μήπως θα έπρεπε να ψαχτούμε λίγο;
Σήμερα η μέρα είναι περίεργη. Το περιρρέον συναίσθημα είναι περίεργο, η θερμοκρασία είναι περίεργη, εγώ είμαι περίεργος (δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή, α σιχτίρ).
Θα πιάσω, λοιπόν, κι ένα θέμα κάπως «περίεργο», ή τουλάχιστον θα σας το δώσω με περίεργο τρόπο.
Εδώ και πολύ καιρό βασανίζομαι (και όχι μόνο εγώ, αφ κορς) από ορισμένα ερωτήματα πάνω στο θέμα της έλξης, της προσέγγισης και στους τρόπους που σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Τόσο η προσωπική μου περιέργεια και ενασχόληση με τα των σχέσεων, όσο και η εμπειρία μου από την πρακτική άσκηση που κάνω (σύμβουλος γαρ) τον τελευταίο καιρό έχουν οδηγήσει σε μία σκέψη που πρώτη φορά καταθέτω στο χαρτί και θα ήθελα και τη δική σας άποψη, αν δε βαριέστε φυσικά.
Βασισμένος, λοιπόν, σε διάφορες ιστορίες που έχω ακούσει (για αγρίους και μη) θα τολμήσω να κάνω μία εκτίμηση πάνω στο τι τρόπους έχουμε για να φέρουμε κοντά μας τους άλλους. Πιο συγκεκριμένα, θα κάνω ένα απλό ερώτημα, η απάντηση στο οποίο μπορεί να βοηθήσει να ησυχάσουν πολλά, πολλά κεφάλια.
Είναι που λέτε δύο οι τύποι ανθρώπων που έχω διακρίνει, με πολλές βέβαια υποκατηγορίες σε κάθε μεγάλη κατηγορία.
Οι πρώτοι είναι τα «λιμάνια».
Ναι, το ξέρω, καμιά φορά με χάνετε, αλλά θα εξηγηθώ αμέσως. Τα λιμάνια με την κυριολεκτική έννοια είναι χώροι σταθεροί, ασφαλείς, απάνεμοι και προστατευμένοι απ’ τα κύματα. Είναι χώροι όπου πηγαίνει ένα καράβι για επισκευές και ανεφοδιασμό, με σκοπό να συνεχίσει το ταξίδι του.
Εύλογα, δεν κινούνται, παρά μόνο μένουν εκεί, να περιμένουν το επόμενο (ή τα επόμενα) καράβια.
Ένας άνθρωπος που μπορεί να υπαχθεί σε αυτή την κατηγορία είναι εκείνος ο οποίος δείχνει ότι κοντά του είναι «ασφαλές» να μείνει κανείς. Είναι εκείνος ο οποίος έχει δηλώσει την παρουσία του και την ικανότητά του να προσφέρει προστασία, σταθερότητα και «νηνεμία».
Είναι εκείνος ο οποίος έχει βγάλει εκεί έξω ένα, ας πούμε, «βιογραφικό», και περιμένει τους άλλους να έρθουν για να απολαύσουν τα όσα έχει να προσφέρει. «Είμαι καλός», «Είμαι πιστός, τρυφερός, στοργικός, σταθερός χαρακτήρας, έξυπνος, με χιούμορ, με λεφτά…» …η λίστα δεν τελειώνει ποτέ.
Κι ο κόσμος θα έρθει. Γιατί όχι, άλλωστε;
Άνθρωποι που θα δουν την προσφορά του θα τον πλησιάσουν, όχι πάντα με κακή πρόθεση. Ίσως ακόμα και να πιστεύουν ότι βρήκαν επιτέλους κάποιον να τους γλιτώσει απ’ τις φουρτούνες. Ίσως να έψαχναν καιρό για ένα τέτοιο «βιογραφικό».
Εκείνος, λοιπόν, ικανοποιημένος απ’ τη ζήτηση που έχει το «λιμάνι» του, θα κάνει τη διαλογή του:
«Ποιος μ’ αρέσει απ’ όσους ήρθαν κοντά μου; Εσύ; Τέλεια… Έλα, αφού ούτως ή άλλως δηλώνεις ότι κι εσύ θέλεις να μείνεις μαζί μου…»
Κρατήστε το αυτό: «δηλώνεις».
