Κι αν δεν είσαι εσύ ο άνθρωπος μου, πώς γίνεται να του μοιάζεις τόσο;
Δύο άνθρωποι που κάποτε ήταν μαζί, για όσο κι αν διήρκησε, δύο άνθρωποι που μοιράστηκαν τα πιο κρυφά τους μυστικά, τους φόβους τους, τις ανασφάλειές τους, τα όνειρα και τις επιθυμίες τους, το χρόνο τους στο φινάλε, πώς να γίνουν ξένοι;
Εγκαταλείποντας μία σχέση, αφήνεις πίσω σου γκρεμισμένα όνειρα κι υποσχέσεις κι αρχίζεις να πιστεύεις πως όσα έζησες ήταν απλά λόγια του αέρα.
Αυτό το «δεν μπορώ χωρίς εσένα» που σου έλεγε κοιτώντας σε στα μάτια κι εσύ τόσο πολύ ήθελες να το πιστέψεις.
Δυσκολευόσουν να δεχτείς ότι κάποιος έχει ανάγκη την ύπαρξη σου.
Κι όμως σε κατάφερε και το πίστεψες.
Και τώρα όταν μένεις μόνη σου κοιτάς φωτογραφίες του και του λες με τόση απογοήτευση και πικρία«τελικά μπόρεσες…».
Ενώ εσύ ξέρεις πως ποτέ δεν θέλησες να ζήσεις χωρίς αυτόν, απλά αναγκάζεσαι.
«Κι όλες αυτές οι στιγμές που ζήσαμε,ήταν ψεύτικες ρε γαμώτο;» αναλογίζεσαι.
«Όταν με κρατούσε στην αγκαλιά του,όταν με κοιτούσε στα μάτια ένιωθα ένα ρεύμα να με διαπερνά, το ήξερα πως μ’αγαπούσε. Μα αν μ’αγαπούσε θα ήταν εδώ. Δε θα έφευγε.Θα προσπαθούσε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια.
Γιατί οι έρωτες που καίνε δεν παγώνουν, όπως λέει και το άσμα.
Η αγάπη όλα τα νικά. Δε θα άφηνες κανέναν τρίτο να μπει ανάμεσα μας.
Κανέναν, ακούς;
Πως μπόρεσες; Εγώ σε πίστεψα.
Κρεμόμουν απ’τα χείλη σου, έλιωνα σε κάθε σου βλέμμα κι όταν με αγκάλιαζες… Αχ, αυτή η αγκαλιά σου! Ένιωθα πως τίποτα δεν μπορεί να μου συμβεί. Ήξερα πως ό,τι και να γίνει θα είσαι εκεί να με προστατέψεις. Ο κόσμος όλος να διαλυόταν εγώ θα έμενα αλώβητη, το ήξερα.. το ήξερα που να πάρει.»
Και συνειδητοποιείς πως πάλι σε έπιασε το παραλήρημα.
Πάλι μιλούσες στη φωτογραφία του.
«Ξέρεις, μπορεί να είσαι ο πιο δυναμικός άνθρωπος μα, όταν ερωτεύεσαι, μπορείς να γίνεις τόσο επιρρεπής. Τόσο ευάλωτος. Κι εγώ είμαι επιρρεπής στον έρωτα.
Μα τι σου λέω, θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό.
Τόσα χρόνια μαζί σου κι ακόμα δεν κατάφερες να μάθεις τις πιο απλές πτυχές του εαυτού μου.
Μα, αναρωτιέμαι, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να συνεχίσει τόσο εύκολα τη ζωή του σαν να μην πέρασες ποτέ από αυτή;
Κι όταν σου έλεγε πως είσαι η ζωή του; Ξαφνικά τι έγινε; Γιατί δεν είσαι πια; Τι έκανες λάθος;»
Πίνεις πάλι μια γουλιά από το κρασί σου και συνεχίζεις το παραμιλητό. Εξάλλου δεν σε ακούει και κανείς. Ξέσπασε, κορίτσι μου.
«Εγώ που έδινα τα πάντα για σένα. Γιατί από την πρώτη στιγμή που σε είδα ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος είναι για μενα. Το αισθάνθηκα, πώς να στο πω;
Βρήκα ένα χέρι να γεμίζει τα κενά ανάμεσα στα δάχτυλά μου.
Βρήκα ένα σώμα που τόσο ιδανικά κούμπωνε με το δικό μου όταν ήμαστε αγκαλιά.
Βρήκα έναν άνθρωπο να συμπληρώνει κάθε φρασή μου. Και μ’εκνεύριζε που ποτέ δεν μπορούσα να ολοκληρώσω μια πρόταση, χωρίς εσένα να ξέρεις πάντα τι θα πω στη συνέχεια.
