Αυτή άλλωστε κάνει τη δουλειά της κι εσύ τη δική σου…
Καλοί οι άνθρωποι, δεν το αρνείσαι.
Κι όμως είναι κάτι νύχτες που δίπλα σου δε θέλεις κανέναν.
Μόνο εσύ και οι τοίχοι. Ίσως και η μουσική σου που είναι παρουσία χωρίς να είναι. Απλά φορτίζει την ατμόσφαιρα και γεμίζει τα κενά.
Τα δικά σου κενά που, μεταξύ μας, δεν είναι και λίγα.
Μοναξιά.
Πολλοί τη φοβήθηκαν. Εσύ όμως πάντα σου την αγκάλιαζες σα φίλη αγαπημένη. Είναι που εξοικειώθηκες μαζί της. Είναι που μπορείτε και μιλάτε την ίδια γλώσσα. Το περισσότερο βέβαια εσύ μιλάς. Αυτή ακούει. Κι είναι καλός ακροατής. Σε αφήνει να βγάλεις από μέσα σου κάθε τι που σε βαραίνει. Άλλοτε της φωνάζεις, άλλοτε της κλαις. Καμιά φορά γελάς υστερικά σα να άκουσες το πιο εξωφρενικό αστείο. Άλλες φορές πάλι, θες να τη χτυπήσεις πάνω στην έντασή σου μα δεν το καταφέρνεις.
Πού να τη βρεις για να τη χτυπήσεις; Είναι παντού… Πάνω, κάτω, γύρω σου… μέσα σου…
Ξέρει όλα σου τα μυστικά. Ξέρει τους φόβους, τις απογοητεύσεις, τις κρίσεις, τις ατιμίες σου. Ξέρει κάθε σου λάθος και κάθε ομολογημένο σου πόθο. Ξέρει πόσο πολύ θες κάτι, ακόμη κι αν σε όλους τους άλλους το αρνείσαι. Ξέρει πόσο σιχαίνεσαι κάτι παρά το ότι αναγκάζεσαι να το αγκαλιάζεις για αγαπημένο…
Η μοναξιά σου σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Κι είναι εκεί πάντα να σε δεχτεί χωρίς επικρίσεις και κατηγορώ.
Πολλοί λένε πως έχει χρώμα μαύρο.
Μα η δική σου μοναξιά δεν είναι ίδια με τις άλλες, δεν υπακούει σε κανόνες, δεν πιστεύει σε σκοτάδια.
Κάποιες φορές, εκεί στους μεγάλους σου έρωτες, έχει χρώμα άλικο.
Κι όταν οι ελπίδες σου φτεροκοπούν κι αδυνατείς να τις τιθασεύσεις, γίνεται λευκή.
Σκοτεινιάζει κάποιες φορές, δεν το αρνείσαι. Εκεί στις μεγάλες σου τις λύπες γίνεται σκούρα. Κάποιοι θα την πουν μαύρη. Εσύ όμως πεισματικά το απορρίπτεις. Ο κόσμος να γκρεμίζεται, η μοναξιά σου το πολύ πολύ να γίνει γκρι…
Μαύρη δηλαδή με πινελιές λευκής ελπίδας. Για να έχεις το κουράγιο να την αντιμετωπίσεις… και αυτή κι ότι σε βρήκε…
Εσύ κι αυτή… κι όλο το χάος των σκέψεων και των συναισθημάτων σου στη μέση. Να σε μπερδεύει, να σε απελπίζει, να σε βοηθά. Πότε το ένα, πότε το άλλο…
Γι’αυτό την αγαπάς τη μοναξιά. Γιατί πάντοτε, σε κάθε της χρώμα, ξέρει να σου δείξει το δρόμο. Θα διώξει από τα μάτια κάθε τι που κρύβει την αλήθεια σου. Θα σου δείξει το δρόμο. Πάντα το σωστό θα δείξει κι ας θελήσεις εσύ να τον πεις λάθος.
Εκείνη ξέρει. Εκείνη κρατά τις αποστάσεις της και βλέπει καθαρά.
Γι’αυτό κι εκείνες τις νύχτες που όλα γύρω σου δε στέκουν καλά, την προτιμάς. Της κάνεις παρέα, τη ρωτάς…
Κι ακούς τι έχει να σου πει. Μετά βέβαια θα κάνεις το δικό σου, αλλά δεν παύεις να εκτιμάς τις αλήθειες που σου πέταξε στα μούτρα…
Ναι τις εκτιμάς κι ας μην τις ακολουθείς…
Αυτή άλλωστε κάνει τη δουλειά της κι εσύ τη δική σου…
Κι όμως είναι κάτι νύχτες που δίπλα σου δε θέλεις κανέναν.
