, μυρωδιά τη μυρωδιά, ο ένας του άλλου και οι δύο σε μια…
Κι έφτασαν εδώ. Με ρυτίδες έρωτα, με στιγμές, με όρεξη για ζωή. Ζωή μαζί κι όχι αυτός σε έναν καναπέ κι αυτή σε μια κουζίνα.
Έκαναν φίλους αλλά πάντα αποζητούν ο ένας το χρόνο του αλλουνού. Τους αρκεί το “οι δυο τους” και το κυνηγούν όσο μπορούν κι όσο το επιτρέπουν οι περιστάσεις. Εκείνος την κοιτά με θαυμασμό κι εκείνη εναποθέτει στα χέρια του την ύπαρξή της. Τον αγαπά, τον θαυμάζει, τον θέλει. Κι αυτός το ίδιο.
Κι έτσι η ζωή κυλά. Με το μαζί να έχει την πιο ουσιαστική του έννοια. Και η ευτυχία να έχει πρόσωπο πραγματικό, όχι παραμυθένιο.
Με καυγάδες, με αγάπες, με ρυτίδες και χαμόγελα. Με στιγμές…
Στιγμές μαζί…
Αν αυτό δεν είναι έρωτας, τότε δεν ξέρω τι άλλο είναι. Μήπως ξέρεις εσύ;
Της Αλίκης.
Της Στεύης Τσούτση
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.