Μα πώς μπορεί να ήξερες τι ήθελα να πω;»
Κι ανοίγει η πόρτα και κάποιος σε διακόπτει από το φανταστικό σου μονόλογο.
Τσαντίζεσαι, δε θέλεις να σε δει κανείς κλαμμένη, εξάλλου μπορεί να είσαι drama queen, αλλά είσαι μόνο για τον εαυτό σου. Δε θέλεις κανένας να ξέρει ότι ένας χωρισμός σε έχει διαλύσει τόσο πολύ.
Κάθε μέρα φοράς το υπέροχο κήβδιλο χαμόγελο σου και βγαίνεις έξω.
Κάποια πράγματα είναι αποκλειστικά για σένα.
Για τους άλλους είσαι η ψυχή της παρέας κι ας νιώθεις μέσα σου κενή.
Γι αυτό αγαπάς και τους κλόουν, παραδέξου το. Ταυτίζεσαι τόσο πολύ μαζί τους.
Ξέρεις πως δουλειά τους είναι να διασκεδάσουν τον κόσμο κι ας έχουν περάσει τη χειρότερη μέρα της ζωής τους.
Αρκετά όμως. Βγάλε τη μάσκα σου και γέλα με την ψυχή σου. Όχι άλλα ψεύτικα χαμόγελα.
Ντύσου,στολίσου βγες και πέρνα καλά.
Νομίζεις,άραγε,πως έχουν χάψει όλοι το παραμυθάκι σου πως ξεπέρασες τόσο γρήγορα το χωρισμό σου; Όσο κι να προσποιείσαι οι δικοί σου άνθρωποι σε ξέρουν και σίγουρα δεν θέλουν να σε βλέπουν πληγωμένη.
Για αυτό άκουσε προσεκτικά:
Όταν δύο άνθρωποι είναι πλασμένοι για να είναι μαζί τότε κάποια στιγμή θα είναι.
Μπορεί όχι τώρα,που εσύ καίγεσαι και κλαίγεσαι.
Μπορεί να είσαι πεπεισμένη πως τον έχασες οριστικά.
Μα το κάρμα περιμένει τον κατάλληλο χωροχρόνο.
Μπορεί τώρα να μην είσαι έτοιμος για όλο αυτό ακόμα κι αν νομίζεις πως είσαι.
Μα μέσα απ’όλα αυτά μόνο μια απορία έχω:
Κι αν δεν είσαι εσύ ο άνθρωπος μου, πώς γίνεται να του μοιάζεις τόσο;
Εγκαταλείποντας μία σχέση, αφήνεις πίσω σου γκρεμισμένα όνειρα κι υποσχέσεις κι αρχίζεις να πιστεύεις πως όσα έζησες ήταν απλά λόγια του αέρα.
Αυτό το «δεν μπορώ χωρίς εσένα» που σου έλεγε κοιτώντας σε στα μάτια κι εσύ τόσο πολύ ήθελες να το πιστέψεις.
Δυσκολευόσουν να δεχτείς ότι κάποιος έχει ανάγκη την ύπαρξη σου.
Κι όμως σε κατάφερε και το πίστεψες.
Και τώρα όταν μένεις μόνη σου κοιτάς φωτογραφίες του και του λες με τόση απογοήτευση και πικρία«τελικά μπόρεσες…».
Ενώ εσύ ξέρεις πως ποτέ δεν θέλησες να ζήσεις χωρίς αυτόν, απλά αναγκάζεσαι.
«Κι όλες αυτές οι στιγμές που ζήσαμε,ήταν ψεύτικες ρε γαμώτο;» αναλογίζεσαι.
«Όταν με κρατούσε στην αγκαλιά του,όταν με κοιτούσε στα μάτια ένιωθα ένα ρεύμα να με διαπερνά, το ήξερα πως μ’αγαπούσε. Μα αν μ’αγαπούσε θα ήταν εδώ. Δε θα έφευγε.Θα προσπαθούσε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια.
Γιατί οι έρωτες που καίνε δεν παγώνουν, όπως λέει και το άσμα.
Η αγάπη όλα τα νικά. Δε θα άφηνες κανέναν τρίτο να μπει ανάμεσα μας.
Κανέναν, ακούς;
Πως μπόρεσες; Εγώ σε πίστεψα.
Κρεμόμουν απ’τα χείλη σου, έλιωνα σε κάθε σου βλέμμα κι όταν με αγκάλιαζες… Αχ, αυτή η αγκαλιά σου! Ένιωθα πως τίποτα δεν μπορεί να μου συμβεί. Ήξερα πως ό,τι και να γίνει θα είσαι εκεί να με προστατέψεις. Ο κόσμος όλος να διαλυόταν εγώ θα έμενα αλώβητη, το ήξερα.. το ήξερα που να πάρει.»
