Να ξέρεις τι θέλεις και να το τολμάς, να το διεκδικείς.
Η υπομονή είναι μεγάλο χάρισμα. Μόνο που εγώ δεν το έχω.
Δεν το είχα μικρή και δεν το απέκτησα μεγαλώνοντας.
Από το πρωί που ξυπνώ θέλω πεταχτώ από το κρεβάτι μου για να αρχίσει η μέρα. Με δυνατό καφέ, με δυνατές μουσικές, με αποφασιστικές σκέψεις και με πράξεις. Θέλω να περπατήσω γρήγορα στο δρόμο και να μη σταθώ σε καμιά ουρά.
Να σταματήσω μόνο για να σε χαιρετίσω και να σου σκάσω ένα φιλί. Και να χαλαρώσω μόνο όταν το θελήσω, όχι όταν μου το επιβάλλουν. Δε θέλω να περιμένω πότε θα μου στείλεις μήνυμα, πότε θα θυμηθείς να με πάρεις τηλέφωνο.
Δεν έχω υπομονή να σχεδιάσεις το Σαββατοκύριακό σου και να με περιμένω αν θα με «χωρέσεις» μέσα σε αυτό. Θα έχω ήδη σχεδιάσει τη μέρα μου και το Σαββατόβραδό μου, θα σου έχω ήδη στείλει πρώτη μήνυμα και θα περιμένω ανυπόμονα την απάντησή σου. Σαν παιδί που περιμένει στην ουρά το παγωτό. Που το λαχταρά και το βλέπει μπροστά του. Που δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να περιμένει για να το αποκτήσει.
Αφού είναι εκεί.
Και το θέλει τόσο πολύ. Ναι, η υπομονή σου δίνει χρόνο να σχεδιάσεις και να οργανώσεις. Δίνει αέρα στις καταστάσεις να εξελιχθούν και στους ανθρώπους να δράσουν σε κατάσταση ηρεμίας. Με λογική να εξετάσουν τι επιθυμούν και πως. Όμως εγώ ξέρω τι θέλω και οι αναμονές μου θυμίζουν ανούσια παιχνίδια που δε θέλω να παίξω. Που δε ξέρω πώς να παίξω. Και το χρόνο που μου χαρίζει δεν τον θέλω.
Νιώθω ότι μου τον στερεί από αυτά που πραγματικά έχω να ζήσω. Όχι βιαστικά και επιπόλαια, αλλά αποφασιστικά και θετικά απέναντι σε αυτό που ποθώ. Όχι πως δεν έχω φάει τα μούτρα μου από την ανυπομονησία μου. Όχι πως δεν έχω κάνει λάθη. Έχω βιάσει καταστάσεις και έχω πιέσει ανθρώπους που είχαν άλλους ρυθμούς από τους δικούς μου. Η αποφασιστικότητα πολλές φορές βγάζει μια ένταση που αγχώνει.
Έρχεται και κάθεται πάνω σε φόβους, στη διστακτικότητα και στη δυσθυμία του απέναντι, που δε ξέρει, δεν είναι σίγουρος, και πολλές φορές δεν μπορεί εύκολα να μετατρέψει το συναίσθημα σε πράξη. Τότε είναι που αναλογίζομαι ότι ο καθένας έχει άλλους ρυθμούς και τους δικαιούται. Τότε σκέφτομαι ότι η υπομονή είναι αρετή. Το «παγωτό» όμως είναι εκεί. Και εγώ το θέλω. Ξέρω ότι το θέλω, όσο εσύ το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι. Εκεί είναι η διαφορά τελικά, καταλήγω ενώ περπατώ γρήγορα. Να ξέρεις τι θέλεις και να το τολμάς, να το διεκδικείς. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, πολύπλοκους σχεδιασμούς και στρατηγικές. Ναι, η υπομονή είναι χάρισμα μεγάλο. Που ίσως κάποιες φορές θα ήθελα να έχω. Που όμως δεν έχω. Γιατί ξέρω τα θέλω μου. Και τα θέλω γρήγορα.
Ανυπόμονα.
