Ο μόνος συνεργός στο «έγκλημα» κατά του εαυτού σου, είσαι εσύ και μόνο εσύ.
Είναι οι άνθρωποι που εισχωρούν στη ζωή μας για να διώξουν ό,τι όμορφο υπάρχει γύρω μας.
Ξέρουν καλά την τέχνη της χειραγώγησης. Μας μαγνητίζουν με όσα υποτίθεται έχουν να προσφέρουν κι ύστερα, εμείς οι ίδιοι, τους δίνουμε το καλαμάκι να ρουφήξουν όση ενέργεια έχουμε μέσα μας.
Ζουν ανάμεσα μας. Έχουν έντονη δυσωδία. Η οσμή έρχεται σαν πρώτη προειδοποίηση, ένστικτο το λένε, μα αν το αγνοήσεις, θα το χρυσοπληρώσεις αργότερα, όταν πια θα σε έχουν στύψει για τα καλά. Όταν δεν θα έχεις τίποτε άλλο να τους προσφέρεις κι από πουθενά να κρατηθείς. Να θυμάσαι, είναι αυτοί που μόνο παίρνουν, ποτέ δεν προσφέρουν. Αυτά που δίνουν στην αρχή, θα τα πάρουν πίσω με τόκο.
Ο χρόνος που σου αφιερώνουν δεν είναι δικός τους, δικός σου είναι, απλά δεν μπορείς να το αποδεχθείς. Το ξέρεις, ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει να το παραδεχτείς. Και μένεις. Πιστεύεις πως βρήκες έναν άνθρωπο να σε καταλαβαίνει. Μια συντροφιά, φιλική, ερωτική, δεν έχει σημασία. Αυτά τα Βαμπίρ χτυπούν μόνο τις πόρτες που ανοίγουν. Εισχωρούν μέσα και υποδύονται το προσωπείο που έχεις πιο πολύ ανάγκη. Ποντάρουν πρώτα στις αδυναμίες σου μέχρι να φτάσουν και να αντλήσουν όλες τις δυνάμεις σου.
Απομυζούν αχόρταγα την ενέργεια σου. Τυλίγονται γύρω σου. Μοιάζουν με θηλιές που σε πνίγουν.
Γίνονται η καθημερινότητα σου. Κι εσύ, χαίρεσαι γι αυτό, γιατί δεν αισθάνεσαι πια μόνος. Οι ώρες γεμίζουν μόνο μ’ αυτούς. Οι φίλοι απομακρύνονται, όχι γιατί το θέλουν, αλλά επειδή εσύ δεν έχεις χρόνο πια. Δεν χωράνε στην όμορφα στημένη ζωή σου, πιστεύεις πως είσαι πλήρης.
Εθελοτυφλείς επειδή σε βολεύει κι αν κάποιες φορές η σκιά τους μεγαλώνει και σε κάνει να ασφυκτιείς, ψάχνεις να βρεις δικαιολογίες και τις βρίσκεις, εύκολα. Δύσκολο είναι να παραδεχτείς πως έκανες λάθος.
Τα Βαμπίρ βρίσκουν τρόπους να σε χειραγωγούν ακριβώς κάτω απ’ τη μύτη σου κι όταν θα σε έχουν ξεζουμίσει πια, ψάχνουν για το επόμενο θύμα. Κι εσύ βρίσκεσαι ξαφνικά μόνος. Να ψάχνεις να βρεις τι ή ποιος έφταιξε. Και τελικά καταλήγεις να κατηγορείς το Βαμπίρ που ρούφηξε το νέκταρ της ζωής σου.
Τα βάζεις μαζί τους λες και δεν είσαι εσύ, ο μοναδικός υπαίτιος για ό,τι έπαθες. Κανείς δεν σε ξεγέλασε. Αφέθηκες, εμπιστεύτηκες ενώ μέσα σου το καμπανάκι χτυπούσε επανειλημμένα. Το ένιωθες εξ αρχής, αλλά προτίμησες να δώσεις ευκαιρία, μήπως και μία στις χίλιες έκανες λάθος.
Βλέπεις όταν θαμπωθείς απ’ τα φανταχτερά χάνεις την «όραση» σου.
Να ξέρεις, ποτέ δεν κάνει λάθος το ένστικτο σου, εσύ το αγνοείς. Γι αυτό, μην ψάχνεις να ξεφορτωθείς τις δικές σου ευθύνες και να τις εναποθέσεις στις πλάτες του Βαμπίρ. Αυτός, ούτως ή άλλως δεν θα σκύψει και δεν πρόκειται να αποδεχτεί κανένα βάρος. Δεν φταίει αυτός, είσαι σε θέση να το αναγνωρίσεις, γιατί αυτό που δεν μπορεί να ρουφήξει ένα Βαμπίρ, είναι η εξυπνάδα σου.
Τα πάντα γύρω μας είναι επιλογές. Εσύ επιλέγεις ποιους θα αφήσεις στη ζωή σου, ποιους δεν θα γυρίσεις να κοιτάξεις καν. Μην το παίζεις θύμα λοιπόν, δεν είσαι θύμα, πληρώνεις για τη σκαρταδούρα που μόνος επέλεξες.
Ο μόνος συνεργός στο «έγκλημα» κατά του εαυτού σου, είσαι εσύ και μόνο εσύ.
Μαρία Πέττα
writersgang
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.