Μεγάλωσα παλιά μου αγάπη και ξέρω. Δεν ήμασταν για μαζί εμείς οι δυο

0

Δε σε μισώ. Δε σ’αγαπώ. Κι ούτε σε σκέφτομαι.

Γύρισες.
Πάλι…
Όπως πάντα όλα αυτά τα χρόνια.
Έρχεσαι και φεύγεις. Κι ύστερα, εντελώς ξαφνικά, ξανάρχεσαι. Για να ξαναφύγεις. Και να ξανάρθεις. Φαύλος ο κύκλος ο δικός μας.
Τόσο δεδομένη με έχεις που πιστεύεις πως η κάθε σου επιστροφή, η επιστροφή του ασώτου αγαπημένου, θα γίνει με τιμές.
Ίσως… Κάποτε… Κάποτε σε κάθε σου πέρασμα από τη ζωή μου, σκιρτούσαν τα πάντα μέσα μου. Τίποτα άλλο σημαντικότερο δεν υπήρχε από την άφιξή σου.
Όλα τιναγμένα στον αέρα για πάρτη σου. Όλα αλόγιστα σπαταλημένα για λίγες στιγμές μαζί σου.
Πλέον όμως όχι.
Μεγάλωσα παλιά μου αγάπη. Ή μήπως να πω απωθημένο μου;
Πέρασαν τα χρόνια κι εγώ έμαθα καλά το μάθημά μου.
Δεν είσαι για μένα. Ούτε κι εγώ για σένα. Δε μου ταιριάζει το φαύλο αυτού του αρρωστημένου πράγματος που κάποτε βαφτίσαμε έρωτα.
Έρωτα σε έλεγα κι έκλαιγα στην απουσία σου. Έρωτα με έλεγες και σε δεχόμουν πίσω.
Τώρα πια κάτι άλλαξε.
Εγώ άλλαξα.
Πλέον δεν ανατριχιάζω και μόνο στο άκουσμα ονόματος ίδιου με το δικό σου. Δε με αναστατώνει το άρωμά σου, η φωνή και η παρουσία σου.
Έπαψα να περνώ μοναχικά βράδια σκεπτόμενη όσα ζήσαμε κι όσα δεν αξιωθήκαμε. Έπαψαν τα γιατί.
Τώρα ξέρω. Δεν ήμασταν απλά για μαζί εμείς οι δυο.
Και χρειαζόταν χρόνος για να το μάθω.
Τώρα που ξαναγύρισες, η καρδιά μου παρέμεινε πεισματικά ήρεμη. Μήτε ένα καρδιοχτύπι δε σου χάρισα, έτσι για να χάρη όσων περάσαμε.
Ψυχρή και ουδέτερη.
Ίσως φταίει που όσα έψαχνα απελπισμένα σε σένα, όσα είχα την ελπίδα ότι θα μου δώσεις, τα βρήκα αλλού.
Πλέον άλλος κουβαλά τον τίτλο του έρωτά μου, του άνδρα της ζωής μου. Κι είναι σωστά δοσμένο το όνομα.
Πια δεν είμαι στην άκρη της ζωής κάποιου. Δεν είμαι το λιμάνι που θα αράξει για λίγο, θαλασσοδαρμένος, κι όταν αναπολήσει τη θάλασσα θα ξαναφύγει.
Είμαι το κέντρο. Και μ’αρέσει.
Όχι γιατί είμαι εγωίστρια. Απλά είναι όμορφο να σ’αγαπούν και να στο δείχνουν. Είναι όμορφο να σε νοιάζονται και να είναι εκεί.
Να γυρνάς το βλέμμα και να παραμένει ο άλλος εκεί. Να σ’αγαπά και να θέλει να είναι δίπλα σου συνέχεια.
Δεν ξέρω αν μ’αγάπησες αλήθεια ποτέ.
Δεν είμαι κι εγώ σίγουρη να σου πω κι εγώ για μένα. Ξέρω μόνο πως πέρασαν χρόνια πολλά από τη ζωή μου που το πίστευα. Πίστευα πως σ’αγαπούσα μέχρι θανάτου.
Τώρα πια δεν το πιστεύω.
Είδες τελικά πώς μπορεί να ξεγελαστεί ο άνθρωπος;
Ίσως το ίδιο να έπαθες κι εσύ. Μόνο που εσύ έφευγες κιόλας, ενώ εγώ πάντα εκεί, πάντα να περιμένω.
Πια η στασιμότητα δε μου ταιριάζει.
Πλέον μόνο προχωρώ.
Κρατώ το χέρι του άντρα μου και κοιτώ μπροστά.
Δε σε μισώ. Δε σ’αγαπώ. Κι ούτε σε σκέφτομαι.
Μόνο να είσαι καλά θέλω. Και να βρεις κάποια που να μπορεί να σε κρατήσει. Και να θέλεις κι εσύ να σε κρατήσει.

Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top