Θα βιώσει αυτή την «εύκολη» σχετικά κατάσταση με το άτομο που επέλεξε την ασφάλεια που εκείνος παρέχει. Θα περάσει καιρό, άγνωστο πόσο, μαζί του, μέχρι ένα σημαντικό και απόλυτα αναπόφευκτο «μπαμ».
Ένα κομβικό σημείο όταν το άλλο άτομο θα επιλέξει να φύγει απ’ το λιμάνι. Γιατί όμως αυτό;
Ο άνθρωπος-λιμάνι δεν κατανοεί πάντα το ότι είναι ένα σταθερό σημείο για τους άλλους, ένα καταφύγιο ίσως για εκείνους, για να αναπληρώσουν δυνάμεις, να γλείψουν τις πληγές τους, να ανανεώσουν τον τσακισμένο τους εγωισμό.
Πληγώνεται συχνά γι’ αυτό.
Βλέπετε, εκείνοι που έρχονται (όχι όλοι, εντάξει) έχουν την τάση να κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουν τα καράβια -να αράζουν για λίγο και να συνεχίζουν έπειτα τα ταξίδια τους.
Γι’ αυτό δε σχεδιάστηκαν;
Είναι οι άνθρωποι-«καράβια».
Επιλέγουν να ζουν μακριά από την ασφάλεια και τους συμβιβασμούς, επισκεπτόμενοι βέβαια κι εκείνοι με τη σειρά τους ορισμένα «λιμάνια». Παραδεχτείτε το, κι εσείς έχετε κάποτε (ή ακόμα και τώρα) υπάρξει ο μεν ή/και ο δε.
Ο άνθρωπος καράβι δεν είναι αρνητικός σαν χαρακτηρισμός, μάλλον το αντίθετο. Είναι γνώστης του εαυτού του και των επιθυμιών του, κινείται, διεκδικεί, και κυρίως κρατάει τα χαρτιά του εαυτού του κλειστά.
Δε βάζει μπροστά αυτά που δίνει στους άλλους, μα κρατάει τα δυνατά του σημεία για τον ίδιο και όσους θα προσπαθήσουν αρκετά να τα δουν. Δε διαφημίζει τα προσόντα του περιμένοντας τους άλλους να τον επιλέξουν, και κατ’ επέκταση να κάνει εκείνος διαλογή ανάμεσα σε όσους ανταποκρίθηκαν θετικά.
Δεν είναι κακό να είσαι ούτε το μεν, ούτε το δε.
Κακό είναι που ο περισσότερος κόσμος αγνοεί το τι έχει επιλέξει. Επειδή είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, κάθε ένας από μας παίζει έναν απ’ τους δύο ρόλους, από ελάχιστα ως και σε επίπεδο Οσκαρικό.
Δεν είναι κακό να είσαι λιμάνι, αρκεί να αναγνωρίζεις ότι τα καράβια θα έρχονται και θα φεύγουν. Δεν πειράζει -μπορεί να έρθουν πολλά, πολλά καράβια!
Δε σε κρίνει κανείς που φέρεσαι κατ’ αυτό τον τρόπο, αν καταλαβαίνεις ότι δεν πρέπει να έχεις ουσιαστικές προσδοκίες απ’ τον κόσμο.
Άλλωστε, με τον τρόπο σου, εσύ τους χειρίζεσαι (σου δίνω αυτά που θέλεις, οπότε θα πρέπει κι εσύ να ανταποκριθείς -αγάπη με όρους κλπ κλπ)…
Επίσης, δεν είναι επ’ ουδενί κακό να σεργιανίζεις και να προσπαθείς να βρεις άλλα «καράβια» με παρόμοια ρότα με σένα. Πιθανότατα είναι ο πιο υγιής τρόπος να σχετιστείς αυτός. Αλλά κι εδώ έχει παγίδα: δεν ξέρεις τι καράβι είναι ο άλλος αν δεν συμπορευτείς μαζί του.
Χωρίς συμβόλαια, χωρίς «βιογραφικά», χωρίς να γνωρίζεις απ’ την αρχή τι έχεις απέναντί σου.
Καταλήγοντας, σκεφτείτε αυτό: μήπως θα έπρεπε να ψαχτούμε λίγο και να αναγνωρίσουμε ποιον απ’ τους δύο αυτούς ρόλους υποδυόμαστε καλύτερα; Ίσως με τον κατάλληλο ρόλο να γίνουμε λίγο πιο ευτυχισμένοι!
