Πάντα πρέπει να αρκεί η αγάπη όσο λίγο κι αν κρατάει.
Λένε πως οι άνθρωποι που αγάπησες κουβαλούν μαζί τους κι ένα κομμάτι της ψυχής σου.
Είναι οι μνήμες σου, είναι τα δάκρυα και τα χαμόγελά σου, είναι η νοσταλγία και ο χρόνος σου που πέρασε.
Μέσα σε όλα όμως της ζωής, υπάρχουν και οι άλλοι. Είναι οι πιο ταπεινοί, οι πιο αθόρυβοι.
Διεκδικούν μερίδιο στη μνήμη σου κι ας μην τους το δίνεις πάντα απλόχερα, θεωρώντας τους είτε δεδομένους είτε πια πολύ ξένους.
Είναι οι άνθρωποι που σε αγάπησαν.
Είναι εκείνοι που αναγνώρισαν πάνω σου το πολύτιμό τους κι έμειναν εκεί. Πιστοί σε σένα και σε όσα χρειαζόσουν.
Εκείνοι οι άνθρωποι, οι πιστοί σου, είχαν πάντα μια αγκαλιά ανοιχτή για σένα. Ανεξαρτήτως του αν εσύ τους ονομάτισες οικογένεια, φίλους ή έρωτες, αυτοί στάθηκαν στο πλάι σου και πορεύτηκαν κοντά σου. Ακόμη το κάνουν.
Εκείνοι που σε αγάπησαν, οι πάντα εκεί για σένα, έγιναν ένα με τον κόσμο σου. Συμπορεύονται με τα θέλω και τις ανάγκες σου κι αγαπούν κάθε τι δικό σου.
Όταν ρίχνεις πάνω τους το φως σου λάμπουν από την ικανοποίηση του ανθρώπου που αγαπά κι αγαπιέται.
Όταν ρίχνεις τον ίσκιο σου, χαμογελούν στην ιδέα πως πατάς γερά στα πόδια σου και νιώθεις σιγουριά για τον εαυτό σου.
Είναι οι δικοί σου άνθρωποι κι είναι πολύτιμοι.
Αγάπησέ τους κι εσύ με όλες σου τις δυνάμεις. Είναι δικοί σου. Τα ονόματά τους είναι γραμμένα πάνω σου κι ας μην τα βλέπεις. Τα ονόματα όσων σταθερά μας αγαπούν, όσων δόθηκαν σε μας, είναι σαν το άρωμα. Το δικό σου δεν το μυρίζεις ποτέ κι ας το φοράς.
Έτσι και με αυτούς. Τους ψηλαφίζεις με κλειστά τα μάτια και τους αναγνωρίζεις.
Μάνα, πατέρας, αδέρφια, φίλοι, έρωτες. Είναι η σιγουριά σου, το απάγκιο σου σε ό,τι πάει στραβά.
Κι εσύ τους αγαπάς, παραδέξου το. Τους αγαπάς με εκείνη την αγάπη τη βαθιά, την ένα με το είναι σου, την ταπεινή κι όμως απόλυτη.
Να τους το δείχνεις όπως ακριβώς σου το δείχνουν κι εκείνοι.
Μην τους μετράς ποτέ για δεδομένους.
Κι αν πάλι δε στέκονται πια δίπλα σου, είτε γιατί έτσι τα έφερε η τύχη, η ζωή ή οι επιλογές σας, να τους θυμάσαι.
Όσοι σε αγάπησαν είναι κομμάτι της ιστορίας σου, είναι μια γραμμή ακόμη στην παλάμη του χεριού σου.
Ήρθαν, έδωσαν κι έφυγαν. Αυτοί οι ξένοι πια, κάποτε σε αγάπησαν κι αυτό πρέπει να σου αρκεί.
Πάντα πρέπει να αρκεί η αγάπη όσο λίγο κι αν κρατάει.
Να τους θυμάσαι και να εύχεσαι να είναι καλά και να μπορούν ακόμη να αγαπούν.
Πάνω από όλα όμως, να εύχεσαι να τους αγαπούν.
