Παλεύεται έτσι ζωή;
Δώσε μου λίγο χρόνο.
Μια σταλίτσα παραπάνω από τις 24 ώρες που μου δόθηκαν.
Λίγο παραπάνω ζητώ.
Χρόνο για να κάνω όσα πρέπει. Χρόνο για να προλάβω όσα φορτώθηκα.
Ναι, φιλότιμο το λες κι εγώ δεν ξέρω να λέω όχι.
Δε με λες συγκεντρωτική. Δε με λες στρατηγό.
Με λες απλό στρατιώτη.
Φιλότιμο, πονόψυχο στρατιώτη.
Ενίοτε με λες και μαλάκα αλλά κι αυτό το δέχομαι.
Λέω πάντα ναι. Ναι στο ένα, ναι στο άλλο. Και πάντα προσπαθώ αυτά τα ναι μου να είναι όπως πρέπει. Εγώ να παλέψω για να βγουν άλλοι ασπροπρόσωποι.
Και μαζί με αυτούς κι εγώ. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Φορτώνομαι πράγματα και μετά τρέχω.
Πολυτεχνίτη κι ερημοσπίτη τον έλεγαν το Θανασάκη στην ταινία.
Κάπως έτσι θα με πεις κι εμένα. Την παλεύω και δεν την παλεύω. Σίγουρα δεν μπορώ να σου πω.
Κάποτε κάποτε θα ήθελα να μπορώ να πω και κανένα όχι. Ιδίως εκείνες τις φορές που από κερατάς κοντεύω να βγω και δαρμένος. Γιατί κακομαθαίνουν οι άνθρωποι. Κι εγώ όπως φαίνεται έχω μοναδικό ταλέντο να τους κακομαθαίνω.
Κι είναι φορές, όταν το σώμα μου παύει να με υπακούει και μου φωνάζει ότι χρειάζομαι και λίγο πραγματικά ελεύθερο χρόνο, που φωνάζω πως είναι η τελευταία φορά.
Λέω πως είναι η τελευταία φορά που φορτώνομαι αρμοδιότητες άλλων. Τελευταία φορά που προσφέρομαι για δουλειές άλλων.
Τελευταία φορά… Κι αυτό το κρατώ με σθένος μέχρι… την επόμενη φορά.
Πώς να το πολεμήσεις το ρημάδι το φιλότιμο που σου φορτώθηκε από το DNA ακόμη;
Πώς να πολεμήσεις το γονίδιο;
Δεν πολεμιέται που να χτυπιέσαι.
Και κάπως έτσι φεύγει ο χρόνος. Και κάποιο ξυπνητήρι μου θυμίζει ότι έχω και βασικές, ανθρώπινες ανάγκες που πρέπει να ικανοποιήσω. Μη φανταστείς τίποτα τορμερό. Καμιά ντοματόσουπα για τη λιγούρα κι ένα μπάνιο στα κλεφτά, τα ενοχικά.
Παλεύεται έτσι ζωή;
Θα μου πεις τσάμπα γκρινιάζω. Γιατί και την απόλυτη χαλάρωση, τον απόλυτο ελεύθερο χρόνο τον βρίσκω βαρετό.
Ανίατη περίπτωση, ξέρω.
Κι αφού δεν παίζει να μπορώ να αλλάξω τούτο το “χούι” μου να προσφέρομαι και να αυτο-χώνομαι, κάνω σπονδή στο Σύμπαν να τρέξει λίγο πιο αργά τους αιώνιους ρυθμούς του.
Θέλω κανα δυο ώρες παραπάνω τη μέρα. Και κανα δυο μέρες παραπάνω στη βδομάδα. Κι όλα τα άλλα θα τα ρυθμίσω.
Κι ίσως όλο αυτό να είναι πιθανότερο να συμβεί από το να αλλάξω εγώ.
Γιατί αλλάζει ο άνθρωπος;
Όχι, φίλε, δεν αλλάζει. Αυτή είναι η κατάρα του, αυτή αν το θες και η μαγκιά του.
Μαγκιά μου λοιπόν να φορτώνω το χρόνο μου.
Κατάρα μου να μην προλαβαίνω ποτέ.
Ευχή μου, λίγος χρόνος.
Όχι ότι θα βγει αληθινή, αλλά όσο να πεις μια ελπίδα καλό είναι να μας βρίσκετε.
