Ο χρόνος θα κυλά. Αυτή είναι η δουλειά του.
Είναι κι εκείνες οι γυναίκες που νιώθουν το χρόνο εχθρό τους.
Κι όμως, πάντα τον ήθελαν για φίλο.
Πάλεψαν να τον κερδίσουν. Πάλεψαν για την εύνοιά του.
Μα κάπου στην πορεία τον έχασαν.
Ή έτσι πιστεύουν.
Αυτές οι γυναίκες ήθελαν και θέλουν ακόμη μια οικογένεια. Έναν άνθρωπο που θα ονοματίσουν δικό τους, ένα παιδί.
Θέλουν να γυρνούν στο σπίτι και να τις περιμένει μια αγκαλιά κι ένας γλυκός λόγος.
Θέλουν το μοίρασμα που μόνο η αγάπη μπορεί να προσφέρει.
Πάλεψαν να τα κερδίσουν όλα αυτά. Δεν ήταν πάντα τυχερές. Λάθος επιλογές, λάθος άνθρωποι στο δρόμο τους, δεν έχει σημασία.
Απλά δεν έφτασαν στο όνειρο. Ακόμη το κυνηγούν.
Μόνο που τώρα ακούν ένα τεράστιο ρολόι να χτυπά τους δείκτες του. Χτυπά κάθε δευτερόλεπτο που περνά σκορπίζοντας το άγχος.
Δεν έχω χρόνο λένε και παλεύουν να γατζωθούν από ό,τι βρίσκουν. Ζορίζονται να αποδείξουν τα λάθη για σωστά, στην προσπάθειά τους να ηρεμήσουν, να σκεφτούν πώς δεν περνά άδικα ο χρόνος.
Και ίσως κάπου κάπου τότε, να πέφτουν σε χειρότερα λάθη. Εκείνα τα λάθη τα πνιγμένα άγχος και βιασύνη.
Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που ήθελε να γίνει μάνα. Άτυχη στον έρωτα, βάφτισε στα 35 της τον πρώτο τυχόντα έρωτα της ζωής της και τον έκανε πατέρα του παιδιού της.
Έστησε μόνη της μια οικογένεια και πάλεψε γι’αυτήν. Πάλεψε τόσο χώνοντας πράγματα μέσα στην ψυχή της, που πια δεν είναι εδώ. Δεν το άντεξε όλο αυτό.
Ήρθε κι έφυγε και δεν κατάλαβε αυτό που έπρεπε.
Αυτό το κορίτσι ανήκε σε εκείνες τις γυναίκες που μάχονται το χρόνο.
Όλες τους δεν καταλαβαίνουν πως ο χρόνος δεν είναι ποτέ εχθρός.
Δεν είναι και φίλος.
Είναι δάσκαλος.
Ο χρόνος που περνά διδάσκει μέσα από επιλογές, λάθη, φόβους, άγχη.
Πλέκει γύρω τους τις ασημιές του κλωστές και κάπου κάπου τις κάνει να νιώθουν ότι πνίγονται. Αλλά δεν είναι έτσι.
Και δεν πρέπει να είναι έτσι.
Δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Απλά χρόνος που περνά.
Ο φόβος του χαμένου χρόνου οδηγεί σε λάθη. Λάθη που στιγματίζουν μια ολόκληρη ζωή.
Λάθη που δε διορθώνονται κι ούτε και λησμονιούνται. Γίνονται βαρύ φορτίο στην πλάτη.
Όσο υπάρχει ανάσα, υπάρχει και χρόνος. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει ποτέ καμία να το ξεχνάει.
Ο έρωτας δεν κλείνει ραντεβού. Ναι μπορεί να έρθει σε μικρή ηλικία, μπορεί να έρθει σε μεγαλύτερη, μπορεί και καθόλου.
Εκείνος ξέρει, εκείνος αποφασίζει πότε και αν θα εμφανιστεί.
Όσο για εκείνες, πρέπει να κλείσουν τα αυτιά σε όλα τα ρολόγια και να μην κάνουν καμία έκπτωση στα θέλω τους.
Ο χρόνος θα κυλά. Αυτή είναι η δουλειά του.
Κι εκείνες θα πρέπει να πάψουν να τον υπολογίζουν, να τον φοβούνται, να τον λογιάζουν για χαμένο.
Θα πρέπει απλά να τον ευχαριστούν που υπάρχει και να παλεύουν για εκείνον τον έρωτα που ονειρεύτηκαν.
