Ας συνεννοηθούμε επιτέλους μεταξύ μας.
Κακό πράγμα η ασυνεννοησία στον άνθρωπο.
Μιλάς, εκφράζεις όσα θέλεις. Το ίδιο κάνει και ο συνομιλητής σου.
Έχετε όλη την καλή διάθεση να συνεννοηθείτε, αλλά κάπου στην πορεία χάνεστε.
Άλλο θα πει ο ένας, άλλο θα καταλάβει ο άλλος κι αντίστροφα.
Παράξενες οι κουβέντες των ανθρώπων. Καταφέρνει από στιγμές σε στιγμές να τραβάει η κάθε μια το δρόμο της.
Δρόμοι παράλληλοι που θέλεις να συναντηθούν, που κοπιάζεις να ανταμώσουν σε σταυροδρόμι κι αυτοί μένουν πεισματικά παράλληλοι.
Τι είναι άραγε αυτό που μας εμποδίζει να συνεννοηθούμε; Φταίει που είμαστε διαφορετικοί και σκεφτόμαστε αλλιώτικα;
Το πολύ πολύ να είχαμε διαφωνία. Θα ανεβάζαμε κάπως τους τόνους, θα εκνευριζόμασταν ενδεχομένως και λιγάκι αλλά θα συμφωνούσαμε ότι διαφωνούμε.
Αλλά η ασυνεννοησία δεν είναι διαφωνία. Είναι παντελής έλλειψη επικοινωνίας κι αυτό δεν παλεύεται.
Τούτη η Βαβέλ που καταδικάστηκαν και πάλι οι άνθρωποι, είναι μαρτύριο.
Ίσως να φταίει ο εγωισμός. Ίσως να είναι αυτός που μας εμποδίζει να ασχοληθούμε πραγματικά με όσα μας λέει ο συνομιλητής μας.
Ίσως πάλι να φταίει η εποχή. Όλα τα προβλήματα συσσωρευμένα στο κεφάλι μας, μας εμποδίζουν να συγκεντρωθούμε.
Ακούμε αλλά δεν προσέχουμε. Κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι αλλά δε δίνουμε καμία σημασία. Αν μας ρωτήσεις παίζει να μη θυμόμαστε καν τι μας είπαν.
Πώς να συνεννοηθούμε λοιπόν όταν δε δίνουμε αληθινή σημασία στο διάλογο; Όταν δεν τον υποστηρίζουμε όπως του πρέπει;
Είναι κρίμα.
Είναι μαγική η συνεννόηση όταν πραγματικά επιτυγχάνεται.
Είναι όμορφο να μιλά κανείς και να μην πέφτει πάνω σε τοίχο. Κι ας μη συμφωνεί με το συνομιλητή του. Είναι γόνιμος ακόμη κι ο αντίλογος. Δίνει τροφή στη σκέψη, αναζωογονεί τα κύτταρα.
Μας ξυπνά μια καλή συζήτηση.
Μας δίνει ερεθίσματα που από μόνοι μας δε θα είχαμε.
Γι’αυτό να τον ακούμε το συνομιλητή μας. Να θέλουμε να του δώσουμε σημασία σε ό,τι λέει και να επεξεργαζόμαστε τα πάντα. Όχι μόνο ο εαυτός μας αλλά κι ο άλλος. Θέλει χώρο, θέλει χρόνο και κυρίως προσοχή.
Ό,τι μας κάνει το κρατάμε. Ό,τι δε μας κάνει, το πετάμε. Κι όλο αυτό κάπου θα βγει.
Θα βγει σε συνεννόηση, θα βγει σε σωστό διάλογο. Θα βγει σε επικοινωνία.
Κι είναι δώρο το να επικοινωνούν σωστά οι άνθρωποι. Είναι σχολείο από μόνο του.
Πριν αποφασίσουμε λοιπόν να κλειστούμε και πάλι στο καβούκι μας, εκείνο το εγωιστικό κουκούλι που χωρά μέσα του μόνο τις δικές μας λέξεις και σκέψεις, ας πειραματιστούμε.
Ας ανοίξουμε την καρδιά και το μυαλό μας κι ας επικοινωνήσουμε σωστά.
Ας συνεννοηθούμε επιτέλους μεταξύ μας.
