Με λίγα λόγια θέλουν μια απλή εξίσωση.
Κλείνονται οι άνθρωποι.
Μπαίνουν μέσα στην κατάδική τους φούσκα, στη δική τους πραγματικότητα και βλέπουν μόνο αυτή.
Τριγύρω δεν κοιτούν. Δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στο διπλανό τους. Ή μάλλον δε θέλουν να καταλάβουν.
Τα δικά τους θέματα είναι τα κύρια κι όλων των άλλων δευτερεύοντα. Δεν παίζει ρόλο ποια είναι πιο σοβαρά.
Πάντα υποκειμενικό άλλωστε το σοβαρό, τι άκρη να βγάλει κανείς; Ποιος να δώσει δίκιο σε ποιον και γιατί;
Και κάπως έτσι, κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους, φορώντας τις θεόστενες παρωπίδες τους, είναι ικανοί για τα πιο παράλογα παράπονα.
Γιατί έκανες αυτό κι όχι εκείνο, γιατί πήγες εκεί κι όχι εδώ, γιατί είδες εκείνον κι όχι εμένα.
Κι είναι ακριβώς αυτά τα παράπονα της παρουσίας κι απουσίας από τη ζωή του άλλου, τα πιο άδικα.
Το να διεκδικήσει κανείς χρόνο από ένα αγαπημένο του πρόσωπο, είναι όμορφο. Δείχνει πόση αξία έχει στη ζωή του και πόσο αναγκαία είναι η παρουσία του σ’αυτή.
Το να τον απαιτήσει όμως το χρόνο, σαν κακομαθημένο παιδί, είναι καπρίτσιο. Δείχνει ασέβεια, τρομερή έλλειψη κατανόησης κι απίστευτο εγωισμό.
Αγαπώ κάποιον σημαίνει τον αγαπώ όπου κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει. Τον αγαπώ και κοντά και μακριά. Τον αγαπώ για τις επιλογές του τις οποίες δέχομαι, είτε με περιλαμβάνουν είτε όχι.
Τον αγαπώ όσο χρόνο κι αν βρίσκει για μένα. Και τον αγαπώ περισσότερο όταν βρίσκει χρόνο για τον εαυτό του. Όταν τον ξοδεύει το χρόνο του όπως εκείνος κρίνει κι αγαπά.
Δε μουτρώνω που δεν τον είδα. Δεν πεισμώνω που βγήκε με άλλον κι όχι μαζί μου. Γιατί θέλω να είναι καλά. Γιατί θέλω να περνάει όμορφα.
Γιατί σέβομαι τις επιλογές του.
Μα πάνω από όλα γιατί του αναγνωρίζω το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να βάζει προτεραιότητες στο χρόνο του. Κι αν η προτεραιότητά του είναι κάτι άλλο κι όχι εγώ, θα το σεβαστώ. Όπως εκείνος σέβεται τη ζωή μου κι όσα αυτή μου επιβάλλει να κάνω ή να μην κάνω.
Όταν δεν το κάνω, όταν παραπονιέμαι σαν αδικημένο παιδί, σαν ενήλικας δίχως κατανόηση, πνίγω τον άνθρωπό μου. Τον κάνω να ασφυκτιά μαζί μου, να θυμώνει, να έχει παράπονο.
Κι αυτό δεν το θέλω. Κι αφού δεν το θέλω δεν πρέπει να το κάνω.
Δεν είναι δύσκολα μαθηματικά οι ανθρώπινες σχέσεις, όποια ταμπέλα κι αν κουβαλούν.
Θέλουν ένα ίσον στη μέση και την αναγνώριση πως το ένα μέρος και το άλλο έχουν τα ίδια δικαιώματα στη ζωή και τις επιλογές. Θέλουν και τα δύο μέρη χρόνο δικό τους και σεβασμό στο πώς θα αποφασίσουν να τον αξιοποιήσουν.
Θέλουν να νιώσουν ότι το άλλο μέρος αναγνωρίζει το δικαίωμα στην ελεύθερη διαχείριση του χρόνου. Θέλουν να τη βιώσουν την κατανόηση για να μην απομακρυνθούν.
Με λίγα λόγια θέλουν μια απλή εξίσωση.