Till next time…
Θα πιάσω, λοιπόν, κι ένα θέμα κάπως «περίεργο», ή τουλάχιστον θα σας το δώσω με περίεργο τρόπο.
Εδώ και πολύ καιρό βασανίζομαι (και όχι μόνο εγώ, αφ κορς) από ορισμένα ερωτήματα πάνω στο θέμα της έλξης, της προσέγγισης και στους τρόπους που σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Τόσο η προσωπική μου περιέργεια και ενασχόληση με τα των σχέσεων, όσο και η εμπειρία μου από την πρακτική άσκηση που κάνω (σύμβουλος γαρ) τον τελευταίο καιρό έχουν οδηγήσει σε μία σκέψη που πρώτη φορά καταθέτω στο χαρτί και θα ήθελα και τη δική σας άποψη, αν δε βαριέστε φυσικά.
Βασισμένος, λοιπόν, σε διάφορες ιστορίες που έχω ακούσει (για αγρίους και μη) θα τολμήσω να κάνω μία εκτίμηση πάνω στο τι τρόπους έχουμε για να φέρουμε κοντά μας τους άλλους. Πιο συγκεκριμένα, θα κάνω ένα απλό ερώτημα, η απάντηση στο οποίο μπορεί να βοηθήσει να ησυχάσουν πολλά, πολλά κεφάλια.
Είναι που λέτε δύο οι τύποι ανθρώπων που έχω διακρίνει, με πολλές βέβαια υποκατηγορίες σε κάθε μεγάλη κατηγορία.
Οι πρώτοι είναι τα «λιμάνια».
Ναι, το ξέρω, καμιά φορά με χάνετε, αλλά θα εξηγηθώ αμέσως. Τα λιμάνια με την κυριολεκτική έννοια είναι χώροι σταθεροί, ασφαλείς, απάνεμοι και προστατευμένοι απ’ τα κύματα. Είναι χώροι όπου πηγαίνει ένα καράβι για επισκευές και ανεφοδιασμό, με σκοπό να συνεχίσει το ταξίδι του.
Εύλογα, δεν κινούνται, παρά μόνο μένουν εκεί, να περιμένουν το επόμενο (ή τα επόμενα) καράβια.
Ένας άνθρωπος που μπορεί να υπαχθεί σε αυτή την κατηγορία είναι εκείνος ο οποίος δείχνει ότι κοντά του είναι «ασφαλές» να μείνει κανείς. Είναι εκείνος ο οποίος έχει δηλώσει την παρουσία του και την ικανότητά του να προσφέρει προστασία, σταθερότητα και «νηνεμία».
Είναι εκείνος ο οποίος έχει βγάλει εκεί έξω ένα, ας πούμε, «βιογραφικό», και περιμένει τους άλλους να έρθουν για να απολαύσουν τα όσα έχει να προσφέρει. «Είμαι καλός», «Είμαι πιστός, τρυφερός, στοργικός, σταθερός χαρακτήρας, έξυπνος, με χιούμορ, με λεφτά…» …η λίστα δεν τελειώνει ποτέ.
Κι ο κόσμος θα έρθει. Γιατί όχι, άλλωστε;
Άνθρωποι που θα δουν την προσφορά του θα τον πλησιάσουν, όχι πάντα με κακή πρόθεση. Ίσως ακόμα και να πιστεύουν ότι βρήκαν επιτέλους κάποιον να τους γλιτώσει απ’ τις φουρτούνες. Ίσως να έψαχναν καιρό για ένα τέτοιο «βιογραφικό».
Εκείνος, λοιπόν, ικανοποιημένος απ’ τη ζήτηση που έχει το «λιμάνι» του, θα κάνει τη διαλογή του:
«Ποιος μ’ αρέσει απ’ όσους ήρθαν κοντά μου; Εσύ; Τέλεια… Έλα, αφού ούτως ή άλλως δηλώνεις ότι κι εσύ θέλεις να μείνεις μαζί μου…»
Κρατήστε το αυτό: «δηλώνεις».
Θα βιώσει αυτή την «εύκολη» σχετικά κατάσταση με το άτομο που επέλεξε την ασφάλεια που εκείνος παρέχει. Θα περάσει καιρό, άγνωστο πόσο, μαζί του, μέχρι ένα σημαντικό και απόλυτα αναπόφευκτο «μπαμ».
