Κι όλα θα φτιάχνουν.
Είναι κάτι μέρες που όλα πάνε στραβά. Δε μιλάω για ατυχίες της καθημερινότητας, μην μπερδεύεσαι.
Μιλάω για μέσα σου.
Μη μου πεις ότι δεν το έχεις ζήσει, δε θα σε πιστέψω.
Είναι μέρες που ξυπνάς και σου φταίνε όλα. Αρνείσαι πεισματικά να ανοίξεις τα μάτια, να εγκαταλείψεις το άσυλο του κρεβατιού σου.
Φοβάσαι όλα όσα θα πρέπει να αντιμετωπίσεις. Όλες εκείνες τις σκέψεις που δεν ξέρεις από πού ξεφυτρώνουν, αλλά σε τριγυρίζουν οι άτιμες και πάνε να σε τρελάνουν.
Αυτές τις μέρες της μεγάλης σου μαυρίλας δε θέλεις τίποτα και κανέναν. Δε θέλεις να μιλάς. Δε θέλεις να εξηγείς τι έχεις. Ειδικά το τελευταίο δεν το κάνεις από παραξενιά. Απλά ούτε κι εσύ ξέρεις τι έχεις, πώς λοιπόν να δώσεις σαφή απάντηση σε αυτό;
Δε θέλεις τίποτα και κανέναν. Όλα είναι στραβά, όλα είναι άσχημα. Ακόμη και στα όμορφα βρίσκεις ψεγάδι. Και θυμώνεις με σένα που αρνείσαι την ομορφιά κάτι τέτοιες μέρες.
Στερεύεις από θετική ενέργεια και βουλιάζεις σε θολά νερά. Άσχημες σκέψεις, υποψίες, σενάρια. Πώς μπορεί το μυαλό σου να κρύβει τόσα σενάρια μου λες;
Τρομάζεις κι εσύ ακόμη με το τι μπορεί να πλάσει η νοσηρή σου φαντασία στις ώρες της μεγάλης μαυρίλας.
Κι αυτό το κλάμα;
Δάκρυα στριμώχνονται μέσα σου κι ένα πλάκωμα στο στήθος. Πένθιμο όλο τούτο αν κι αναίτιο.
Θες να κουλουριαστείς σε μια μεριά και να κλαις συνέχεια. Θες να βγάλεις από μέσα σου ό,τι σε βαραίνει κι ας μην ξέρεις τι είναι.
Τρελό όλο αυτό. Αλλά συμβαίνει. ΣΟΥ συμβαίνει και δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς.
Βαθιά μέσα σου ελπίζεις να λυτρωθείς από όλο αυτό. Δεν το αντέχεις το γκρίζο της ψυχής, δεν την μπορείς όλη αυτή την απαισιοδοξία.
Κι εκείνα τα φτερά που χρόνια τώρα κουβαλάς στην πλάτη για να πετάς, σα να μαράζωσαν, σα να μίκρυναν.
Αδυναμία νιώθεις και παραίτηση. Τίποτα δεν έχει νόημα, τίποτα δεν έχει αξία.
Να μπορούσες μόνο να σπρώξεις το χρόνο. Να πηδήσεις τούτη την άσχημη μέρα που σου ξημέρωσε και να προχωρήσεις στην επόμενη.
Αυτό θέλεις με όλη σου την καρδιά.
Γιατί ξέρεις πως η επόμενη θα είναι μια νέα μέρα. Και η συννεφιά σου θα περάσει. Κι αν δεν περάσει εντελώς, τουλάχιστον θα μπορείς να την παλέψεις καλύτερα.
Το χαμόγελο σού λείπει αλλά θα το βρεις. Αυτός άλλωστε είναι από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου ο σκοπός της ζωής σου.
Να βρίσκεις τη δύναμη να χαμογελάς ακόμη και στα μεγάλα ζόρια.
Και κάτι τέτοιες μέρες που η φιλοσοφία σου δοκιμάζεται, εκτιμάς αυτή την απόφαση που κάποτε πήρες, περισσότερο.
Ό,τι κι αν γίνει να βρίσκεις τη δύναμη να χαμογελάς. Κι όλα θα φτιάχνουν.
