Και μόνο αυτό με θυμώνει τελικά. Ότι δε θυμώνω…
Πώς είναι η ζωή χωρίς θυμό;
Χωρίς εξάρσεις, χωρίς φωνές, χωρίς εντάσεις;
Πώς είναι να αντιδράς στον πόνο μόνο με λύπη; Να μην μπορείς να εκνευριστείς με εκείνον που σε πόνεσε; Να το παίρνεις όλο μέσα σου και να μην εξωτερικεύεις τίποτα;
Ο πόνος είναι μεγάλη παγίδα γιατί είναι συναίσθημα εσωτερικό και σε τρώει από μέσα.
Ο θυμός τον αντισταθμίζει και τον μετριάζει γιατί επικεντρώνεται στον άλλο και όχι μόνο σε εσένα.
Ο θυμός είναι συναίσθημα δυνατό και αμυντικό. Τον νιώθεις και τον εξωτερικεύεις.
Σε ωθεί να ψάξεις τις αιτίες, να αναζητήσεις τις ευθύνες, να ξεγυμνώσεις τον εαυτό σου και τον άλλο. Τον βγάζεις με χίλιους δυο τρόπους και είναι αντίδραση μεγάλη που σε γεμίζει δύναμη και έπειτα ηρεμία. Προστατεύεις τον εαυτό σου, δείχνεις τα όριά σου, βάζεις γραμμές και σηκώνεις ανάστημα. Σταματάς να δέχεσαι τα χτυπήματα άβουλα και περνάς σε πράξεις και σε λογικές που ξεκαθαρίζουν όσα δεν ανέχεσαι, όσα δε διατίθεσαι απλά να καταπιείς. Μια ζωή χωρίς θυμό απέναντι σε όσους σε βλάπτουν είναι μόνο με θλίψη γεμισμένη. Σα να ‘σαι πάνινη κούκλα που χτυπιέται μόνη της, που δε επηρεάζει κανέναν με τα παραγεμισμένα της βαμβάκια, κι ας διαλύονται λίγο λίγο.
Που κοπανιέται άδικα και άμοιρα και ξεσκίζει μοναχά τον εαυτό της. Γιατί η θλίψη κρύβει μέσα της μια δικαιολογία για τον απέναντι και μια αυτολύπηση για εσένα. Συνδυασμός που πνίγει τελικά εσένα και αφήνει τον άλλο ελεύθερο, ανενόχλητο, ίσως και χωρίς καμιά ευθύνη τελικά, χωρίς ερωτηματικά και απαντήσεις. Το παίρνεις όλο μέσα σου και το πενθείς… Πες μου αν θυμώνεις. Αν οργίζεσαι. Αν σπας αντικείμενα πάνω στα νεύρα σου.
Δείξε μου το συναίσθημα που δεν έχω, που δε βρίσκω όταν με πονάνε, όταν με αδικούν, όταν με διαλύουν. Για να το αποκτήσω κι εγώ. Για να σταματήσω να διαλύω άδικα τα μέσα μου.
Μάθε μου να φωνάζω και όχι να κλαίω. Να απαντώ πάνω σε οργή, με λόγια μεγάλα και αποφασιστικά, και όχι μέσα σε πόνο με δάκρυα και αυτολύπηση. Να λυπάμαι, αλλά να αντιδρώ. Να μη δικαιολογώ. Να μη φοβάμαι. Να απαντώ. Να μην μαζεύομαι πληγωμένη σε μια γωνιά. Γιατί εγώ δε θυμώνω. Και κουράστηκα να λυπάμαι και να θλίβομαι. Να δικαιολογώ και να προσπερνώ. Στα προβλήματα να προσπαθώ, στις διαφωνίες να συζητώ, στα μαλώματα να φεύγω. Θυμό να μη νιώθω. Κι όταν με αδικούν να το παίρνω μέσα πληγή δική μου. Κι όταν με πληγώνουνε οι πληγές να ματώνουν ακόμη παραπάνω. Αλλά τη δύναμη του θυμού να μη βγάζουν, οργή και όρια να μην έχουν. Μάθε μου. Γιατί δε θυμώνω.
