Τόλμα το και θα δεις ότι δε θα χάσεις.
Λες ότι δε σου στάθηκαν άνθρωποι που έδωσες πολλά.
Λες ότι στα δύσκολα χάθηκαν από το πλευρό σου.
Πικραίνεσαι. Σκέφτεσαι πόσα έδωσες και πόσα δεν πήρες. Ναι, ήθελες να πάρεις, όχι γιατί πιστεύεις πως οι σχέσεις μπαίνουν σε ζυγαριές, αλλά γιατί έτσι είναι το όμορφο.
Να μοιράζεις, να μοιράζεσαι, να δίνεις και να παίρνεις.
Κι όμως, υπήρξαν άνθρωποι που πήραν από σένα μα δεν έδωσαν ποτέ. Ήρθαν τα ζόρια σου κι εκείνοι δεν υπήρξαν στο χάρτη σου. Λες και σβήστηκαν, λες και δεν υπήρξαν ποτέ όλες οι στιγμές που μοιραστήκατε.
Απορείς και σε παίρνει το παράπονο. Αναρωτιέσαι τι πήγε τόσο λάθος, γιατί έπεσες τόσο έξω. Μερικές φορές θυμώνεις κιόλας. Πεισμώνεις και λες τέλος. Τέλος οι καλοσύνες σου, τέλος το δόσιμο.
Λες ότι πλέον μόνο θα παίρνεις. Λες ότι αυτοί που δε σου στάθηκαν δεν υπάρχουν πια.
Διαγράφονται.
Σκληρός γίνεσαι. Κι όμως η σκληράδα δε σου πάει, δεν είναι η φύση σου τέτοια.
Άσε με να γίνω λίγο ο συνήγορος του Διαβόλου. Άσε με να σου δικαιολογήσω μερικούς από αυτούς που δε σου στάθηκαν στα ζόρια. Όχι όλους. Δεν έχουν όλοι δικαιολογία. Κάποιοι όμως ίσως και να έχουν…
Κι αυτούς ίσως να τους καταλαβαίνω λίγο, γιατί κάποτε υπήρξα στη θέση τους. Και δεν το έκανα από κακία ή εγωισμό. Δεν έδωσα από αμηχανία και διακριτικότητα.
Κλείνονται οι άνθρωποι στα ζόρια. Ίσως να μην το καταλαβαίνουν μέσα στον πυρετό τους αλλά κλείνονται. Κι έτσι ο άλλος, εκείνος που θέλει να δώσει, στέκεται μετέωρος.
Θα ενοχλήσω; Θα γίνω φορτικός; Θα φανώ μήπως αδιάκριτος;
Τέτοιες είναι οι σκέψεις που του παιρνούν από το κεφάλι. Και κάπως έτσι, μέσα στην αμηχανία περνά ο καιρός.
Το δικό σου ζόρι φεύγει, ο άλλος έχει αποδειχτεί χλιαρός συμπαραστάτης ή κι ολότελα αφανής -σίγουρα όχι όπως εσύ θα τον ήθελες- και η σχέση σας γεμίζει ραγισματιές.
Τι θέλω να πω; Στη ζωή σου θα υπάρξουν εκείνοι οι εγωιστές που δεν ξέρουν παρά μονάχα να παίρνουν, θα υπάρξουν εκείνοι που δίνουν -κι επιδεικτικά μερικές φορές- και οι άλλοι που θα σε νοιαστούν αλλά θα διστάσουν να συντρέξουν στα δύσκολα. Πες το διακριτικότητα, πες το βλακεία στο κεφάλι. Μα μην το λες αδιαφορία ή κακία. Δεν είναι.
Αυτούς τους ανθρώπους θα τους καταλάβεις. Θα γυρίσουν να σε ρωτήσουν αν θέλεις κάτι και θα σε κοιτούν βαθιά στα μάτια περιμένοντας να μην αρνηθείς όπως συνηθίζεται πάντα να είναι η πρώτη απάντηση. Θα σε κοιτάξουν βαθιά για να τους απαλλάξεις από το δισταγμό του αν πρέπει να επιμείνουν ή όχι. Εσύ θα θες να επιμείνουν κι αυτοί δε θα το κάνουν γιατί θα νιώθουν ενοχλητικοί. Χαζομάρα τους αλλά έτσι σκέφτεται το μυαλό τους.
Γι’αυτό πριν καταδικάσεις, μάθε να κρίνεις. Μπες στη θέση τους. Εμπιστεύσου το ένστικτό σου κι αυτούς που βλέπεις να διστάζουν να δώσουν σκούντα τους λιγάκι παραπάνω. Αυτό το μικρό σκούντημα θέλουν για να σου δείξουν πόσα αξίζεις γι’αυτούς.
Τόλμα το και μη σκέφτεσαι εγωισμούς και γόητρα.