Και συνειδητοποιείς πως πάλι σε έπιασε το παραλήρημα.
Πάλι μιλούσες στη φωτογραφία του.
«Ξέρεις, μπορεί να είσαι ο πιο δυναμικός άνθρωπος μα, όταν ερωτεύεσαι, μπορείς να γίνεις τόσο επιρρεπής. Τόσο ευάλωτος. Κι εγώ είμαι επιρρεπής στον έρωτα.
Μα τι σου λέω, θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό.
Τόσα χρόνια μαζί σου κι ακόμα δεν κατάφερες να μάθεις τις πιο απλές πτυχές του εαυτού μου.
Μα, αναρωτιέμαι, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να συνεχίσει τόσο εύκολα τη ζωή του σαν να μην πέρασες ποτέ από αυτή;
Κι όταν σου έλεγε πως είσαι η ζωή του; Ξαφνικά τι έγινε; Γιατί δεν είσαι πια; Τι έκανες λάθος;»
Πίνεις πάλι μια γουλιά από το κρασί σου και συνεχίζεις το παραμιλητό. Εξάλλου δεν σε ακούει και κανείς. Ξέσπασε, κορίτσι μου.
«Εγώ που έδινα τα πάντα για σένα. Γιατί από την πρώτη στιγμή που σε είδα ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος είναι για μενα. Το αισθάνθηκα, πώς να στο πω;
Βρήκα ένα χέρι να γεμίζει τα κενά ανάμεσα στα δάχτυλά μου.
Βρήκα ένα σώμα που τόσο ιδανικά κούμπωνε με το δικό μου όταν ήμαστε αγκαλιά.
Βρήκα έναν άνθρωπο να συμπληρώνει κάθε φρασή μου. Και μ’εκνεύριζε που ποτέ δεν μπορούσα να ολοκληρώσω μια πρόταση, χωρίς εσένα να ξέρεις πάντα τι θα πω στη συνέχεια.
Μα πώς μπορεί να ήξερες τι ήθελα να πω;»
Κι ανοίγει η πόρτα και κάποιος σε διακόπτει από το φανταστικό σου μονόλογο.
Τσαντίζεσαι, δε θέλεις να σε δει κανείς κλαμμένη, εξάλλου μπορεί να είσαι drama queen, αλλά είσαι μόνο για τον εαυτό σου. Δε θέλεις κανένας να ξέρει ότι ένας χωρισμός σε έχει διαλύσει τόσο πολύ.
Κάθε μέρα φοράς το υπέροχο κήβδιλο χαμόγελο σου και βγαίνεις έξω.
Κάποια πράγματα είναι αποκλειστικά για σένα.
Για τους άλλους είσαι η ψυχή της παρέας κι ας νιώθεις μέσα σου κενή.
Γι αυτό αγαπάς και τους κλόουν, παραδέξου το. Ταυτίζεσαι τόσο πολύ μαζί τους.
Ξέρεις πως δουλειά τους είναι να διασκεδάσουν τον κόσμο κι ας έχουν περάσει τη χειρότερη μέρα της ζωής τους.
Αρκετά όμως. Βγάλε τη μάσκα σου και γέλα με την ψυχή σου. Όχι άλλα ψεύτικα χαμόγελα.
Ντύσου,στολίσου βγες και πέρνα καλά.
Νομίζεις,άραγε,πως έχουν χάψει όλοι το παραμυθάκι σου πως ξεπέρασες τόσο γρήγορα το χωρισμό σου; Όσο κι να προσποιείσαι οι δικοί σου άνθρωποι σε ξέρουν και σίγουρα δεν θέλουν να σε βλέπουν πληγωμένη.
Για αυτό άκουσε προσεκτικά:
Όταν δύο άνθρωποι είναι πλασμένοι για να είναι μαζί τότε κάποια στιγμή θα είναι.
Μπορεί όχι τώρα,που εσύ καίγεσαι και κλαίγεσαι.
Μπορεί να είσαι πεπεισμένη πως τον έχασες οριστικά.
Μα το κάρμα περιμένει τον κατάλληλο χωροχρόνο.
Μπορεί τώρα να μην είσαι έτοιμος για όλο αυτό ακόμα κι αν νομίζεις πως είσαι.
Μα μέσα απ’όλα αυτά μόνο μια απορία έχω:
Κι αν δεν είσαι εσύ ο άνθρωπος μου, πώς γίνεται να του μοιάζεις τόσο;
Γράφει η Δώρα Κουτσογιάννη
ilov
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.