Πείτε τους πώς νιώθετε. Εκδηλώστε όσα κρύβετε μέσα σας.
Οι δικοί μου άνθρωποι είναι αστέρια σε έναν απέραντο ουρανό.
Είναι τα φωτεινά σημάδια που μου δείχνουν το δρόμο στα σκοτάδια.
Οι δικοί μου άνθρωποι είναι τα γέλια σε μια μέρα που όλα πήγαν σκατά.
Είναι οι παρήγορες αγκαλιές και οι ώμοι που πάνω τους θα στερέψουν τα δάκρυά μου.
Οι δικοί μου άνθρωποι είναι η ελπίδα μου για ένα φωτεινό αύριο.
Είναι το όνειρό μου για ένα μεγάλωμα με έννοια κι αγάπη.
Μεγαλώνω μαζί τους. Διδάσκω και διδάσκομαι.
Πάνω από όλα, όμως, μοιράζομαι.
Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πότε έχω τις μαύρες μου και κάνουν ό,τι μπορούν για να τις ξασπρίσουν.
Ξέρουν τι με πειράζει, τι με ενθουσιάζει, τι με τσατίζει, τι με διασκεδάζει.
Με ξέρουν. Όχι επειδή τους ανάγκασα να το κάνουν, αλλά επειδή θέλησαν.
Όπως δηλαδή έκανα κι εγώ.
Οι δικοί μου άνθρωποι δεν ήταν όλοι από πάντα τους συγγενείς μου.
Δεν έχουμε με όλους το ίδιο αίμα. Μα έχουμε τον ίδιο παλμό.
Γίναμε οικογένεια. Έτσι απλά, δίχως πολύ κόπο και προσπάθεια. Έτσι όπως κάποιες φορές ταιριάζουν οι άνθρωποι, ταιριάξαμε κι εμείς. Κι αυτό ήταν.
Όση μοναξιά κι αν ζήσαμε κάποτε, όσες πληγές μετρήσαμε μονάχοι μας, όσα όνειρα κάναμε και δεν είχαμε άνθρωπο να τα μοιραστούμε, έγιναν παρελθόν.
Έμοιασαν με μακρινή ανάμνηση.
Δεν είμαστε πια μόνοι. Έχουμε ο ένας τον άλλο να μοιραζόμαστε, να νοιαζόμαστε, να αγαπάμε.
Οι δικοί μου άνθρωποι είναι η οικογένεια που επέλεξα να έχω. Είναι οι άνθρωποι της καρδιάς μου, οι πολύτιμοί μου.
Δεν είναι πάντα εύκολα για μας. Βλέπεις δε σκεφτόμαστε το ίδιο, δε ζούμε το ίδιο, δε νιώθουμε το ίδιο. Είμαστε διαφορετικοί. Αλλά αυτό είναι το όμορφο.
Τούτη η διαφορετικότητα είναι που κάνει τον έναν πολύτιμο για τον άλλο. Διαφέρουμε και συμπληρωνόμαστε, συμπληρωνόμαστε κι αγαπιόμαστε. Αγαπιόμαστε πολύ.
Οι δικοί μου άνθρωποι καταλαβαίνουν τις σκιές όταν πλησιάζουν και τις διώχνουν. Με ένα γέλιο, ένα λόγο, κάτι που εκείνη τη στιγμή θα κρίνουν κατάλληλο.
Οι δικοί μου άνθρωποι έμαθαν στα δύσκολα κι αντέχουν. Και μαζί με αυτούς έμαθα να αντέχω κι εγώ.
Έμαθα και να μοιράζομαι όλα αυτά που πάντα κρατούσα για τον εαυτό μου.
Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή, τελικά, οι “δικοί μας” άνθρωποι. Όσο το σκέφτομαι, τόσο το συνειδητοποιώ και τόσο πιο ευλογημένη νιώθω.
Κι όσο το γράφω, τόσο θέλω να σταματήσω τα πάντα και να τους πάρω έναν έναν τηλέφωνο να τους πω πόσο τους αγαπώ. Πόσο πολύ τυχερή είμαι που βρέθηκαν στο δρόμο μου.
Και τώρα που το σκέφτομαι, αυτό θα κάνω. Αυτό να κάνετε κι εσείς.
Αυτούς που αγαπάτε, αυτούς τους δικούς σας ανθρώπους, να πάτε και να τους το πείτε. Τώρα. Και συνέχεια.
Πείτε τους πώς νιώθετε. Εκδηλώστε όσα κρύβετε μέσα σας.
