Αδειάζει το μυαλό και επιστρέφω κυριολεκτικά με άλλη διάθεση.
Πόσες φορές την ημέρα σκέφτεσαι να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις; Να τα δώσεις μια “κλωτσιά” όλα και να πας κάπου όπου δε θα χτυπάνε τηλέφωνα, δε θα έχεις έναν υπολογιστή μπροστά σου ώστε να διαβάζεις και να απαντάς στα mails που έρχονται συνέχεια; Γιατί μπούχτισες, κουράστηκες και θέλεις μια αλλαγή! Καμιά; Έλα τώρα… Εγώ τουλάχιστον 3 φορές θα το σκεφτώ!
Το σκέφτομαι και μένει στη σκέψη γιατί φυσικά οι υποχρεώσεις μας αλλά και οι δικές μας απαιτήσεις, μας «καθηλώνουν» εδώ. Τι να παρατήσεις;
Τη δουλειά; Την οικογένεια; Τους φίλους;
Όχι, δε γίνεται.
Στις μεγάλες εντάσεις και για να τις εκτονώσω αλλά και να εκτονωθώ, παίρνω το «δισάκι» μου, στ’αυτιά τα ακουστικά, πάντα με καλή μουσική και δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω.
Περπατάω μέχρι όσο αντέξω. Οι σκέψεις πολλές. Άλλοτε σχετικές με την ένταση της μέρας άλλοτε όχι, αλλά πάντα μα πάντα καταλήγουν να είναι ευχάριστες και να ηρεμούν το μυαλό μου. Οι παραστάσεις που αλλάζω, που βλέπω κόσμο αγκαλιασμένο ή πιασμένο χέρι χέρι, που ακούω να γελάει δυνατά ή που συζητάει σοβαρά, που πίνει καφέ, που περπατάει κι αυτός παραδίπλα μου, βοηθούν την κατάσταση. Αδειάζει το μυαλό και επιστρέφω κυριολεκτικά με άλλη διάθεση να συνεχίσω τη μέρα μου.
Παίρνω ανάσες, χαμογελώ και σκέφτομαι ότι αν δεν κάνω κάτι γι αυτά που σκέφτομαι δε θα αλλάξουν ποτέ. Ή κάνεις κάτι για αυτά που σε απασχολούν ή άστο καλύτερα και σταμάτα πια να τα σκέφτεσαι. Για μένα το περπάτημα, με «παρέα» την καλή μουσική, με βοηθάει και να χαλαρώσω αλλά και μερικές φορές να βρω λύση σε αυτό που με απασχολεί. Όσο είμαι σε ένταση δε θα βρω ποτέ τρόπο να αλλάξω αυτό που με ταλαιπωρεί.
Δράση λοιπόν! Αυτή είναι η λύση. Παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου, χαμογελάς και δίνεις υπόσχεση στον εαυτό σου ότι θα προσπαθήσεις να κάνεις καλύτερη τη ζωή σου. Ώστε τα χαμόγελα να είναι περισσότερα από τις εντάσεις, τις στεναχώριες, τα ζόρια.
Ώστε να μπορείς να χαίρεσαι με την κάθε μέρα που ξημερώνει και να την αντικρύζεις μόνο με αισιοδοξία.
Το σκέφτομαι και μένει στη σκέψη γιατί φυσικά οι υποχρεώσεις μας αλλά και οι δικές μας απαιτήσεις, μας «καθηλώνουν» εδώ. Τι να παρατήσεις;
Τη δουλειά; Την οικογένεια; Τους φίλους;
Όχι, δε γίνεται.
Στις μεγάλες εντάσεις και για να τις εκτονώσω αλλά και να εκτονωθώ, παίρνω το «δισάκι» μου, στ’αυτιά τα ακουστικά, πάντα με καλή μουσική και δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω.
Περπατάω μέχρι όσο αντέξω. Οι σκέψεις πολλές. Άλλοτε σχετικές με την ένταση της μέρας άλλοτε όχι, αλλά πάντα μα πάντα καταλήγουν να είναι ευχάριστες και να ηρεμούν το μυαλό μου. Οι παραστάσεις που αλλάζω, που βλέπω κόσμο αγκαλιασμένο ή πιασμένο χέρι χέρι, που ακούω να γελάει δυνατά ή που συζητάει σοβαρά, που πίνει καφέ, που περπατάει κι αυτός παραδίπλα μου, βοηθούν την κατάσταση. Αδειάζει το μυαλό και επιστρέφω κυριολεκτικά με άλλη διάθεση να συνεχίσω τη μέρα μου.
Παίρνω ανάσες, χαμογελώ και σκέφτομαι ότι αν δεν κάνω κάτι γι αυτά που σκέφτομαι δε θα αλλάξουν ποτέ. Ή κάνεις κάτι για αυτά που σε απασχολούν ή άστο καλύτερα και σταμάτα πια να τα σκέφτεσαι. Για μένα το περπάτημα, με «παρέα» την καλή μουσική, με βοηθάει και να χαλαρώσω αλλά και μερικές φορές να βρω λύση σε αυτό που με απασχολεί. Όσο είμαι σε ένταση δε θα βρω ποτέ τρόπο να αλλάξω αυτό που με ταλαιπωρεί.
Δράση λοιπόν! Αυτή είναι η λύση. Παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου, χαμογελάς και δίνεις υπόσχεση στον εαυτό σου ότι θα προσπαθήσεις να κάνεις καλύτερη τη ζωή σου. Ώστε τα χαμόγελα να είναι περισσότερα από τις εντάσεις, τις στεναχώριες, τα ζόρια.
Ώστε να μπορείς να χαίρεσαι με την κάθε μέρα που ξημερώνει και να την αντικρύζεις μόνο με αισιοδοξία.
Της Κατερίνας Τσαμπά
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.