Τι πιο απλό;
Μπαίνουν μέσα στην κατάδική τους φούσκα, στη δική τους πραγματικότητα και βλέπουν μόνο αυτή.
Τριγύρω δεν κοιτούν. Δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στο διπλανό τους. Ή μάλλον δε θέλουν να καταλάβουν.
Τα δικά τους θέματα είναι τα κύρια κι όλων των άλλων δευτερεύοντα. Δεν παίζει ρόλο ποια είναι πιο σοβαρά.
Πάντα υποκειμενικό άλλωστε το σοβαρό, τι άκρη να βγάλει κανείς; Ποιος να δώσει δίκιο σε ποιον και γιατί;
Και κάπως έτσι, κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους, φορώντας τις θεόστενες παρωπίδες τους, είναι ικανοί για τα πιο παράλογα παράπονα.
Γιατί έκανες αυτό κι όχι εκείνο, γιατί πήγες εκεί κι όχι εδώ, γιατί είδες εκείνον κι όχι εμένα.
Κι είναι ακριβώς αυτά τα παράπονα της παρουσίας κι απουσίας από τη ζωή του άλλου, τα πιο άδικα.
Το να διεκδικήσει κανείς χρόνο από ένα αγαπημένο του πρόσωπο, είναι όμορφο. Δείχνει πόση αξία έχει στη ζωή του και πόσο αναγκαία είναι η παρουσία του σ’αυτή.
Το να τον απαιτήσει όμως το χρόνο, σαν κακομαθημένο παιδί, είναι καπρίτσιο. Δείχνει ασέβεια, τρομερή έλλειψη κατανόησης κι απίστευτο εγωισμό.
Αγαπώ κάποιον σημαίνει τον αγαπώ όπου κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει. Τον αγαπώ και κοντά και μακριά. Τον αγαπώ για τις επιλογές του τις οποίες δέχομαι, είτε με περιλαμβάνουν είτε όχι.
Τον αγαπώ όσο χρόνο κι αν βρίσκει για μένα. Και τον αγαπώ περισσότερο όταν βρίσκει χρόνο για τον εαυτό του. Όταν τον ξοδεύει το χρόνο του όπως εκείνος κρίνει κι αγαπά.
Δε μουτρώνω που δεν τον είδα. Δεν πεισμώνω που βγήκε με άλλον κι όχι μαζί μου. Γιατί θέλω να είναι καλά. Γιατί θέλω να περνάει όμορφα.
Γιατί σέβομαι τις επιλογές του.
Μα πάνω από όλα γιατί του αναγνωρίζω το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να βάζει προτεραιότητες στο χρόνο του. Κι αν η προτεραιότητά του είναι κάτι άλλο κι όχι εγώ, θα το σεβαστώ. Όπως εκείνος σέβεται τη ζωή μου κι όσα αυτή μου επιβάλλει να κάνω ή να μην κάνω.
Όταν δεν το κάνω, όταν παραπονιέμαι σαν αδικημένο παιδί, σαν ενήλικας δίχως κατανόηση, πνίγω τον άνθρωπό μου. Τον κάνω να ασφυκτιά μαζί μου, να θυμώνει, να έχει παράπονο.
Κι αυτό δεν το θέλω. Κι αφού δεν το θέλω δεν πρέπει να το κάνω.
Δεν είναι δύσκολα μαθηματικά οι ανθρώπινες σχέσεις, όποια ταμπέλα κι αν κουβαλούν.
Θέλουν ένα ίσον στη μέση και την αναγνώριση πως το ένα μέρος και το άλλο έχουν τα ίδια δικαιώματα στη ζωή και τις επιλογές. Θέλουν και τα δύο μέρη χρόνο δικό τους και σεβασμό στο πώς θα αποφασίσουν να τον αξιοποιήσουν.
Θέλουν να νιώσουν ότι το άλλο μέρος αναγνωρίζει το δικαίωμα στην ελεύθερη διαχείριση του χρόνου. Θέλουν να τη βιώσουν την κατανόηση για να μην απομακρυνθούν.
Με λίγα λόγια θέλουν μια απλή εξίσωση.
Τι πιο απλό;
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.