Τώρα τα θέλω και σε θέλω.
Και υπομονή δεν έχω.
Έλα.
Δεν το είχα μικρή και δεν το απέκτησα μεγαλώνοντας.
Από το πρωί που ξυπνώ θέλω πεταχτώ από το κρεβάτι μου για να αρχίσει η μέρα. Με δυνατό καφέ, με δυνατές μουσικές, με αποφασιστικές σκέψεις και με πράξεις. Θέλω να περπατήσω γρήγορα στο δρόμο και να μη σταθώ σε καμιά ουρά.
Να σταματήσω μόνο για να σε χαιρετίσω και να σου σκάσω ένα φιλί. Και να χαλαρώσω μόνο όταν το θελήσω, όχι όταν μου το επιβάλλουν. Δε θέλω να περιμένω πότε θα μου στείλεις μήνυμα, πότε θα θυμηθείς να με πάρεις τηλέφωνο.
Δεν έχω υπομονή να σχεδιάσεις το Σαββατοκύριακό σου και να με περιμένω αν θα με «χωρέσεις» μέσα σε αυτό. Θα έχω ήδη σχεδιάσει τη μέρα μου και το Σαββατόβραδό μου, θα σου έχω ήδη στείλει πρώτη μήνυμα και θα περιμένω ανυπόμονα την απάντησή σου. Σαν παιδί που περιμένει στην ουρά το παγωτό. Που το λαχταρά και το βλέπει μπροστά του. Που δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να περιμένει για να το αποκτήσει.
Αφού είναι εκεί.
Και το θέλει τόσο πολύ. Ναι, η υπομονή σου δίνει χρόνο να σχεδιάσεις και να οργανώσεις. Δίνει αέρα στις καταστάσεις να εξελιχθούν και στους ανθρώπους να δράσουν σε κατάσταση ηρεμίας. Με λογική να εξετάσουν τι επιθυμούν και πως. Όμως εγώ ξέρω τι θέλω και οι αναμονές μου θυμίζουν ανούσια παιχνίδια που δε θέλω να παίξω. Που δε ξέρω πώς να παίξω. Και το χρόνο που μου χαρίζει δεν τον θέλω.
Νιώθω ότι μου τον στερεί από αυτά που πραγματικά έχω να ζήσω. Όχι βιαστικά και επιπόλαια, αλλά αποφασιστικά και θετικά απέναντι σε αυτό που ποθώ. Όχι πως δεν έχω φάει τα μούτρα μου από την ανυπομονησία μου. Όχι πως δεν έχω κάνει λάθη. Έχω βιάσει καταστάσεις και έχω πιέσει ανθρώπους που είχαν άλλους ρυθμούς από τους δικούς μου. Η αποφασιστικότητα πολλές φορές βγάζει μια ένταση που αγχώνει.
Έρχεται και κάθεται πάνω σε φόβους, στη διστακτικότητα και στη δυσθυμία του απέναντι, που δε ξέρει, δεν είναι σίγουρος, και πολλές φορές δεν μπορεί εύκολα να μετατρέψει το συναίσθημα σε πράξη. Τότε είναι που αναλογίζομαι ότι ο καθένας έχει άλλους ρυθμούς και τους δικαιούται. Τότε σκέφτομαι ότι η υπομονή είναι αρετή. Το «παγωτό» όμως είναι εκεί. Και εγώ το θέλω. Ξέρω ότι το θέλω, όσο εσύ το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι. Εκεί είναι η διαφορά τελικά, καταλήγω ενώ περπατώ γρήγορα. Να ξέρεις τι θέλεις και να το τολμάς, να το διεκδικείς. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, πολύπλοκους σχεδιασμούς και στρατηγικές. Ναι, η υπομονή είναι χάρισμα μεγάλο. Που ίσως κάποιες φορές θα ήθελα να έχω. Που όμως δεν έχω. Γιατί ξέρω τα θέλω μου. Και τα θέλω γρήγορα.
Ανυπόμονα.
Τώρα τα θέλω και σε θέλω.
Και υπομονή δεν έχω.
Έλα.
Της Ελένης Ομήρου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.