Που θα είναι όπως τους πρέπει κι όχι ένας συμβιβασμός χάριν του χρόνου που νιώθουν για χαμένο.
Κι όμως, πάντα τον ήθελαν για φίλο.
Πάλεψαν να τον κερδίσουν. Πάλεψαν για την εύνοιά του.
Μα κάπου στην πορεία τον έχασαν.
Ή έτσι πιστεύουν.
Αυτές οι γυναίκες ήθελαν και θέλουν ακόμη μια οικογένεια. Έναν άνθρωπο που θα ονοματίσουν δικό τους, ένα παιδί.
Θέλουν να γυρνούν στο σπίτι και να τις περιμένει μια αγκαλιά κι ένας γλυκός λόγος.
Θέλουν το μοίρασμα που μόνο η αγάπη μπορεί να προσφέρει.
Πάλεψαν να τα κερδίσουν όλα αυτά. Δεν ήταν πάντα τυχερές. Λάθος επιλογές, λάθος άνθρωποι στο δρόμο τους, δεν έχει σημασία.
Απλά δεν έφτασαν στο όνειρο. Ακόμη το κυνηγούν.
Μόνο που τώρα ακούν ένα τεράστιο ρολόι να χτυπά τους δείκτες του. Χτυπά κάθε δευτερόλεπτο που περνά σκορπίζοντας το άγχος.
Δεν έχω χρόνο λένε και παλεύουν να γατζωθούν από ό,τι βρίσκουν. Ζορίζονται να αποδείξουν τα λάθη για σωστά, στην προσπάθειά τους να ηρεμήσουν, να σκεφτούν πώς δεν περνά άδικα ο χρόνος.
Και ίσως κάπου κάπου τότε, να πέφτουν σε χειρότερα λάθη. Εκείνα τα λάθη τα πνιγμένα άγχος και βιασύνη.
Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που ήθελε να γίνει μάνα. Άτυχη στον έρωτα, βάφτισε στα 35 της τον πρώτο τυχόντα έρωτα της ζωής της και τον έκανε πατέρα του παιδιού της.
Έστησε μόνη της μια οικογένεια και πάλεψε γι’αυτήν. Πάλεψε τόσο χώνοντας πράγματα μέσα στην ψυχή της, που πια δεν είναι εδώ. Δεν το άντεξε όλο αυτό.
Ήρθε κι έφυγε και δεν κατάλαβε αυτό που έπρεπε.
Αυτό το κορίτσι ανήκε σε εκείνες τις γυναίκες που μάχονται το χρόνο.
Όλες τους δεν καταλαβαίνουν πως ο χρόνος δεν είναι ποτέ εχθρός.
Δεν είναι και φίλος.
Είναι δάσκαλος.
Ο χρόνος που περνά διδάσκει μέσα από επιλογές, λάθη, φόβους, άγχη.
Πλέκει γύρω τους τις ασημιές του κλωστές και κάπου κάπου τις κάνει να νιώθουν ότι πνίγονται. Αλλά δεν είναι έτσι.
Και δεν πρέπει να είναι έτσι.
Δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Απλά χρόνος που περνά.
Ο φόβος του χαμένου χρόνου οδηγεί σε λάθη. Λάθη που στιγματίζουν μια ολόκληρη ζωή.
Λάθη που δε διορθώνονται κι ούτε και λησμονιούνται. Γίνονται βαρύ φορτίο στην πλάτη.
Όσο υπάρχει ανάσα, υπάρχει και χρόνος. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει ποτέ καμία να το ξεχνάει.
Ο έρωτας δεν κλείνει ραντεβού. Ναι μπορεί να έρθει σε μικρή ηλικία, μπορεί να έρθει σε μεγαλύτερη, μπορεί και καθόλου.
Εκείνος ξέρει, εκείνος αποφασίζει πότε και αν θα εμφανιστεί.
Όσο για εκείνες, πρέπει να κλείσουν τα αυτιά σε όλα τα ρολόγια και να μην κάνουν καμία έκπτωση στα θέλω τους.
Ο χρόνος θα κυλά. Αυτή είναι η δουλειά του.
Κι εκείνες θα πρέπει να πάψουν να τον υπολογίζουν, να τον φοβούνται, να τον λογιάζουν για χαμένο.
Θα πρέπει απλά να τον ευχαριστούν που υπάρχει και να παλεύουν για εκείνον τον έρωτα που ονειρεύτηκαν.
Που θα είναι όπως τους πρέπει κι όχι ένας συμβιβασμός χάριν του χρόνου που νιώθουν για χαμένο.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.