Πηδάς τα εμπόδια, μαθαίνεις όσα πρέπει, επιβιώνεις.
Κλείνεις την πόρτα πίσω σου.
Δε σε έδιωξε κανείς, δε σου σήκωσε το δάχτυλο να σου πει πάρε δρόμο. Όχι, ήταν απλά η ώρα σου να την “κάνεις” για άλλες πολιτείες.
Δυο βαλίτσες κι άπειρες κούτες μετά, κοιτάς το νέο σου σπίτι. Δε θέλεις να μοιάζει με το πατρικό που μόλις αποχωρίστηκες. Δεν είναι ότι έχεις κάτι με το γούστο των γονιών. Είναι που αυτό το επόμενο βήμα της ζωής, το θέλεις καινούργιο. Αστραφτερό και να μη μοιάζει με τίποτα από όσα έζησες παλιά.
Ξέρεις ότι το πατρικό σου σπίτι πάντα θα το κουβαλάς πάνω σου, σε συρτάρια και ντουλάπες, αλλά την πρώτη μέρα της καινούργιας σου ζωής, αυτά λες στον εαυτό σου. Ότι όλα θα είναι αλλιώς.
Δίνεις μια και βουτάς στα βαθιά.
Κι εκεί που όλα φάνταζαν εύκολα, τελικά δεν είναι. Κι εσύ δεν είσαι προετοιμασμένη γι’αυτό.
Τα πιάτα δεν μπαίνουν από μόνα τους στο ντουλάπι καθαρά. Κάποιος πρέπει να τα πλύνει.
Τα ρούχα δε σιδερώνονται αυτόματα. Κάποιος πρέπει να τα σιδερώσει.
Τα χνούδια από το πάτωμα έχουν τον ασυμμάζευτο και κάποια σκούπα πρέπει να βρεθεί να τα τιθασεύσει. Αν και μερικές φορές δεν αρκεί ούτε αυτή.
Όσο για το φαγητό, τελικά είναι τεράστια η απόσταση του “θα γίνει νόστιμο” από το να “είναι νόστιμο”.
Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια έχει η νέα σου ζωή. Έρχονται να προστεθούν σε όσα έκανες ήδη μέχρι εκείνη την ώρα.
Αποτέλεσμα;
Χάος.
Στο μυαλό σου, στο σπίτι, στη ζωή σου, γενικότερα.
Ο χρόνος σου παύει να υπάρχει κι εσύ απομένεις να τον μετράς και να παλεύεις να τον διαχειριστείς.
Το πώς, άγνωστο.
Το δε φιλότιμό σου δεν πάει να ζητήσεις από πουθενά βοήθεια και η μανούλα γελά παιχνιδιάρικα κάθε φορά που μιλάτε στο τηλέφωνο κι εκείνη βλέπει ταινία ενώ εσύ σιδερώνεις.
Αντιστράφηκαν οι ρόλοι και το χαίρεται. Όσο για σένα, αναγνωρίζεις τη θεία δίκη που ήρθε να σου πληρώσει όλη την τεμπελιά των νεανικών σου χρόνων.
Και παλεύεις.
Τώρα που έγινες αρχοντονοικοκυρά παινεμένη που λέει και στην ταινία, θα τα μάθεις όλα. Και πώς ξεχωρίζουν τα ρημάδια τα ευαίσθητα ρούχα, πώς διπλώνονται τα ατελείωτα σεντόνια, πώς γίνεται η μπεσαμέλ. Πόσα ρούχα, σκούπες και κατσαρόλες θα καταλήξουν στον κουβά μέχρι να τα καταφέρεις, άραγε; Δεν ξέρεις. Αλλά παλεύεις.
Και σκέφτεσαι πως πάντα, σε κάθε καινούργιο βήμα, σε κάθε νέα αρχή, έτσι πάλευες με τα θεριά. Μπορεί να μην ήταν σκούπες και τεντζερεδικά. Μπορεί να ήταν αριθμοί και γράμματα, μπορεί να ήταν σχέσεις ανθρώπινες και αλλιώτικα περιβάλλοντα. Ήταν όμως οι αρχές σου και ήταν όλες δύσκολες.
Γιατί κάθε αρχή είναι δύσκολη. Μες το άγνωστο, το άμαθο που την πλημμυρίζει, σε κάνει να τα χάνεις. Αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρεις. Αν θα μπορέσεις να ανέβεις κι άλλο ένα βουνό.
Ναι, είναι κάθε αρχή δύσκολη. Ε και;
Εσύ τα αγαπάς τα δύσκολα. Τα κοντράρεις για να βγεις νικητής. Πηδάς τα εμπόδια, μαθαίνεις όσα πρέπει, επιβιώνεις.
