Έκανες λάθος πριγκίπισσά μου. Και το πληρώνεις.
Εσύ τη δική σου ανασφάλεια τη βάφτισες έρωτα και την παντρεύτηκες.
Μετακόμισες μαζί της σε ένα μεγάλο σπίτι με όλες τις ανέσεις. Το επίπλωσες ακριβά, έφτιαξες τα λούσα σου κι έχτισες μια ζωή που ταίριαζε στις σπουδές και το χαρακτήρα σου.
Έγινες κάποια.
Τα branch σε πεντάστερα ξενοδοχεία έγιναν της καθημερινότητάς σου. Όλη σου η ζωή έγινε αστραφτερή από λούσα, έξοδα και δείξιμο… τρελό δείξιμο.
Κι όσο γυάλιζες το φαίνεσθαι, τόσο θάμπωνε το μέσα σου. Μουντό γινόταν, άτονο, σχεδόν διάφανο.
Γιατί εκείνον που πήρες νόμιζες ότι τον αγάπησες.
Σε μια στιγμή υπολογισμού πίστεψες ότι είναι ο άντρας της ζωής σου και τον επέλεξες.
Αλλά δεν ήταν. Κι αυτό πλέον φαίνεται. Αλλά κυρίως ΣΟΥ φαίνεται.
Δεν ταιριάζετε. Είστε η μέρα με τη νύχτα. Είστε δυο άνθρωποι ολότελα διαφορετικοί, απελπιστικά ξένοι.
Μια όμορφη ζωή με ανέσεις κι ένα κρεβάτι πουπουλένιο μα αδειανό.
Αυτό ήθελες τελικά;
Όχι, δεν το ήθελες.
Απλά είναι αυτό που σου είπα: βάφτισες την ανασφάλειες έρωτα.
Κι είπες ότι με αυτόν θα είσαι καλά. Μα δεν είσαι.
Και πώς να είσαι εδώ που τα λέμε όταν δεν έχεις μήτε ένα σημείο επαφής;
Διαφορετικοί άνθρωποι, ολότελα αλλιώτικοι κόσμοι. Κι εσύ άδεια.
Κι έχεις αγάπη να δώσεις. Αλλά εδώ δε σου βγαίνει να δώσεις τίποτα. Το ζορίζεις όμως πολύ.
Το τραβάς από τα μαλλιά για να πείσεις τον εαυτό σου κυρίως ότι είσαι καλή σύζυγος.
Και είσαι. Πιστή, αφοσιωμένη.
Γυναίκα, όμως, αληθινά ερωτευμένη δεν είσαι. Κι εδώ που τα λέμε δεν αφέθηκες να υπάρξεις ποτέ.
Πάντα σου έμαθες να τα υπολογίζεις. Να τα ζυγίζεις και να αποφασίζεις τι είναι σωστό και τι όχι.
Ποτέ δεν άκουσες αυτό που ήθελες. Προτιμούσες πάντα το τι βόλευε. Κι έτσι πορεύτηκες.
Έτσι πορεύεσαι.
Αδειανή με την ψευδαίσθηση μιας ευτυχίας που δε σε αναγνωρίζει, ούτε την αναγνωρίζεις.
Αυτό ήθελες για τη ζωή σου; Αυτό έκλεινες τα μάτια για χρόνια κι ονειρευόσουν;
Έναν ξένο να μοιραστείς τη ζωή σου κι ομηρικούς καυγάδες ασυμφωνίας να ντύνουν τα παλάτια σου;
Έκανες λάθος πριγκίπισσά μου.
Και το πληρώνεις.
Μόνη σου έπλεξες τα σκοινιά που σε έδεσαν. Εσύ τα έφτιαξες, εσύ τα τύλιξες γύρω σου κι ακινητοποιήθηκες.
Για καλό σου έλεγες πως ενεργείς. Μόνο που όπως φαίνεται αυτό το καλό δεν το είχες κρίνει καλά.
Και τώρα;
Μάλλον υπάρχει μια απόφαση που πρέπει να πάρεις. Θα πρέπει για μια φορά να ξεγυμνώσεις τα θέλω σου και να αποφασίσεις τι θέλεις. Τι είναι αυτό που αγαπάς και πώς θα το διεκδικήσεις.
