Απλά αφήνεις το χρόνο να περνά και περιμένεις.
Πόνος.
Δυνατός και παγωμένος.
Πόνος ωμός δίχως φανερές πληγές. Πόνος ζόρικος κι αγιάτρευτος.
Γι’αυτόν έλα να σου πω. Που δεν έχει αίμα, δεν έχει πληγή. Μόνο βαθιές χαρακιές στην ψυχή που αιμορραγούν.
Θες να φωνάξεις για να λυτρωθείς και δεν έχεις φωνή. Πασχίζεις, τεντώνονται οι φλέβες του λαιμού κι όμως δε βγαίνει μήτε ψίθυρος.
Θες να κλάψεις. Να χύσεις τα ποτάμια που φουσκώνουν μέσα σου και σε πνίγουν. Μια στιγμή υγραίνονται τα βλέφαρα κι ύστερα στερεύουν. Μήτε το δάκρυ δε σε λυπάται για να ξαλαφρώσεις.
Χτυπά σφυριές το μυαλό και η καρδιά επαναστατεί. Τρέμει κάθε σου κύτταρο. Κι αυτή η αίσθηση πως βουλιάζεις σε στάσιμα νερά, σε πανικοβάλλει.
Όμηρος στην ίδια σου την ύπαρξη, δίχως να υπάρχει ένα γιατρικό για να περάσει ο πόνος. Μήτε να κλάψεις, μήτε να φωνάξεις.
Αδειανό κουφάρι στέκεσαι και κοιτάς το κενό. Πιο πολύ όμως είναι το κενό που μένει μέσα σου. Αδειανός. Δίχως μια στάλα ενέργεια, με μια ταλαίπωρη ψυχή που δεν ξέρει που να ακουμπήσει για να βρει παρηγοριά.
Αυτός είναι ο πόνος. Κι εσύ μου μιλάς για χτυπήματα που έρχονται και περνούν.
Εδώ να σε δω. Πώς τα καταφέρνει κανείς όταν δεν έχει ελπίδα; Πώς επιβιώνει όταν δεν έχει χρόνο, όταν δεν έχει αντοχές, όταν δεν έχει βοήθεια;
Λένε ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Σε σένα όμως ο χρόνος είναι εχθρός. Θες να τον παγώσεις για να μην περάσει. Θες να τον κλέψεις για να μην προχωρήσει.
Λένε πως μια αγκαλιά τα γιατρεύει όλα. Σε σένα όμως ούτε αυτό πιάνει.
Τι θα γεμίσει το μέσα σου κενό; Τι θα απαλύνει τις πληγές σου που δεν παύουν να ματώνουν;
Δεν ξέρεις. Καμία σκέψη δεν μπορεί να σε ανακουφίσει. Κανένας λόγος παρηγορητικός.
Εσύ που έμαθες να βρίσκεις μια απάντηση στο κάθε τι, τώρα δεν ξέρεις ούτε πού είσαι, ούτε τι κάνεις, ούτε τι πρέπει να κάνεις.
Απλά αφήνεις το χρόνο να περνά και περιμένεις.
Ξέρεις ότι κάτι θα έπρεπε να κάνεις, κάπως να δράσεις, αλλά δεν έχεις δυνάμεις. Όσο για τα χέρια σου είναι δεμένα. Δεν έχεις δικαίωμα να δράσεις εσύ. Εξαρτάσαι.
Γιατί γαμώτο δεν είναι όλα στη ζωή στο χέρι μας. Εξαρτώνται πράγματα κι από άλλους. Κι αν κακοπέσεις, δε σε λυπούνται.
Δεν ξέρω να πω τι πρέπει να κάνει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Ίσως να έχει πίστη. Και δύναμη. Και κουράγιο. Και υπομονή.
Πολλά όσα πρέπει να έχει και δύσκολα.
Κι ο πόνος δε βοηθά σε τίποτα από αυτά.
Αλλά ποιος είπε ότι η ζωή είναι εύκολη;
Δεν είναι.