Είναι πολύτιμη η αγάπη για να την κρύβει κανείς. Εξομολογηθείτε την.
Είναι τα φωτεινά σημάδια που μου δείχνουν το δρόμο στα σκοτάδια.
Οι δικοί μου άνθρωποι είναι τα γέλια σε μια μέρα που όλα πήγαν σκατά.
Είναι οι παρήγορες αγκαλιές και οι ώμοι που πάνω τους θα στερέψουν τα δάκρυά μου.
Οι δικοί μου άνθρωποι είναι η ελπίδα μου για ένα φωτεινό αύριο.
Είναι το όνειρό μου για ένα μεγάλωμα με έννοια κι αγάπη.
Μεγαλώνω μαζί τους. Διδάσκω και διδάσκομαι.
Πάνω από όλα, όμως, μοιράζομαι.
Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πότε έχω τις μαύρες μου και κάνουν ό,τι μπορούν για να τις ξασπρίσουν.
Ξέρουν τι με πειράζει, τι με ενθουσιάζει, τι με τσατίζει, τι με διασκεδάζει.
Με ξέρουν. Όχι επειδή τους ανάγκασα να το κάνουν, αλλά επειδή θέλησαν.
Όπως δηλαδή έκανα κι εγώ.
Οι δικοί μου άνθρωποι δεν ήταν όλοι από πάντα τους συγγενείς μου.
Δεν έχουμε με όλους το ίδιο αίμα. Μα έχουμε τον ίδιο παλμό.
Γίναμε οικογένεια. Έτσι απλά, δίχως πολύ κόπο και προσπάθεια. Έτσι όπως κάποιες φορές ταιριάζουν οι άνθρωποι, ταιριάξαμε κι εμείς. Κι αυτό ήταν.
Όση μοναξιά κι αν ζήσαμε κάποτε, όσες πληγές μετρήσαμε μονάχοι μας, όσα όνειρα κάναμε και δεν είχαμε άνθρωπο να τα μοιραστούμε, έγιναν παρελθόν.
Έμοιασαν με μακρινή ανάμνηση.
Δεν είμαστε πια μόνοι. Έχουμε ο ένας τον άλλο να μοιραζόμαστε, να νοιαζόμαστε, να αγαπάμε.
Οι δικοί μου άνθρωποι είναι η οικογένεια που επέλεξα να έχω. Είναι οι άνθρωποι της καρδιάς μου, οι πολύτιμοί μου.
Δεν είναι πάντα εύκολα για μας. Βλέπεις δε σκεφτόμαστε το ίδιο, δε ζούμε το ίδιο, δε νιώθουμε το ίδιο. Είμαστε διαφορετικοί. Αλλά αυτό είναι το όμορφο.
Τούτη η διαφορετικότητα είναι που κάνει τον έναν πολύτιμο για τον άλλο. Διαφέρουμε και συμπληρωνόμαστε, συμπληρωνόμαστε κι αγαπιόμαστε. Αγαπιόμαστε πολύ.
Οι δικοί μου άνθρωποι καταλαβαίνουν τις σκιές όταν πλησιάζουν και τις διώχνουν. Με ένα γέλιο, ένα λόγο, κάτι που εκείνη τη στιγμή θα κρίνουν κατάλληλο.
Οι δικοί μου άνθρωποι έμαθαν στα δύσκολα κι αντέχουν. Και μαζί με αυτούς έμαθα να αντέχω κι εγώ.
Έμαθα και να μοιράζομαι όλα αυτά που πάντα κρατούσα για τον εαυτό μου.
Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή, τελικά, οι “δικοί μας” άνθρωποι. Όσο το σκέφτομαι, τόσο το συνειδητοποιώ και τόσο πιο ευλογημένη νιώθω.
Κι όσο το γράφω, τόσο θέλω να σταματήσω τα πάντα και να τους πάρω έναν έναν τηλέφωνο να τους πω πόσο τους αγαπώ. Πόσο πολύ τυχερή είμαι που βρέθηκαν στο δρόμο μου.
Και τώρα που το σκέφτομαι, αυτό θα κάνω. Αυτό να κάνετε κι εσείς.
Αυτούς που αγαπάτε, αυτούς τους δικούς σας ανθρώπους, να πάτε και να τους το πείτε. Τώρα. Και συνέχεια.
Πείτε τους πώς νιώθετε. Εκδηλώστε όσα κρύβετε μέσα σας.
Είναι πολύτιμη η αγάπη για να την κρύβει κανείς. Εξομολογηθείτε την.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.