Σαν αγάπησες πραγματικά γυναίκα…

0

Και εσύ αποκοιμιέσαι με το χθες για προσκεφάλι…

Σε αναζητώ πάλι στα γνώριμα κοσμικά μπαράκια που συχνάζεις τελευταία. Στενό πουκάμισο, ραμμένο στα μέτρα της υποτακτικής ζωής που σου επέβαλαν και δέχθηκες, συνοδευόμενο από το μόνιμο χαμόγελο, προσποιητής ειδυλλιακής ευτυχίας και την ισορρόπηση των πιο εχέμυθων σκέψεων, παρέα με ανακατεμένα ποτήρια ουίσκι, που αποκρύβουν κάθε σιωπηρό αναστεναγμό.

Έναν αναστεναγμό που σε συντροφεύει κάθε που αγγίζεις την ξανθιά θηλυκή παρουσία στο πλευρό σου, υπομένοντας μία ζωή που δε σε χωρά και δεν τη χωράς. Καταδικασμένος μπλε μάτια να αντικρίζεις σαν ξημερώνει και καστανά να νοσταλγείς κάθε που βραδιάζει…

Έμαθες να ξεχωρίζεις τις γυναίκες σε εκείνες που αναγνωρίζουν τη δερματίνη από το δέρμα και την επιλογή ταξιδιών ανάμεσα σε πνεύμα μα και σώμα. Βαλίτσες δεν τόλμησες να κάνεις τα όνειρα σου, μα στο στέρημα τα χάρισες γιατί στάθηκες μικρός στην τόση μεγαλοσύνη σου!

Το να αγαπάς δεν είναι ίδιο με το να αγαπιέσαι, όπως και το να αγγίζεις από το να αγγίζεσαι. Δε θέλω να σου μιλήσω και απόψε για τα «πάντα» που «ντύθηκαν» σε τόνους και αποχρώσεις του «ποτέ». Εκείνα τα «ποτέ» που δε χωράνε μέσα και δίπλα τους αποσιωπητικά φανέρωσης άμεσου ανείπωτου μέλλοντος, μα εκείνα τα «ποτέ ξανά» που στέγνωσαν πλάι στα βουβά δάκρυα στο μαξιλάρι.

Οι φίλοι, δεν καταλαβαίνουν, οι φίλοι έχουν πάψει να ακούν από καιρό… Στα όνειρα την υποδέχεσαι, γιατί γυναίκα που αγάπησες αληθινά ποτέ δε «βαφτίζεται» λησμονιά, ζωής και μνήμης.

Στον ουρανό σε ταξίδεψαν, στη θάλασσα σε προσγειώνουν, κύματα γίνονται οι ίδιες που σε παρασύρουν πιο μακριά κάθε φορά απ’τη στεριά, στερημένη πατρίδα ελπιδοφόρων σεναρίων κοινής ζωής.

Οι μεγάλες αγάπες, είναι καταδικασμένες να φέρουν άρωμα αλμύρας, που σε συντροφεύει σε κάθε ταξίδι μνήμης και ονείρου μακριά τους. Όμοιος θαλασσινός σκοπός, φτιαγμένος για νανούρισμα δύο. Και μέσα σου πάντα, η ελπίδα άλλοτε άφιξης συγχώρεσης, φάρος αναμμένος… Δεν φαντάζουν όλες οι σχέσεις ιδεατά λιμάνια μόνιμης διαμονής, οι άγκυρες που λύθηκαν για λίγο πονάνε μέσα μας πάντα πιο πολύ…

Γυναίκα που αγάπησες γίνεται μέσα σου τραγούδι αιώνιο στο ραδιόφωνο, να σου τονίζει σε κάθε επόμενη νότα ένα άδοξο τέλος που σε επέλεξε, άκομψα εκείνο πρώτο. Και εκείνη να γίνεται η ίδια μουσική στο παραπέρα κάποιου άλλου! Τρομάζουν οι άνθρωποι σαν έρχονται γυμνοί μπροστά στην τόση ευτυχία, γυμνοί ναι… και απροστάτευτοι κόντρα στο άπλετο της φως. Ο πόνος φαντάζει ευκολότερος πάντα καβαλιέρος έτσι όπως σε τυλίγει προστατευτικά μέσα του, οδηγώντας σε, αθόρυβα στο σκοτάδι…

Από άντρας, δυνατός και άτρωτος γεννιέσαι ξανά παιδί έτσι όπως σε πλάθει γλυκά στα χέρια της και τιμόνι της φαντάζει πλέον η ζωή σου! Ας μην σου ανήκει πραγματικά ποτέ, της ανήκεις εσύ κόντρα σε κάθε πρωτοβρόχι και φθινοπωρινό φύλλο που πέφτοντας μετρά εποχές τόσο μαζί όσο και χώρια… Χώρια τις περισσότερες φορές, γιατί έτσι έλαχε, της μοίρας σου γραμμένο! Να μάθεις να αγαπάς δίχως πρόσωπο και να αγκαλιάζεις δίχως χέρια!

Οι πιο βάναυσες φυλακές αυτού του κόσμου, βρίσκονται μέσα μας πάντα, σε όλα εκείνα που κρύβουμε σεντούκι φυλαγμένο στην καρδιά μας, σε ανθρώπους που βαφτίσαμε απωθημένα και σ’αγαπώ που στέγνωσαν στα χείλη τα τρεμάμενα! Δεν τολμάς να κοιτάξεις τον καθρέπτη, φοβούμενος μη έρθεις αντιμέτωπος με τα πρέπει και τα θέλω σου. Γιατί τα «πρέπει» κουρνιάζουν μέσα μας ιδανικά πάντα, ενώ τα θέλω έδαφος καινούργιο αποζητούν να χτίσουν και τρομάζουν!

Εφιάλτης δίχως τέλος φανερώνεται η απώλεια, μισοτελειωμένες καλημέρες και αέρινες υποσχέσεις στα απογεύματα της Κυριακής. Γιατί τα Σάββατα, πάντα εύκολα «γεμίζονται» ηδονικά ισορροπώντας, τις ώρες στο χάος του εντός μας, την Κυριακή τα πρωινά τι γίνεται μου λες; Τι φορτίο ασήκωτο φαντάζουν τα δευτερόλεπτα εναπομείναντα ενθύμια σκορπισμένα στο πάτωμα εμπρός μας;

Τη βλέπεις πάλι, χαμογελά ανέμελα σαν πρώτα, στη λήψη της φωτογραφίας στο συρτάρι… Το γέλιο της ηχεί ακόμη στις γκρίζες γειτονιές και τους περαστικούς της πόλης. Το γέλιο της λύτρωση στη δακτυλοδεικτούμενη επιδοκιμασία και έκφρασης μίσους στην άλλοτε άδοξη κοινή ζωή σας…

Καφές, μονίμως χλιαρός και μέτριος μακριά της, να συνοδεύεται με την τόση χλιαρότητα που μεταμόρφωσες το σήμερα. Ουίσκι διπλό με πάγο κατευνάζει τους δαίμονες στο πλευρό της «νέας» που μετονομάστηκε σε μόνιμη στο τώρα, φιλί άγευστο, αδιάφορο στεγνό άγγιγμα στα χείλη…. Και εσύ αποκοιμιέσαι με το χθες για προσκεφάλι…

Αγγελική – Λυριάννα Χατζηρήγα
kissmygrass
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top