Δε συμφωνείς;
Μια σταλίτσα παραπάνω από τις 24 ώρες που μου δόθηκαν.
Λίγο παραπάνω ζητώ.
Χρόνο για να κάνω όσα πρέπει. Χρόνο για να προλάβω όσα φορτώθηκα.
Ναι, φιλότιμο το λες κι εγώ δεν ξέρω να λέω όχι.
Δε με λες συγκεντρωτική. Δε με λες στρατηγό.
Με λες απλό στρατιώτη.
Φιλότιμο, πονόψυχο στρατιώτη.
Ενίοτε με λες και μαλάκα αλλά κι αυτό το δέχομαι.
Λέω πάντα ναι. Ναι στο ένα, ναι στο άλλο. Και πάντα προσπαθώ αυτά τα ναι μου να είναι όπως πρέπει. Εγώ να παλέψω για να βγουν άλλοι ασπροπρόσωποι.
Και μαζί με αυτούς κι εγώ. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Φορτώνομαι πράγματα και μετά τρέχω.
Πολυτεχνίτη κι ερημοσπίτη τον έλεγαν το Θανασάκη στην ταινία.
Κάπως έτσι θα με πεις κι εμένα. Την παλεύω και δεν την παλεύω. Σίγουρα δεν μπορώ να σου πω.
Κάποτε κάποτε θα ήθελα να μπορώ να πω και κανένα όχι. Ιδίως εκείνες τις φορές που από κερατάς κοντεύω να βγω και δαρμένος. Γιατί κακομαθαίνουν οι άνθρωποι. Κι εγώ όπως φαίνεται έχω μοναδικό ταλέντο να τους κακομαθαίνω.
Κι είναι φορές, όταν το σώμα μου παύει να με υπακούει και μου φωνάζει ότι χρειάζομαι και λίγο πραγματικά ελεύθερο χρόνο, που φωνάζω πως είναι η τελευταία φορά.
Λέω πως είναι η τελευταία φορά που φορτώνομαι αρμοδιότητες άλλων. Τελευταία φορά που προσφέρομαι για δουλειές άλλων.
Τελευταία φορά… Κι αυτό το κρατώ με σθένος μέχρι… την επόμενη φορά.
Πώς να το πολεμήσεις το ρημάδι το φιλότιμο που σου φορτώθηκε από το DNA ακόμη;
Πώς να πολεμήσεις το γονίδιο;
Δεν πολεμιέται που να χτυπιέσαι.
Και κάπως έτσι φεύγει ο χρόνος. Και κάποιο ξυπνητήρι μου θυμίζει ότι έχω και βασικές, ανθρώπινες ανάγκες που πρέπει να ικανοποιήσω. Μη φανταστείς τίποτα τορμερό. Καμιά ντοματόσουπα για τη λιγούρα κι ένα μπάνιο στα κλεφτά, τα ενοχικά.
Παλεύεται έτσι ζωή;
Θα μου πεις τσάμπα γκρινιάζω. Γιατί και την απόλυτη χαλάρωση, τον απόλυτο ελεύθερο χρόνο τον βρίσκω βαρετό.
Ανίατη περίπτωση, ξέρω.
Κι αφού δεν παίζει να μπορώ να αλλάξω τούτο το “χούι” μου να προσφέρομαι και να αυτο-χώνομαι, κάνω σπονδή στο Σύμπαν να τρέξει λίγο πιο αργά τους αιώνιους ρυθμούς του.
Θέλω κανα δυο ώρες παραπάνω τη μέρα. Και κανα δυο μέρες παραπάνω στη βδομάδα. Κι όλα τα άλλα θα τα ρυθμίσω.
Κι ίσως όλο αυτό να είναι πιθανότερο να συμβεί από το να αλλάξω εγώ.
Γιατί αλλάζει ο άνθρωπος;
Όχι, φίλε, δεν αλλάζει. Αυτή είναι η κατάρα του, αυτή αν το θες και η μαγκιά του.
Μαγκιά μου λοιπόν να φορτώνω το χρόνο μου.
Κατάρα μου να μην προλαβαίνω ποτέ.
Ευχή μου, λίγος χρόνος.
Όχι ότι θα βγει αληθινή, αλλά όσο να πεις μια ελπίδα καλό είναι να μας βρίσκετε.
Δε συμφωνείς;
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.