Δέξου το. Δάγκωσε τον πόνο και πάμε παρακάτω. Κι ό,τι γίνει…
Δυνατός και παγωμένος.
Πόνος ωμός δίχως φανερές πληγές. Πόνος ζόρικος κι αγιάτρευτος.
Γι’αυτόν έλα να σου πω. Που δεν έχει αίμα, δεν έχει πληγή. Μόνο βαθιές χαρακιές στην ψυχή που αιμορραγούν.
Θες να φωνάξεις για να λυτρωθείς και δεν έχεις φωνή. Πασχίζεις, τεντώνονται οι φλέβες του λαιμού κι όμως δε βγαίνει μήτε ψίθυρος.
Θες να κλάψεις. Να χύσεις τα ποτάμια που φουσκώνουν μέσα σου και σε πνίγουν. Μια στιγμή υγραίνονται τα βλέφαρα κι ύστερα στερεύουν. Μήτε το δάκρυ δε σε λυπάται για να ξαλαφρώσεις.
Χτυπά σφυριές το μυαλό και η καρδιά επαναστατεί. Τρέμει κάθε σου κύτταρο. Κι αυτή η αίσθηση πως βουλιάζεις σε στάσιμα νερά, σε πανικοβάλλει.
Όμηρος στην ίδια σου την ύπαρξη, δίχως να υπάρχει ένα γιατρικό για να περάσει ο πόνος. Μήτε να κλάψεις, μήτε να φωνάξεις.
Αδειανό κουφάρι στέκεσαι και κοιτάς το κενό. Πιο πολύ όμως είναι το κενό που μένει μέσα σου. Αδειανός. Δίχως μια στάλα ενέργεια, με μια ταλαίπωρη ψυχή που δεν ξέρει που να ακουμπήσει για να βρει παρηγοριά.
Αυτός είναι ο πόνος. Κι εσύ μου μιλάς για χτυπήματα που έρχονται και περνούν.
Εδώ να σε δω. Πώς τα καταφέρνει κανείς όταν δεν έχει ελπίδα; Πώς επιβιώνει όταν δεν έχει χρόνο, όταν δεν έχει αντοχές, όταν δεν έχει βοήθεια;
Λένε ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Σε σένα όμως ο χρόνος είναι εχθρός. Θες να τον παγώσεις για να μην περάσει. Θες να τον κλέψεις για να μην προχωρήσει.
Λένε πως μια αγκαλιά τα γιατρεύει όλα. Σε σένα όμως ούτε αυτό πιάνει.
Τι θα γεμίσει το μέσα σου κενό; Τι θα απαλύνει τις πληγές σου που δεν παύουν να ματώνουν;
Δεν ξέρεις. Καμία σκέψη δεν μπορεί να σε ανακουφίσει. Κανένας λόγος παρηγορητικός.
Εσύ που έμαθες να βρίσκεις μια απάντηση στο κάθε τι, τώρα δεν ξέρεις ούτε πού είσαι, ούτε τι κάνεις, ούτε τι πρέπει να κάνεις.
Απλά αφήνεις το χρόνο να περνά και περιμένεις.
Ξέρεις ότι κάτι θα έπρεπε να κάνεις, κάπως να δράσεις, αλλά δεν έχεις δυνάμεις. Όσο για τα χέρια σου είναι δεμένα. Δεν έχεις δικαίωμα να δράσεις εσύ. Εξαρτάσαι.
Γιατί γαμώτο δεν είναι όλα στη ζωή στο χέρι μας. Εξαρτώνται πράγματα κι από άλλους. Κι αν κακοπέσεις, δε σε λυπούνται.
Δεν ξέρω να πω τι πρέπει να κάνει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Ίσως να έχει πίστη. Και δύναμη. Και κουράγιο. Και υπομονή.
Πολλά όσα πρέπει να έχει και δύσκολα.
Κι ο πόνος δε βοηθά σε τίποτα από αυτά.
Αλλά ποιος είπε ότι η ζωή είναι εύκολη;
Δεν είναι.
Δέξου το. Δάγκωσε τον πόνο και πάμε παρακάτω. Κι ό,τι γίνει…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.