Μόνο εσύ και οι τοίχοι. Ίσως και η μουσική σου που είναι παρουσία χωρίς να είναι. Απλά φορτίζει την ατμόσφαιρα και γεμίζει τα κενά.
Τα δικά σου κενά που, μεταξύ μας, δεν είναι και λίγα.
Μοναξιά.
Πολλοί τη φοβήθηκαν. Εσύ όμως πάντα σου την αγκάλιαζες σα φίλη αγαπημένη. Είναι που εξοικειώθηκες μαζί της. Είναι που μπορείτε και μιλάτε την ίδια γλώσσα. Το περισσότερο βέβαια εσύ μιλάς. Αυτή ακούει. Κι είναι καλός ακροατής. Σε αφήνει να βγάλεις από μέσα σου κάθε τι που σε βαραίνει. Άλλοτε της φωνάζεις, άλλοτε της κλαις. Καμιά φορά γελάς υστερικά σα να άκουσες το πιο εξωφρενικό αστείο. Άλλες φορές πάλι, θες να τη χτυπήσεις πάνω στην έντασή σου μα δεν το καταφέρνεις.
Πού να τη βρεις για να τη χτυπήσεις; Είναι παντού… Πάνω, κάτω, γύρω σου… μέσα σου…
Ξέρει όλα σου τα μυστικά. Ξέρει τους φόβους, τις απογοητεύσεις, τις κρίσεις, τις ατιμίες σου. Ξέρει κάθε σου λάθος και κάθε ομολογημένο σου πόθο. Ξέρει πόσο πολύ θες κάτι, ακόμη κι αν σε όλους τους άλλους το αρνείσαι. Ξέρει πόσο σιχαίνεσαι κάτι παρά το ότι αναγκάζεσαι να το αγκαλιάζεις για αγαπημένο…
Η μοναξιά σου σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Κι είναι εκεί πάντα να σε δεχτεί χωρίς επικρίσεις και κατηγορώ.
Πολλοί λένε πως έχει χρώμα μαύρο.
Μα η δική σου μοναξιά δεν είναι ίδια με τις άλλες, δεν υπακούει σε κανόνες, δεν πιστεύει σε σκοτάδια.
Κάποιες φορές, εκεί στους μεγάλους σου έρωτες, έχει χρώμα άλικο.
Κι όταν οι ελπίδες σου φτεροκοπούν κι αδυνατείς να τις τιθασεύσεις, γίνεται λευκή.
Σκοτεινιάζει κάποιες φορές, δεν το αρνείσαι. Εκεί στις μεγάλες σου τις λύπες γίνεται σκούρα. Κάποιοι θα την πουν μαύρη. Εσύ όμως πεισματικά το απορρίπτεις. Ο κόσμος να γκρεμίζεται, η μοναξιά σου το πολύ πολύ να γίνει γκρι…
Μαύρη δηλαδή με πινελιές λευκής ελπίδας. Για να έχεις το κουράγιο να την αντιμετωπίσεις… και αυτή κι ότι σε βρήκε…
Εσύ κι αυτή… κι όλο το χάος των σκέψεων και των συναισθημάτων σου στη μέση. Να σε μπερδεύει, να σε απελπίζει, να σε βοηθά. Πότε το ένα, πότε το άλλο…
Γι’αυτό την αγαπάς τη μοναξιά. Γιατί πάντοτε, σε κάθε της χρώμα, ξέρει να σου δείξει το δρόμο. Θα διώξει από τα μάτια κάθε τι που κρύβει την αλήθεια σου. Θα σου δείξει το δρόμο. Πάντα το σωστό θα δείξει κι ας θελήσεις εσύ να τον πεις λάθος.
Εκείνη ξέρει. Εκείνη κρατά τις αποστάσεις της και βλέπει καθαρά.
Γι’αυτό κι εκείνες τις νύχτες που όλα γύρω σου δε στέκουν καλά, την προτιμάς. Της κάνεις παρέα, τη ρωτάς…
Κι ακούς τι έχει να σου πει. Μετά βέβαια θα κάνεις το δικό σου, αλλά δεν παύεις να εκτιμάς τις αλήθειες που σου πέταξε στα μούτρα…
Ναι τις εκτιμάς κι ας μην τις ακολουθείς…
Αυτή άλλωστε κάνει τη δουλειά της κι εσύ τη δική σου…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.