Δεν είναι αλλιώτικα τα παιδιά μας, είναι που αλλάξαμε και εμείς.
-Και τι σου άρεσε να παίζεις όταν ήσουν μικρή;
Συνήθως οι πιο ειλικρινείς απαντήσεις είναι αυτές που σου σκαρφαλώνουν στα χείλια και ξεφεύγουν πριν τις πολυσκεφτείς. Κάπως έτσι, έπεσε έξω από το στόμα μου η λέξη “Λάστιχο”.
-Λάστιχο;?? (Φανερή απογοήτευση στο ακροατήριο. Ε ναι! Που να ανταγωνιστεί τα εντυπωσιακά εφέ των σημερινών παιχνιδιών;)
Τόσο φτηνιάρικο και τόσο ακριβό ταυτόχρονα, που μπορεί και να έχανα και τα μυαλά μου, αν ξέχναγα που το είχα καταχωνιάσει. Αυτό, που ως κουβάρι χώραγε παντού, στις σχολικές τσάντες για αεροδυναμικά διαλείμματα, στις τσέπες, για τα μεσημέρια που ο καιρός ήταν καλός και ξεμυτάγαμε από το σπίτι αβάδιστα και αβίαστα.
Τι ωραίες που ήταν οι Σαββατοκυριακές στιγμές των μαμπαδοϋπνων, που την κάναμε προς κήπο μεριά, με μόνο μέλημα μην τρίξει πολύ το ξύλο από το πάτωμα και ξυπνήσουμε τη νιρβάνα των γονιών. Ευτυχώς στο νέο σπίτι είχε μπει κυρίως μάρμαρο και αυτό κάλυπτε μεγαλύτερη επιφάνεια χαλαρής κοπάνας. Ωπ, σαλόνι-μπαλκόνι-σκαρφάλωμα-κήπος.
Τόσο απλά ήταν τα καλοκαιρινά μεσημέρια. Απλά και γρατζουνιστικά, γιατί εκτός από το μάρμαρο, ο νεωτερισμός στα διακοσμητικά γούστα της μάμις είχε φέρει και το σαγρέ στην εξωτερική ζωή του σπιτιού μας. Το άτιμο σαγρέ που πόναγε πολύ στις κοπάνες. Που άφηνε σημαδια. Αν με ψάξω έχω ακόμα, από εκείνα τα επικά σκαρφαλώματα, γάμπες, αστράγαλοι μέχρι και από καρπό χεριού ώς επάνω, στο εσωτερικό μπράτσο μια φορά, καθώς σε μια προσγείωση γλίστρησα και κατέβηκα τον σαγρέ τοίχο με το χέρι να τον χαϊδεύει σε όλη του την επιφάνεια.
Στη σκέψη του ανέβα-κατέβα του μπαλκονιού, αν φέρω τώρα στο νου μου τα παιδιά μου, χτυπάει η υψοφοβία κόκκινο και η μαμαδοϋστερία τύψεις λεπτές και ενδόμυχες… ξου!
Ω, όχι, μου ακούγομαι σαν τη μαμά μου τώρα και το θέμα μας είναι το “Λάστιχο”.
Για να παίξεις, Βάσια, το Λάστιχο, χρειαζόσουν από 2 φίλες ή στη χειρότερη, 1 φίλη και μία καρέκλα ή έστω δύο καρέκλες. Αλλά προτιμούσαμε τις φίλες για το παιχνίδι και τις καρέκλες για την προπόνηση. Ξεκίναγες με τα εύκολα και βασικά, με τα κάτω ανοιχτά (πόδια) και έφτανες τις πολύ αντβάνσεντ πίστες: λαιμός, να ανοιγοκλείνουν (τα πόδια πάλι) ή και τα χέρια δεν τα θυμάμαι και όλα, με το λάστιχο περασμένο από τη μία φίλη/καρέκλα ως την άλλη και εσένα στη μέση να χοροπηδάς ως πιθηκούλα, όσο πιο αέρινα μπορούσες.
Δεν περιγράφεται εύκολα, όλα ήταν πρακτικά θέματα σκληρής προπόνησης και άκρατης ζήλιας, που η συμμαθήτρια, Ζέφη, πετύχαινε το ύψος λάστιχο – λαιμό με τόση ευκολία, που σου έδινε κίνητρο να καταστρέψεις πιο πολύ τα γόνατά σου, χοροπηδώντας ασταμάτητα, ξυπόλητη ή (ω! θεοί του Nike με αερόσολα) με σαγιονάρα ή τσόκαρο Σολ, σε κάθε είδους επιφάνεια.
Για αρκετά χρόνια καριέρας στο δημοτικό δεν υπήρχε από διάλειμμα, έως εκδρομή, πάρτι ή απλή κολλητομάζωξη, που θα επέτρεπες στον εαυτό σου να σκάσεις μύτη χωρίς το λάστιχο, σε απόσταση ασφαλείας. Κίνηση απαγορευτική, έστω κι αν είχαν φέρει και όλες οι άλλες, έπρεπε να υπάρχουν τόσα λάστιχα όσα και τα κορίτσια.
-Αν θες το δοκιμάζουμε, να στο δείξω έστω, πως έμοιαζε, να πιο κάτω από την εκκλησία υπάρχει ένα με ψιλικά, που στανταρ αν πάμε να ζητήσουμε με το μέτρο θα…
Το τάμπλετ αναβόσβηνε ήδη ώρα. Κανονικά και περήφανη θα έπρεπε να νιώθω που είχα καταφέρει να αποσπάσω λίιιγο την προσοχή, να ανταγωνιστώ το Σκάϊπ που τσίριζε: “πιάσε με, πάτα με, μίλα μου, εδώ είμαι, η φίλη σου. Τι λάστιχο και κουραφέξαλα. Έχουμε κι ένα μιούζικαλι να φτιάξουμε βίντεο κλιπ και ένα σναπτσατ να φορέσουμε ελαφοαυτάκια και κερατάκια”… το κερατάκι μου μέσα!
Δε γκρινιάζω… δεν είμαι η μαμά μου. Είμαι μοντέρνα μαμά. Και μου έχει στείλει και η Άννα μήνυμα και βαράει και η ειδοποίηση από το νέο άρθρο που ανέβασε πριν λίγη ώρα… και … και… και να, εγώ δεν έχω πολύ ώρα να ανεβάσω το σφηνάκι μου, το μαμαδοσφηνάκι μου το πρώτο.
Το Λάστιχο λοιπόν… Ινσερτ φωτο, παμπλις, ποστ. Φύγαμε για πιλάτες.
Δεν είναι αλλιώτικα τα παιδιά μας, είναι που αλλάξαμε και εμείς. Και έτσι πρέπει, να αλλάζουμε για να τσεκάρουμε ενίοτε, πόσο ταιριάζουμε, με αυτό που ήμασταν ή που θέλαμε να γίνουμε. Κάπου, κάπως, κάποτε…
Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως, τα μεσημέρια, μίλα μου…
Νατάσσα Μανίτσα
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.