Ένα κομβικό σημείο όταν το άλλο άτομο θα επιλέξει να φύγει απ’ το λιμάνι. Γιατί όμως αυτό;
Ο άνθρωπος-λιμάνι δεν κατανοεί πάντα το ότι είναι ένα σταθερό σημείο για τους άλλους, ένα καταφύγιο ίσως για εκείνους, για να αναπληρώσουν δυνάμεις, να γλείψουν τις πληγές τους, να ανανεώσουν τον τσακισμένο τους εγωισμό.
Πληγώνεται συχνά γι’ αυτό.
Βλέπετε, εκείνοι που έρχονται (όχι όλοι, εντάξει) έχουν την τάση να κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουν τα καράβια -να αράζουν για λίγο και να συνεχίζουν έπειτα τα ταξίδια τους.
Γι’ αυτό δε σχεδιάστηκαν;
Είναι οι άνθρωποι-«καράβια».
Επιλέγουν να ζουν μακριά από την ασφάλεια και τους συμβιβασμούς, επισκεπτόμενοι βέβαια κι εκείνοι με τη σειρά τους ορισμένα «λιμάνια». Παραδεχτείτε το, κι εσείς έχετε κάποτε (ή ακόμα και τώρα) υπάρξει ο μεν ή/και ο δε.
Ο άνθρωπος καράβι δεν είναι αρνητικός σαν χαρακτηρισμός, μάλλον το αντίθετο. Είναι γνώστης του εαυτού του και των επιθυμιών του, κινείται, διεκδικεί, και κυρίως κρατάει τα χαρτιά του εαυτού του κλειστά.
Δε βάζει μπροστά αυτά που δίνει στους άλλους, μα κρατάει τα δυνατά του σημεία για τον ίδιο και όσους θα προσπαθήσουν αρκετά να τα δουν. Δε διαφημίζει τα προσόντα του περιμένοντας τους άλλους να τον επιλέξουν, και κατ’ επέκταση να κάνει εκείνος διαλογή ανάμεσα σε όσους ανταποκρίθηκαν θετικά.
Δεν είναι κακό να είσαι ούτε το μεν, ούτε το δε.
Κακό είναι που ο περισσότερος κόσμος αγνοεί το τι έχει επιλέξει. Επειδή είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, κάθε ένας από μας παίζει έναν απ’ τους δύο ρόλους, από ελάχιστα ως και σε επίπεδο Οσκαρικό.
Δεν είναι κακό να είσαι λιμάνι, αρκεί να αναγνωρίζεις ότι τα καράβια θα έρχονται και θα φεύγουν. Δεν πειράζει -μπορεί να έρθουν πολλά, πολλά καράβια!
Δε σε κρίνει κανείς που φέρεσαι κατ’ αυτό τον τρόπο, αν καταλαβαίνεις ότι δεν πρέπει να έχεις ουσιαστικές προσδοκίες απ’ τον κόσμο.
Άλλωστε, με τον τρόπο σου, εσύ τους χειρίζεσαι (σου δίνω αυτά που θέλεις, οπότε θα πρέπει κι εσύ να ανταποκριθείς -αγάπη με όρους κλπ κλπ)…
Επίσης, δεν είναι επ’ ουδενί κακό να σεργιανίζεις και να προσπαθείς να βρεις άλλα «καράβια» με παρόμοια ρότα με σένα. Πιθανότατα είναι ο πιο υγιής τρόπος να σχετιστείς αυτός. Αλλά κι εδώ έχει παγίδα: δεν ξέρεις τι καράβι είναι ο άλλος αν δεν συμπορευτείς μαζί του.
Χωρίς συμβόλαια, χωρίς «βιογραφικά», χωρίς να γνωρίζεις απ’ την αρχή τι έχεις απέναντί σου.
Καταλήγοντας, σκεφτείτε αυτό: μήπως θα έπρεπε να ψαχτούμε λίγο και να αναγνωρίσουμε ποιον απ’ τους δύο αυτούς ρόλους υποδυόμαστε καλύτερα; Ίσως με τον κατάλληλο ρόλο να γίνουμε λίγο πιο ευτυχισμένοι!
Till next time…
Γράφει ο Σπύρος Θεοδώρου
ilov
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.