Μεγάλη η ζωή για να τη σπαταλάς, δε νομίζεις;
Μετακόμισες μαζί της σε ένα μεγάλο σπίτι με όλες τις ανέσεις. Το επίπλωσες ακριβά, έφτιαξες τα λούσα σου κι έχτισες μια ζωή που ταίριαζε στις σπουδές και το χαρακτήρα σου.
Έγινες κάποια.
Τα branch σε πεντάστερα ξενοδοχεία έγιναν της καθημερινότητάς σου. Όλη σου η ζωή έγινε αστραφτερή από λούσα, έξοδα και δείξιμο… τρελό δείξιμο.
Κι όσο γυάλιζες το φαίνεσθαι, τόσο θάμπωνε το μέσα σου. Μουντό γινόταν, άτονο, σχεδόν διάφανο.
Γιατί εκείνον που πήρες νόμιζες ότι τον αγάπησες.
Σε μια στιγμή υπολογισμού πίστεψες ότι είναι ο άντρας της ζωής σου και τον επέλεξες.
Αλλά δεν ήταν. Κι αυτό πλέον φαίνεται. Αλλά κυρίως ΣΟΥ φαίνεται.
Δεν ταιριάζετε. Είστε η μέρα με τη νύχτα. Είστε δυο άνθρωποι ολότελα διαφορετικοί, απελπιστικά ξένοι.
Μια όμορφη ζωή με ανέσεις κι ένα κρεβάτι πουπουλένιο μα αδειανό.
Αυτό ήθελες τελικά;
Όχι, δεν το ήθελες.
Απλά είναι αυτό που σου είπα: βάφτισες την ανασφάλειες έρωτα.
Κι είπες ότι με αυτόν θα είσαι καλά. Μα δεν είσαι.
Και πώς να είσαι εδώ που τα λέμε όταν δεν έχεις μήτε ένα σημείο επαφής;
Διαφορετικοί άνθρωποι, ολότελα αλλιώτικοι κόσμοι. Κι εσύ άδεια.
Κι έχεις αγάπη να δώσεις. Αλλά εδώ δε σου βγαίνει να δώσεις τίποτα. Το ζορίζεις όμως πολύ.
Το τραβάς από τα μαλλιά για να πείσεις τον εαυτό σου κυρίως ότι είσαι καλή σύζυγος.
Και είσαι. Πιστή, αφοσιωμένη.
Γυναίκα, όμως, αληθινά ερωτευμένη δεν είσαι. Κι εδώ που τα λέμε δεν αφέθηκες να υπάρξεις ποτέ.
Πάντα σου έμαθες να τα υπολογίζεις. Να τα ζυγίζεις και να αποφασίζεις τι είναι σωστό και τι όχι.
Ποτέ δεν άκουσες αυτό που ήθελες. Προτιμούσες πάντα το τι βόλευε. Κι έτσι πορεύτηκες.
Έτσι πορεύεσαι.
Αδειανή με την ψευδαίσθηση μιας ευτυχίας που δε σε αναγνωρίζει, ούτε την αναγνωρίζεις.
Αυτό ήθελες για τη ζωή σου; Αυτό έκλεινες τα μάτια για χρόνια κι ονειρευόσουν;
Έναν ξένο να μοιραστείς τη ζωή σου κι ομηρικούς καυγάδες ασυμφωνίας να ντύνουν τα παλάτια σου;
Έκανες λάθος πριγκίπισσά μου.
Και το πληρώνεις.
Μόνη σου έπλεξες τα σκοινιά που σε έδεσαν. Εσύ τα έφτιαξες, εσύ τα τύλιξες γύρω σου κι ακινητοποιήθηκες.
Για καλό σου έλεγες πως ενεργείς. Μόνο που όπως φαίνεται αυτό το καλό δεν το είχες κρίνει καλά.
Και τώρα;
Μάλλον υπάρχει μια απόφαση που πρέπει να πάρεις. Θα πρέπει για μια φορά να ξεγυμνώσεις τα θέλω σου και να αποφασίσεις τι θέλεις. Τι είναι αυτό που αγαπάς και πώς θα το διεκδικήσεις.
Μεγάλη η ζωή για να τη σπαταλάς, δε νομίζεις;
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.