Τόλμα το και θα δεις ότι δε θα χάσεις.
Λες ότι στα δύσκολα χάθηκαν από το πλευρό σου.
Πικραίνεσαι. Σκέφτεσαι πόσα έδωσες και πόσα δεν πήρες. Ναι, ήθελες να πάρεις, όχι γιατί πιστεύεις πως οι σχέσεις μπαίνουν σε ζυγαριές, αλλά γιατί έτσι είναι το όμορφο.
Να μοιράζεις, να μοιράζεσαι, να δίνεις και να παίρνεις.
Κι όμως, υπήρξαν άνθρωποι που πήραν από σένα μα δεν έδωσαν ποτέ. Ήρθαν τα ζόρια σου κι εκείνοι δεν υπήρξαν στο χάρτη σου. Λες και σβήστηκαν, λες και δεν υπήρξαν ποτέ όλες οι στιγμές που μοιραστήκατε.
Απορείς και σε παίρνει το παράπονο. Αναρωτιέσαι τι πήγε τόσο λάθος, γιατί έπεσες τόσο έξω. Μερικές φορές θυμώνεις κιόλας. Πεισμώνεις και λες τέλος. Τέλος οι καλοσύνες σου, τέλος το δόσιμο.
Λες ότι πλέον μόνο θα παίρνεις. Λες ότι αυτοί που δε σου στάθηκαν δεν υπάρχουν πια.
Διαγράφονται.
Σκληρός γίνεσαι. Κι όμως η σκληράδα δε σου πάει, δεν είναι η φύση σου τέτοια.
Άσε με να γίνω λίγο ο συνήγορος του Διαβόλου. Άσε με να σου δικαιολογήσω μερικούς από αυτούς που δε σου στάθηκαν στα ζόρια. Όχι όλους. Δεν έχουν όλοι δικαιολογία. Κάποιοι όμως ίσως και να έχουν…
Κι αυτούς ίσως να τους καταλαβαίνω λίγο, γιατί κάποτε υπήρξα στη θέση τους. Και δεν το έκανα από κακία ή εγωισμό. Δεν έδωσα από αμηχανία και διακριτικότητα.
Κλείνονται οι άνθρωποι στα ζόρια. Ίσως να μην το καταλαβαίνουν μέσα στον πυρετό τους αλλά κλείνονται. Κι έτσι ο άλλος, εκείνος που θέλει να δώσει, στέκεται μετέωρος.
Θα ενοχλήσω; Θα γίνω φορτικός; Θα φανώ μήπως αδιάκριτος;
Τέτοιες είναι οι σκέψεις που του παιρνούν από το κεφάλι. Και κάπως έτσι, μέσα στην αμηχανία περνά ο καιρός.
Το δικό σου ζόρι φεύγει, ο άλλος έχει αποδειχτεί χλιαρός συμπαραστάτης ή κι ολότελα αφανής -σίγουρα όχι όπως εσύ θα τον ήθελες- και η σχέση σας γεμίζει ραγισματιές.
Τι θέλω να πω; Στη ζωή σου θα υπάρξουν εκείνοι οι εγωιστές που δεν ξέρουν παρά μονάχα να παίρνουν, θα υπάρξουν εκείνοι που δίνουν -κι επιδεικτικά μερικές φορές- και οι άλλοι που θα σε νοιαστούν αλλά θα διστάσουν να συντρέξουν στα δύσκολα. Πες το διακριτικότητα, πες το βλακεία στο κεφάλι. Μα μην το λες αδιαφορία ή κακία. Δεν είναι.
Αυτούς τους ανθρώπους θα τους καταλάβεις. Θα γυρίσουν να σε ρωτήσουν αν θέλεις κάτι και θα σε κοιτούν βαθιά στα μάτια περιμένοντας να μην αρνηθείς όπως συνηθίζεται πάντα να είναι η πρώτη απάντηση. Θα σε κοιτάξουν βαθιά για να τους απαλλάξεις από το δισταγμό του αν πρέπει να επιμείνουν ή όχι. Εσύ θα θες να επιμείνουν κι αυτοί δε θα το κάνουν γιατί θα νιώθουν ενοχλητικοί. Χαζομάρα τους αλλά έτσι σκέφτεται το μυαλό τους.
Γι’αυτό πριν καταδικάσεις, μάθε να κρίνεις. Μπες στη θέση τους. Εμπιστεύσου το ένστικτό σου κι αυτούς που βλέπεις να διστάζουν να δώσουν σκούντα τους λιγάκι παραπάνω. Αυτό το μικρό σκούντημα θέλουν για να σου δείξουν πόσα αξίζεις γι’αυτούς.
Τόλμα το και μη σκέφτεσαι εγωισμούς και γόητρα.
Τόλμα το και θα δεις ότι δε θα χάσεις.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.