Πάλι από την αρχή

0

Και αν όλα πάνε στραβά, πάλι από την αρχή θα πω.

«Μια αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε…» Νίκος Καζαντζάκης

Γιατί; Ερωτηματικό επίρρημα… λέξη καραμέλα στο στόμα των μικρών παιδιών
που ζητούν απαντήσεις για όλα. Και δεν κουράζονται ποτέ να βάζουν ένα γιατί μπροστά από κάθε πρόταση στην προσπάθεια τους να εξηγήσουν, να ερμηνεύσουν αυτόν τον κόσμο.

«Γιατί ο ουρανός είναι γαλάζιος;»

«Γιατί τα πουλιά έχουν φτερά;»

«Γιατί κλαις μαμά;»

Πολλά γιατί που πιστεύεις ότι θα απαντηθούν όταν θα είσαι μεγάλος, έμπειρος και σοφότερος.

Και μεγαλώνεις, αποκτάς εμπειρίες και δεν γίνεσαι σοφότερος, παρά βλέπεις τα γιατί σου να πολλαπλασιάζονται σκουντώντας την πλάτη σου καθημερινά για να πάρουν απαντήσεις.

Μια ανάσα δρόμος από τα σαράντα.

«Γιατί τώρα πάλι από την αρχή;»

Κάποιοι θα το ονόμαζαν «κρίση ηλικίας».

Εγώ απλά αισθάνομαι ξανά ένα μικρό παιδί και ψάχνω καινούργιες απαντήσεις.

Και ναι δεν φοβάμαι (αυτό δεν είναι απόλυτα ειλικρινές) να ξαναγυρίσω στην αρχή, να τολμήσω μια νέα αρχή… όλα στην αγωνιώδη προσπάθεια να κερδίσω λίγες στιγμές ευτυχίας, χαράς, γέλιου, ποιος ξέρει… ίσως και αγάπης.

Ίσως είναι η δική μου ψυχοθεραπεία. Ίσως πάλι είναι το άλλοθι μου στη ζωή, που θέλει να ξαναδοκιμάσω…

Πάσχισα να τα καταφέρω… με όλο μου το είναι… σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να ικανοποιήσω τα θέλω και τις προσδοκίες των άλλων. Ψάχνοντας βλέμματα επιβεβαίωσης και επιδοκιμασίας.

Να βγάζω καλούς βαθμούς στο σχολείο, να γυρίζω νωρίς στο σπίτι, να περάσω στο πανεπιστήμιο, να μην πάω στη δραματική σχολή (θεατρίνα θα γίνεις;), να βρω μια καλή δουλειά γραφείου, να γνωρίσω τον άντρα που θα μου χαρίσει δύο παιδιά…

Και απέτυχα παταγωδώς…


Έφαγα τα μούτρα μου… πόνεσα… έκλαψα… ακυρώθηκα… τα έβαλα με τον εαυτό μου και με τον κόσμο όλο.

Και σε μια στιγμή απόγνωσης εκεί που όλα φάνταζαν μαύρα και άραχνα… με τα εσωτερικά καμπανάκια να χτυπάνε κόκκινο και τη μάνα μου να με κοιτάζει κουνώντας το κεφάλι με το χαρακτηριστικό μακρόσυρτο «ααααχ» να βγαίνει από το στόμα της (κυρίως που δεν έχω καταφέρει να τυλίξω κάποιον… να κάνω και κανένα παιδί), χωρίς δουλειά, χωρίς έρωτα, χωρίς λεφτά, χωρίς ελπίδα και όνειρα… κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και παρατηρώντας τις πρώτες ρυτίδες έκφρασης αναζήτησα το δικό μου βλέμμα αποδοχής.

“Συγνώμη εαυτέ μου εσένα δεν σε ρώτησα.

Έτοιμη; Πάμε πάλι από την αρχή;»

Έκλεισα το μάτι σε μένα υποσχόμενη να διεκδικήσω τη ζωή που θέλω να ζήσω… Εγώ για μένα…

Και στις δεύτερες σκέψεις που παρουσιάζονταν σαν Ερινύες στο μυαλό μου… απλά χαμογελάω…

«Γιατί όχι; Ποιος γραπτός και άγραφος νόμος το απαγορεύει;»

Τέλος οι ενοχές!

Έπιασα το κουβάρι της ζωής μου από την αρχή. Θα τα γευτώ όλα βήμα προς βήμα ξανά.

Μάζεψα τα κουράγια μου, έσφιξα τη γροθιά μου και αποφάσισα ότι αρκετά λογοδότησα γι΄ αυτά που έκανα και κυρίως για εκείνα που δεν έκανα.

Και αν όλα πάνε στραβά, πάλι από την αρχή θα πω.

Μια αστραπή η ζωή μου… μα προλαβαίνω.

Ελένη Λιόση
kissmygrass
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top