Όλα θα φτιάξουν…
Μιλάω για μέσα σου.
Μη μου πεις ότι δεν το έχεις ζήσει, δε θα σε πιστέψω.
Είναι μέρες που ξυπνάς και σου φταίνε όλα. Αρνείσαι πεισματικά να ανοίξεις τα μάτια, να εγκαταλείψεις το άσυλο του κρεβατιού σου.
Φοβάσαι όλα όσα θα πρέπει να αντιμετωπίσεις. Όλες εκείνες τις σκέψεις που δεν ξέρεις από πού ξεφυτρώνουν, αλλά σε τριγυρίζουν οι άτιμες και πάνε να σε τρελάνουν.
Αυτές τις μέρες της μεγάλης σου μαυρίλας δε θέλεις τίποτα και κανέναν. Δε θέλεις να μιλάς. Δε θέλεις να εξηγείς τι έχεις. Ειδικά το τελευταίο δεν το κάνεις από παραξενιά. Απλά ούτε κι εσύ ξέρεις τι έχεις, πώς λοιπόν να δώσεις σαφή απάντηση σε αυτό;
Δε θέλεις τίποτα και κανέναν. Όλα είναι στραβά, όλα είναι άσχημα. Ακόμη και στα όμορφα βρίσκεις ψεγάδι. Και θυμώνεις με σένα που αρνείσαι την ομορφιά κάτι τέτοιες μέρες.
Στερεύεις από θετική ενέργεια και βουλιάζεις σε θολά νερά. Άσχημες σκέψεις, υποψίες, σενάρια. Πώς μπορεί το μυαλό σου να κρύβει τόσα σενάρια μου λες;
Τρομάζεις κι εσύ ακόμη με το τι μπορεί να πλάσει η νοσηρή σου φαντασία στις ώρες της μεγάλης μαυρίλας.
Κι αυτό το κλάμα;
Δάκρυα στριμώχνονται μέσα σου κι ένα πλάκωμα στο στήθος. Πένθιμο όλο τούτο αν κι αναίτιο.
Θες να κουλουριαστείς σε μια μεριά και να κλαις συνέχεια. Θες να βγάλεις από μέσα σου ό,τι σε βαραίνει κι ας μην ξέρεις τι είναι.
Τρελό όλο αυτό. Αλλά συμβαίνει. ΣΟΥ συμβαίνει και δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς.
Βαθιά μέσα σου ελπίζεις να λυτρωθείς από όλο αυτό. Δεν το αντέχεις το γκρίζο της ψυχής, δεν την μπορείς όλη αυτή την απαισιοδοξία.
Κι εκείνα τα φτερά που χρόνια τώρα κουβαλάς στην πλάτη για να πετάς, σα να μαράζωσαν, σα να μίκρυναν.
Αδυναμία νιώθεις και παραίτηση. Τίποτα δεν έχει νόημα, τίποτα δεν έχει αξία.
Να μπορούσες μόνο να σπρώξεις το χρόνο. Να πηδήσεις τούτη την άσχημη μέρα που σου ξημέρωσε και να προχωρήσεις στην επόμενη.
Αυτό θέλεις με όλη σου την καρδιά.
Γιατί ξέρεις πως η επόμενη θα είναι μια νέα μέρα. Και η συννεφιά σου θα περάσει. Κι αν δεν περάσει εντελώς, τουλάχιστον θα μπορείς να την παλέψεις καλύτερα.
Το χαμόγελο σού λείπει αλλά θα το βρεις. Αυτός άλλωστε είναι από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου ο σκοπός της ζωής σου.
Να βρίσκεις τη δύναμη να χαμογελάς ακόμη και στα μεγάλα ζόρια.
Και κάτι τέτοιες μέρες που η φιλοσοφία σου δοκιμάζεται, εκτιμάς αυτή την απόφαση που κάποτε πήρες, περισσότερο.
Ό,τι κι αν γίνει να βρίσκεις τη δύναμη να χαμογελάς. Κι όλα θα φτιάχνουν.
Όλα θα φτιάξουν…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.