Συνηθίζει κανείς σε ένα ρυθμό, είναι ζήτημα προπόνησης.
Πέρασαν χρόνια από τότε που έγραφα «μόνος στο σπίτι μεγαλώνοντας παιδιά» και πάνε περισσότερα από τότε που αποφάσισα να το κάνω… πως περνάνε τα χρόνια!
Φοβόμουν όταν το αποφάσισα, παίζαμε κρυφτό ο φόβος και η απόφαση μου, αλλά το πίστευα με όλη μου την ψυχή και το έκανα.
Δεν ήταν φόβος, ήταν το βάρος μιας τεράστιας ευθύνης που πήρα μόνος, όχι μόνος, δεν είναι έτσι, είμαστε και οι τρεις που αποφασίσαμε να τραβήξουμε μπροστά. Όχι δεν ήμουν μόνος, είχα άλλους δυο μαζί μου, δυο μικρούς… γίγαντες.
Γίγαντες τώρα, που σηκώνω ψηλά το κεφάλι για να τους μιλήσω, τώρα που για να δω την κορυφή της κεφαλής τους ανεβαίνω σε σκαμνί, τώρα που με ρωτούν αν θέλω κάτι απ’ έξω, τώρα που εγώ «κόντυνα» και αυτοί ψήλωσαν.
Μεγάλωσαν, μεγάλωσα και εγώ μαζί τους, όλοι μεγαλώσαμε μέσα σε όλα τούτα τα χρόνια άλλοτε πύρινα και άλλοτε γαλήνια, στιγμές πολλές, ξενύχτια, αγωνίες, επιτυχίες, αποτυχίες, καυγάδες, φόβοι .
Μεγάλωσα, κλείσαμε τις ουλές, ουλές που δεν «πυορραγούν» αλλά με συνείδηση ότι είναι ουλές .
Ένα από τα «δύσκολα» ήταν να συνειδητοποιήσω πως πλέον είναι κύριοι και κυρίαρχοι του εαυτού τους, κομμάτι που εκτιμώ ότι όλοι αντιμετωπίζουμε σαν γονείς για τα παιδιά τους, όταν πλέον πρέπει να έχεις το θάρρος να μην «φοβάσαι» για το τι θα κάνουν, τι θα επιλέξουν, πως θα τα καταφέρουν; Θα αποτύχουν; Κι αν «πέσουν»; Ερωτηματικά που πολλές φορές είναι σημαντικά για την επόμενη ζωή των παιδιών, η στιγμή της «αποχώρησής» μας από την ζωή τους.
Όλα καλά μέχρι εδώ και τώρα το ερώτημα… κι εγώ τι κάνω τώρα;
Τόσα χρόνια οι 24 ώρες ήταν λίγες για να προλάβω, να προλάβω την ανατολή και να είμαι εκεί στο ραντεβού με την δύση, άσχετο αν η δύση ήταν ξημερώματα.
Συνηθίζει κανείς σε ένα ρυθμό, είναι ζήτημα προπόνησης.
Πως γεμίζω λοιπόν τόσες ώρες τώρα; Μέχρι πριν λίγο έπεφτα στο κρεβάτι και μέχρι το μαξιλάρι είχα κοιμηθεί. Τώρα; Παίρνω τις ρούγες;
Όχι! Και βέβαια όχι! Είναι μια όμορφη καινούργια διαδρομή, εντελώς καινούργια με φίλους, με παρέες, με παλιά και νέα χόμπι… Μα το πιο όμορφο είναι μια νέα χάραξη ζωής και πιστέψτε με… απόλυτα την απολαμβάνω .-
Φοβόμουν όταν το αποφάσισα, παίζαμε κρυφτό ο φόβος και η απόφαση μου, αλλά το πίστευα με όλη μου την ψυχή και το έκανα.
Δεν ήταν φόβος, ήταν το βάρος μιας τεράστιας ευθύνης που πήρα μόνος, όχι μόνος, δεν είναι έτσι, είμαστε και οι τρεις που αποφασίσαμε να τραβήξουμε μπροστά. Όχι δεν ήμουν μόνος, είχα άλλους δυο μαζί μου, δυο μικρούς… γίγαντες.
Γίγαντες τώρα, που σηκώνω ψηλά το κεφάλι για να τους μιλήσω, τώρα που για να δω την κορυφή της κεφαλής τους ανεβαίνω σε σκαμνί, τώρα που με ρωτούν αν θέλω κάτι απ’ έξω, τώρα που εγώ «κόντυνα» και αυτοί ψήλωσαν.
Μεγάλωσαν, μεγάλωσα και εγώ μαζί τους, όλοι μεγαλώσαμε μέσα σε όλα τούτα τα χρόνια άλλοτε πύρινα και άλλοτε γαλήνια, στιγμές πολλές, ξενύχτια, αγωνίες, επιτυχίες, αποτυχίες, καυγάδες, φόβοι .
Μεγάλωσα, κλείσαμε τις ουλές, ουλές που δεν «πυορραγούν» αλλά με συνείδηση ότι είναι ουλές .
Ένα από τα «δύσκολα» ήταν να συνειδητοποιήσω πως πλέον είναι κύριοι και κυρίαρχοι του εαυτού τους, κομμάτι που εκτιμώ ότι όλοι αντιμετωπίζουμε σαν γονείς για τα παιδιά τους, όταν πλέον πρέπει να έχεις το θάρρος να μην «φοβάσαι» για το τι θα κάνουν, τι θα επιλέξουν, πως θα τα καταφέρουν; Θα αποτύχουν; Κι αν «πέσουν»; Ερωτηματικά που πολλές φορές είναι σημαντικά για την επόμενη ζωή των παιδιών, η στιγμή της «αποχώρησής» μας από την ζωή τους.
Όλα καλά μέχρι εδώ και τώρα το ερώτημα… κι εγώ τι κάνω τώρα;
Τόσα χρόνια οι 24 ώρες ήταν λίγες για να προλάβω, να προλάβω την ανατολή και να είμαι εκεί στο ραντεβού με την δύση, άσχετο αν η δύση ήταν ξημερώματα.
Συνηθίζει κανείς σε ένα ρυθμό, είναι ζήτημα προπόνησης.
Πως γεμίζω λοιπόν τόσες ώρες τώρα; Μέχρι πριν λίγο έπεφτα στο κρεβάτι και μέχρι το μαξιλάρι είχα κοιμηθεί. Τώρα; Παίρνω τις ρούγες;
Όχι! Και βέβαια όχι! Είναι μια όμορφη καινούργια διαδρομή, εντελώς καινούργια με φίλους, με παρέες, με παλιά και νέα χόμπι… Μα το πιο όμορφο είναι μια νέα χάραξη ζωής και πιστέψτε με… απόλυτα την απολαμβάνω .-
Gianni Potamussis
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.