Και πας για τα επόμενα. Για την κάθε νέα αρχή που θα σου έρθει.
Δε σε έδιωξε κανείς, δε σου σήκωσε το δάχτυλο να σου πει πάρε δρόμο. Όχι, ήταν απλά η ώρα σου να την “κάνεις” για άλλες πολιτείες.
Δυο βαλίτσες κι άπειρες κούτες μετά, κοιτάς το νέο σου σπίτι. Δε θέλεις να μοιάζει με το πατρικό που μόλις αποχωρίστηκες. Δεν είναι ότι έχεις κάτι με το γούστο των γονιών. Είναι που αυτό το επόμενο βήμα της ζωής, το θέλεις καινούργιο. Αστραφτερό και να μη μοιάζει με τίποτα από όσα έζησες παλιά.
Ξέρεις ότι το πατρικό σου σπίτι πάντα θα το κουβαλάς πάνω σου, σε συρτάρια και ντουλάπες, αλλά την πρώτη μέρα της καινούργιας σου ζωής, αυτά λες στον εαυτό σου. Ότι όλα θα είναι αλλιώς.
Δίνεις μια και βουτάς στα βαθιά.
Κι εκεί που όλα φάνταζαν εύκολα, τελικά δεν είναι. Κι εσύ δεν είσαι προετοιμασμένη γι’αυτό.
Τα πιάτα δεν μπαίνουν από μόνα τους στο ντουλάπι καθαρά. Κάποιος πρέπει να τα πλύνει.
Τα ρούχα δε σιδερώνονται αυτόματα. Κάποιος πρέπει να τα σιδερώσει.
Τα χνούδια από το πάτωμα έχουν τον ασυμμάζευτο και κάποια σκούπα πρέπει να βρεθεί να τα τιθασεύσει. Αν και μερικές φορές δεν αρκεί ούτε αυτή.
Όσο για το φαγητό, τελικά είναι τεράστια η απόσταση του “θα γίνει νόστιμο” από το να “είναι νόστιμο”.
Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια έχει η νέα σου ζωή. Έρχονται να προστεθούν σε όσα έκανες ήδη μέχρι εκείνη την ώρα.
Αποτέλεσμα;
Χάος.
Στο μυαλό σου, στο σπίτι, στη ζωή σου, γενικότερα.
Ο χρόνος σου παύει να υπάρχει κι εσύ απομένεις να τον μετράς και να παλεύεις να τον διαχειριστείς.
Το πώς, άγνωστο.
Το δε φιλότιμό σου δεν πάει να ζητήσεις από πουθενά βοήθεια και η μανούλα γελά παιχνιδιάρικα κάθε φορά που μιλάτε στο τηλέφωνο κι εκείνη βλέπει ταινία ενώ εσύ σιδερώνεις.
Αντιστράφηκαν οι ρόλοι και το χαίρεται. Όσο για σένα, αναγνωρίζεις τη θεία δίκη που ήρθε να σου πληρώσει όλη την τεμπελιά των νεανικών σου χρόνων.
Και παλεύεις.
Τώρα που έγινες αρχοντονοικοκυρά παινεμένη που λέει και στην ταινία, θα τα μάθεις όλα. Και πώς ξεχωρίζουν τα ρημάδια τα ευαίσθητα ρούχα, πώς διπλώνονται τα ατελείωτα σεντόνια, πώς γίνεται η μπεσαμέλ. Πόσα ρούχα, σκούπες και κατσαρόλες θα καταλήξουν στον κουβά μέχρι να τα καταφέρεις, άραγε; Δεν ξέρεις. Αλλά παλεύεις.
Και σκέφτεσαι πως πάντα, σε κάθε καινούργιο βήμα, σε κάθε νέα αρχή, έτσι πάλευες με τα θεριά. Μπορεί να μην ήταν σκούπες και τεντζερεδικά. Μπορεί να ήταν αριθμοί και γράμματα, μπορεί να ήταν σχέσεις ανθρώπινες και αλλιώτικα περιβάλλοντα. Ήταν όμως οι αρχές σου και ήταν όλες δύσκολες.
Γιατί κάθε αρχή είναι δύσκολη. Μες το άγνωστο, το άμαθο που την πλημμυρίζει, σε κάνει να τα χάνεις. Αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρεις. Αν θα μπορέσεις να ανέβεις κι άλλο ένα βουνό.
Ναι, είναι κάθε αρχή δύσκολη. Ε και;
Εσύ τα αγαπάς τα δύσκολα. Τα κοντράρεις για να βγεις νικητής. Πηδάς τα εμπόδια, μαθαίνεις όσα πρέπει, επιβιώνεις.
Και πας για τα επόμενα. Για την κάθε νέα αρχή που θα σου έρθει.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.