Αγαπάς τις ατέλειες γιατί είναι εσύ.
Στέκεσαι γυμνή στον καθρέφτη.
Ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς.
Βλέπεις το είδωλό σου, δίχως φτιασίδια, δίχως καλύματα.
Δεν κρύβεσαι, δε στρέφεις το βλέμμα. Θέλεις να σε δεις όπως ακριβώς είσαι.
Μια γυναίκα που πλησιάζει τα σαράντα σε κοιτάει. Έχει τα μαλλιά σου, άβαφα ακόμη μιας και καμία λευκή τρίχα δε σε επισκέφτηκε ακόμη.
Το σώμα της είναι μεσογειακό, γεμάτο στους λαγόνες και τα στήθη. Είναι χαλαρωμένο στα μπράτσα και την κοιλιά από τις κρεπάλες και τις δίαιτες που τις ακολούθησαν.
Μερικές ρυτίδες γύρω από τα χείλη και τα μάτια, μαρτυρούν γέλια και γκριμάτσες χρόνων.
Και κάποιες γαλάζιες φλεβίτσες τρεμοπαίζουν στο δέρμα.
Εσύ είσαι.
Δεν είσαι τέλεια, ποτέ δεν ήσουν. Κάποτε πίστευες ότι μπορούσες και να γίνεις. Το πάλευες με όλες σου τις δυνάμεις, αγχωνόσουν, πιεζόσουν.
Και κάποια μέρα σταμάτησες. Ίσως να έφταιγε κάποιο δυνατό χαστούκι της ζωής. Ίσως πάλι να μεγάλωσες τόσο που να είδες τη ζωή αλλιώς.
Τα νέα σου μάτια και μυαλά, ξέρουν πια πως αυτό που είσαι πρέπει να το αγαπάς.
Κι αυτό κάνεις.
Αγαπάς τις ατέλειες γιατί είναι εσύ.
Αγαπάς τις αδυναμίες, αγαπάς και τα λάθη.
Δεν είσαι τέλεια αλλά ο ατελής εαυτός σου είναι οικείος κι αγαπημένος.
Δε σε αγγίζουν οι κριτικές. Δε σε πειράζει αν στα μάτια τρίτων έχεις ψεγάδια. Τα ξέρεις, τα αναγνωρίζεις. Στην αρχή σε ενοχλούσαν. Τώρα πια δεν μπορείς να μην υπάρχουν, δε σε αναγνωρίζεις δίχως αυτά.
Οι κακές γλώσσες ήταν πάντα μακριές. Κάποτε σε επηρέαζαν. Τώρα πια δεν τους δίνεις σημασία. Έπαψες να χορεύεις στο ρυθμό τους. Δεν πρόκειται να ευχαριστηθούν ποτέ κι όσο το πάλεψες δυστύχησες κι εσύ.
Τώρα πια ο καθρέφτης δεν είναι εχθρός όπως κάποτε.
Τώρα τον κοιτάς ως ίσος προς ίσο. Παρατηρείς τα σημάδια σου, βλέπεις τα ψεγάδια. Τα ξέρεις, τα δέχεσαι και με τον τρόπο σου τα αγαπάς.
Είναι η ταυτότητά σου.
Και κάπως έτσι, στο κατώφλι των σαράντα, έμαθες να σε αγαπάς. Δέχτηκες τον καθρέφτη σου, δέχτηκες την εικόνα σου.
Κι όλο αυτό σου πέταξε από πάνω βάρη χρόνων.
Τώρα είσαι καλά. Τώρα σε δέχεσαι, τώρα σε αναγνωρίζεις.
Σε αγαπάς κι αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορείς να έχεις στη ζωή σου.
Γιατί μάτια μου αν δε σε αγαπήσεις εσύ πρώτα, κανείς άλλος δε θα βρεθεί να το κάνει έπειτα…
Ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς.
Βλέπεις το είδωλό σου, δίχως φτιασίδια, δίχως καλύματα.
Δεν κρύβεσαι, δε στρέφεις το βλέμμα. Θέλεις να σε δεις όπως ακριβώς είσαι.
Μια γυναίκα που πλησιάζει τα σαράντα σε κοιτάει. Έχει τα μαλλιά σου, άβαφα ακόμη μιας και καμία λευκή τρίχα δε σε επισκέφτηκε ακόμη.
Το σώμα της είναι μεσογειακό, γεμάτο στους λαγόνες και τα στήθη. Είναι χαλαρωμένο στα μπράτσα και την κοιλιά από τις κρεπάλες και τις δίαιτες που τις ακολούθησαν.
Μερικές ρυτίδες γύρω από τα χείλη και τα μάτια, μαρτυρούν γέλια και γκριμάτσες χρόνων.
Και κάποιες γαλάζιες φλεβίτσες τρεμοπαίζουν στο δέρμα.
Εσύ είσαι.
Δεν είσαι τέλεια, ποτέ δεν ήσουν. Κάποτε πίστευες ότι μπορούσες και να γίνεις. Το πάλευες με όλες σου τις δυνάμεις, αγχωνόσουν, πιεζόσουν.
Και κάποια μέρα σταμάτησες. Ίσως να έφταιγε κάποιο δυνατό χαστούκι της ζωής. Ίσως πάλι να μεγάλωσες τόσο που να είδες τη ζωή αλλιώς.
Τα νέα σου μάτια και μυαλά, ξέρουν πια πως αυτό που είσαι πρέπει να το αγαπάς.
Κι αυτό κάνεις.
Αγαπάς τις ατέλειες γιατί είναι εσύ.
Αγαπάς τις αδυναμίες, αγαπάς και τα λάθη.
Δεν είσαι τέλεια αλλά ο ατελής εαυτός σου είναι οικείος κι αγαπημένος.
Δε σε αγγίζουν οι κριτικές. Δε σε πειράζει αν στα μάτια τρίτων έχεις ψεγάδια. Τα ξέρεις, τα αναγνωρίζεις. Στην αρχή σε ενοχλούσαν. Τώρα πια δεν μπορείς να μην υπάρχουν, δε σε αναγνωρίζεις δίχως αυτά.
Οι κακές γλώσσες ήταν πάντα μακριές. Κάποτε σε επηρέαζαν. Τώρα πια δεν τους δίνεις σημασία. Έπαψες να χορεύεις στο ρυθμό τους. Δεν πρόκειται να ευχαριστηθούν ποτέ κι όσο το πάλεψες δυστύχησες κι εσύ.
Τώρα πια ο καθρέφτης δεν είναι εχθρός όπως κάποτε.
Τώρα τον κοιτάς ως ίσος προς ίσο. Παρατηρείς τα σημάδια σου, βλέπεις τα ψεγάδια. Τα ξέρεις, τα δέχεσαι και με τον τρόπο σου τα αγαπάς.
Είναι η ταυτότητά σου.
Και κάπως έτσι, στο κατώφλι των σαράντα, έμαθες να σε αγαπάς. Δέχτηκες τον καθρέφτη σου, δέχτηκες την εικόνα σου.
Κι όλο αυτό σου πέταξε από πάνω βάρη χρόνων.
Τώρα είσαι καλά. Τώρα σε δέχεσαι, τώρα σε αναγνωρίζεις.
Σε αγαπάς κι αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορείς να έχεις στη ζωή σου.
Γιατί μάτια μου αν δε σε αγαπήσεις εσύ πρώτα, κανείς άλλος δε θα βρεθεί να το κάνει έπειτα…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.