Και τότε όλα θα πάνε καλύτερα. Κι ίσως τα στραβά της ζωής μας, ή τουλάχιστον κάποια από αυτά, να ισιώσουν…
Μιλάς, εκφράζεις όσα θέλεις. Το ίδιο κάνει και ο συνομιλητής σου.
Έχετε όλη την καλή διάθεση να συνεννοηθείτε, αλλά κάπου στην πορεία χάνεστε.
Άλλο θα πει ο ένας, άλλο θα καταλάβει ο άλλος κι αντίστροφα.
Παράξενες οι κουβέντες των ανθρώπων. Καταφέρνει από στιγμές σε στιγμές να τραβάει η κάθε μια το δρόμο της.
Δρόμοι παράλληλοι που θέλεις να συναντηθούν, που κοπιάζεις να ανταμώσουν σε σταυροδρόμι κι αυτοί μένουν πεισματικά παράλληλοι.
Τι είναι άραγε αυτό που μας εμποδίζει να συνεννοηθούμε; Φταίει που είμαστε διαφορετικοί και σκεφτόμαστε αλλιώτικα;
Το πολύ πολύ να είχαμε διαφωνία. Θα ανεβάζαμε κάπως τους τόνους, θα εκνευριζόμασταν ενδεχομένως και λιγάκι αλλά θα συμφωνούσαμε ότι διαφωνούμε.
Αλλά η ασυνεννοησία δεν είναι διαφωνία. Είναι παντελής έλλειψη επικοινωνίας κι αυτό δεν παλεύεται.
Τούτη η Βαβέλ που καταδικάστηκαν και πάλι οι άνθρωποι, είναι μαρτύριο.
Ίσως να φταίει ο εγωισμός. Ίσως να είναι αυτός που μας εμποδίζει να ασχοληθούμε πραγματικά με όσα μας λέει ο συνομιλητής μας.
Ίσως πάλι να φταίει η εποχή. Όλα τα προβλήματα συσσωρευμένα στο κεφάλι μας, μας εμποδίζουν να συγκεντρωθούμε.
Ακούμε αλλά δεν προσέχουμε. Κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι αλλά δε δίνουμε καμία σημασία. Αν μας ρωτήσεις παίζει να μη θυμόμαστε καν τι μας είπαν.
Πώς να συνεννοηθούμε λοιπόν όταν δε δίνουμε αληθινή σημασία στο διάλογο; Όταν δεν τον υποστηρίζουμε όπως του πρέπει;
Είναι κρίμα.
Είναι μαγική η συνεννόηση όταν πραγματικά επιτυγχάνεται.
Είναι όμορφο να μιλά κανείς και να μην πέφτει πάνω σε τοίχο. Κι ας μη συμφωνεί με το συνομιλητή του. Είναι γόνιμος ακόμη κι ο αντίλογος. Δίνει τροφή στη σκέψη, αναζωογονεί τα κύτταρα.
Μας ξυπνά μια καλή συζήτηση.
Μας δίνει ερεθίσματα που από μόνοι μας δε θα είχαμε.
Γι’αυτό να τον ακούμε το συνομιλητή μας. Να θέλουμε να του δώσουμε σημασία σε ό,τι λέει και να επεξεργαζόμαστε τα πάντα. Όχι μόνο ο εαυτός μας αλλά κι ο άλλος. Θέλει χώρο, θέλει χρόνο και κυρίως προσοχή.
Ό,τι μας κάνει το κρατάμε. Ό,τι δε μας κάνει, το πετάμε. Κι όλο αυτό κάπου θα βγει.
Θα βγει σε συνεννόηση, θα βγει σε σωστό διάλογο. Θα βγει σε επικοινωνία.
Κι είναι δώρο το να επικοινωνούν σωστά οι άνθρωποι. Είναι σχολείο από μόνο του.
Πριν αποφασίσουμε λοιπόν να κλειστούμε και πάλι στο καβούκι μας, εκείνο το εγωιστικό κουκούλι που χωρά μέσα του μόνο τις δικές μας λέξεις και σκέψεις, ας πειραματιστούμε.
Ας ανοίξουμε την καρδιά και το μυαλό μας κι ας επικοινωνήσουμε σωστά.
Ας συνεννοηθούμε επιτέλους μεταξύ μας.
Και τότε όλα θα πάνε καλύτερα. Κι ίσως τα στραβά της ζωής μας, ή τουλάχιστον κάποια από αυτά, να ισιώσουν…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.