Και μόνο αυτό με θυμώνει τελικά. Ότι δε θυμώνω…
Χωρίς εξάρσεις, χωρίς φωνές, χωρίς εντάσεις;
Πώς είναι να αντιδράς στον πόνο μόνο με λύπη; Να μην μπορείς να εκνευριστείς με εκείνον που σε πόνεσε; Να το παίρνεις όλο μέσα σου και να μην εξωτερικεύεις τίποτα;
Ο πόνος είναι μεγάλη παγίδα γιατί είναι συναίσθημα εσωτερικό και σε τρώει από μέσα.
Ο θυμός τον αντισταθμίζει και τον μετριάζει γιατί επικεντρώνεται στον άλλο και όχι μόνο σε εσένα.
Ο θυμός είναι συναίσθημα δυνατό και αμυντικό. Τον νιώθεις και τον εξωτερικεύεις.
Σε ωθεί να ψάξεις τις αιτίες, να αναζητήσεις τις ευθύνες, να ξεγυμνώσεις τον εαυτό σου και τον άλλο. Τον βγάζεις με χίλιους δυο τρόπους και είναι αντίδραση μεγάλη που σε γεμίζει δύναμη και έπειτα ηρεμία. Προστατεύεις τον εαυτό σου, δείχνεις τα όριά σου, βάζεις γραμμές και σηκώνεις ανάστημα. Σταματάς να δέχεσαι τα χτυπήματα άβουλα και περνάς σε πράξεις και σε λογικές που ξεκαθαρίζουν όσα δεν ανέχεσαι, όσα δε διατίθεσαι απλά να καταπιείς. Μια ζωή χωρίς θυμό απέναντι σε όσους σε βλάπτουν είναι μόνο με θλίψη γεμισμένη. Σα να ‘σαι πάνινη κούκλα που χτυπιέται μόνη της, που δε επηρεάζει κανέναν με τα παραγεμισμένα της βαμβάκια, κι ας διαλύονται λίγο λίγο.
Που κοπανιέται άδικα και άμοιρα και ξεσκίζει μοναχά τον εαυτό της. Γιατί η θλίψη κρύβει μέσα της μια δικαιολογία για τον απέναντι και μια αυτολύπηση για εσένα. Συνδυασμός που πνίγει τελικά εσένα και αφήνει τον άλλο ελεύθερο, ανενόχλητο, ίσως και χωρίς καμιά ευθύνη τελικά, χωρίς ερωτηματικά και απαντήσεις. Το παίρνεις όλο μέσα σου και το πενθείς… Πες μου αν θυμώνεις. Αν οργίζεσαι. Αν σπας αντικείμενα πάνω στα νεύρα σου.
Δείξε μου το συναίσθημα που δεν έχω, που δε βρίσκω όταν με πονάνε, όταν με αδικούν, όταν με διαλύουν. Για να το αποκτήσω κι εγώ. Για να σταματήσω να διαλύω άδικα τα μέσα μου.
Μάθε μου να φωνάζω και όχι να κλαίω. Να απαντώ πάνω σε οργή, με λόγια μεγάλα και αποφασιστικά, και όχι μέσα σε πόνο με δάκρυα και αυτολύπηση. Να λυπάμαι, αλλά να αντιδρώ. Να μη δικαιολογώ. Να μη φοβάμαι. Να απαντώ. Να μην μαζεύομαι πληγωμένη σε μια γωνιά. Γιατί εγώ δε θυμώνω. Και κουράστηκα να λυπάμαι και να θλίβομαι. Να δικαιολογώ και να προσπερνώ. Στα προβλήματα να προσπαθώ, στις διαφωνίες να συζητώ, στα μαλώματα να φεύγω. Θυμό να μη νιώθω. Κι όταν με αδικούν να το παίρνω μέσα πληγή δική μου. Κι όταν με πληγώνουνε οι πληγές να ματώνουν ακόμη παραπάνω. Αλλά τη δύναμη του θυμού να μη βγάζουν, οργή και όρια να μην έχουν. Μάθε μου. Γιατί δε θυμώνω.
Και μόνο αυτό με θυμώνει τελικά. Ότι δε θυμώνω…
Της Ελένης Ομήρου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.