Γιατί εσύ που αγαπήθηκες ξέρεις πως καλύτερη ασπίδα από την αγάπη δεν υπάρχει…
Είναι οι μνήμες σου, είναι τα δάκρυα και τα χαμόγελά σου, είναι η νοσταλγία και ο χρόνος σου που πέρασε.
Μέσα σε όλα όμως της ζωής, υπάρχουν και οι άλλοι. Είναι οι πιο ταπεινοί, οι πιο αθόρυβοι.
Διεκδικούν μερίδιο στη μνήμη σου κι ας μην τους το δίνεις πάντα απλόχερα, θεωρώντας τους είτε δεδομένους είτε πια πολύ ξένους.
Είναι οι άνθρωποι που σε αγάπησαν.
Είναι εκείνοι που αναγνώρισαν πάνω σου το πολύτιμό τους κι έμειναν εκεί. Πιστοί σε σένα και σε όσα χρειαζόσουν.
Εκείνοι οι άνθρωποι, οι πιστοί σου, είχαν πάντα μια αγκαλιά ανοιχτή για σένα. Ανεξαρτήτως του αν εσύ τους ονομάτισες οικογένεια, φίλους ή έρωτες, αυτοί στάθηκαν στο πλάι σου και πορεύτηκαν κοντά σου. Ακόμη το κάνουν.
Εκείνοι που σε αγάπησαν, οι πάντα εκεί για σένα, έγιναν ένα με τον κόσμο σου. Συμπορεύονται με τα θέλω και τις ανάγκες σου κι αγαπούν κάθε τι δικό σου.
Όταν ρίχνεις πάνω τους το φως σου λάμπουν από την ικανοποίηση του ανθρώπου που αγαπά κι αγαπιέται.
Όταν ρίχνεις τον ίσκιο σου, χαμογελούν στην ιδέα πως πατάς γερά στα πόδια σου και νιώθεις σιγουριά για τον εαυτό σου.
Είναι οι δικοί σου άνθρωποι κι είναι πολύτιμοι.
Αγάπησέ τους κι εσύ με όλες σου τις δυνάμεις. Είναι δικοί σου. Τα ονόματά τους είναι γραμμένα πάνω σου κι ας μην τα βλέπεις. Τα ονόματα όσων σταθερά μας αγαπούν, όσων δόθηκαν σε μας, είναι σαν το άρωμα. Το δικό σου δεν το μυρίζεις ποτέ κι ας το φοράς.
Έτσι και με αυτούς. Τους ψηλαφίζεις με κλειστά τα μάτια και τους αναγνωρίζεις.
Μάνα, πατέρας, αδέρφια, φίλοι, έρωτες. Είναι η σιγουριά σου, το απάγκιο σου σε ό,τι πάει στραβά.
Κι εσύ τους αγαπάς, παραδέξου το. Τους αγαπάς με εκείνη την αγάπη τη βαθιά, την ένα με το είναι σου, την ταπεινή κι όμως απόλυτη.
Να τους το δείχνεις όπως ακριβώς σου το δείχνουν κι εκείνοι.
Μην τους μετράς ποτέ για δεδομένους.
Κι αν πάλι δε στέκονται πια δίπλα σου, είτε γιατί έτσι τα έφερε η τύχη, η ζωή ή οι επιλογές σας, να τους θυμάσαι.
Όσοι σε αγάπησαν είναι κομμάτι της ιστορίας σου, είναι μια γραμμή ακόμη στην παλάμη του χεριού σου.
Ήρθαν, έδωσαν κι έφυγαν. Αυτοί οι ξένοι πια, κάποτε σε αγάπησαν κι αυτό πρέπει να σου αρκεί.
Πάντα πρέπει να αρκεί η αγάπη όσο λίγο κι αν κρατάει.
Να τους θυμάσαι και να εύχεσαι να είναι καλά και να μπορούν ακόμη να αγαπούν.
Πάνω από όλα όμως, να εύχεσαι να τους αγαπούν.
Γιατί εσύ που αγαπήθηκες ξέρεις πως καλύτερη ασπίδα από την αγάπη δεν υπάρχει…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.