Κι αυτό είναι κατόρθωμα όλοδικό σου…
Έλεγα να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, αν κι από την αρχή ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη σου.
Αλλά τελικά ρε αγόρι μου είσαι μεγάλος μαλάκας. Δεν περιττεύει κανείς χαρακτηρισμός από όσους σου φόρτωσα τόσο καιρό που ξέρω την ύπαρξή σου.
Τι σου έφταιξε ρε το κορίτσι και το δουλεύεις;
Την έβαλες στο αιώνιο “περίμενε” του έρωτά σου κι εσύ το παίζεις βαρύς. Και δεν είχες μια φορά τα κότσια να τιμήσεις τα παντελόνια σου και να την αποδεσμεύσεις. Όχι…Το ήθελες το σκυλάκι να τρέχει ξωπίσω σου για να τονώνει τον ανόητο, υπέρμετρο εγωισμό σου.
Την ήθελες να σου δίνει αξία ενώ στην πραγματικότητα δεν αξίζεις μία.
Έκανες εσύ τη dolce vita σου, ζούσες τη ζωούλα σου κι εκείνη σε περίμενε. Σε είχε τοποθετήσει πάνω στο θρόνο σου, σε έκανε βασιλιά της και προσκυνούσε… Και περίμενε πότε θα έρθεις με δόξα και τιμή να της προσφέρεις αυτό που πάντα ήθελε από σένα: αγάπη.
Όχι τόση όση η δική της, αυτό το γνώριζε. Την αγάπη τη δική της, όλη τούτη την αδυναμία που έφτασε κάποιες φορές στα όρια της παράνοιας, ήξερε πως δε θα την έφτανες ποτέ. Αλλά της αρκούσαν ψίχουλα.
Κι όταν απελπιζόταν, γιατί το “περίμενέ” σου τραβούσε σε μάκρος, κι έκανε να φύγει, εσύ με μια κίνηση ματ τη γυρνούσες πίσω.
Δυο σταγόνες έννοιας ήθελε το κοριτσάκι για να πειστεί να μείνει κοντά σε έναν άχρηστο όπως εσύ.
Δυο σταγόνες σ’αγαπώ αρκούσαν ώστε το “θύμα” σου να είναι έτοιμο να κολυμπήσει σε έναν ωκεανό “περίμενε”.
Τόσο καραγκιόζης είσαι που όταν εκείνη, μετά από χρόνια αναμονής, θέλησε να φύγει έτρεξες να την προλάβεις.
Κι άρχισες τις υποσχέσεις. Την κράτησες από το να προχωρήσει μπροστά. Την εμπόδισες να διεκδικήσει μια φυσιολογική ζωή με έναν άνθρωπο που θα την αγαπήσει αληθινά, που δε θα την έχει καβάτζα για τον εγωισμό του, που δε θα την τρέφει με υποσχέσεις αλλά με αγάπη. Κι όταν εκείνη έμεινε, ξανάρχισες τα ίδια σου.
Μόνο που αυτή τη φορά εκείνη ήξερε ότι δε θα μείνεις. Έμεινε απλά για να πει ότι το έζησε.
Καλώς ή κακώς, ποιος θα κρίνει ένα ερωτευμένο μυαλό; Ποιος είναι αυτός που θα δικάσει ένα κορίτσι που δόθηκε και περίμενε κάποτε να πάρει κάτι;
Κανείς…
Τουλάχιστον η συναίσθηση του πόσο μαλάκας και ψεύτης είσαι, άρχισε να χτυπά καμπανάκια μέσα της.
Κι αυτό είναι θετικό. Από εκεί και πέρα είναι ζήτημα χρόνου να μη θέλει καν να το ζήσει το όνειρό της μαζί σου.
Είναι ζήτημα χρόνου να καταλάβει πως είσαι ο εφιάλτης της, αυτός που την κρατά πίσω από το να ζει φυσιολογικά, να ζει με αγάπη κι έννοια, να ζει με το 100% της προσοχής και του χρόνου κάποιου. Κάποιου που δε θα είσαι εσύ…
Γιατί εσύ ρε μαλάκα δεν της αξίζεις. Δεν της άξιζες ποτέ κι ούτε και πρόκειται.
Σύντομα θα χωθείς στην τρύπα που σου ταιριάζει και το αν θα βγεις ποτέ ξανά, πίστεψέ με, δε θα νοιάζει κανέναν έτσι σκατά που τα έκανες.
Κανέναν… Ούτε καν αυτή που πέθαινε για σένα.
Κι αυτό είναι κατόρθωμα όλοδικό σου…
Συγχαρητήρια μαλάκα.
Αλλά τελικά ρε αγόρι μου είσαι μεγάλος μαλάκας. Δεν περιττεύει κανείς χαρακτηρισμός από όσους σου φόρτωσα τόσο καιρό που ξέρω την ύπαρξή σου.
Τι σου έφταιξε ρε το κορίτσι και το δουλεύεις;
Την έβαλες στο αιώνιο “περίμενε” του έρωτά σου κι εσύ το παίζεις βαρύς. Και δεν είχες μια φορά τα κότσια να τιμήσεις τα παντελόνια σου και να την αποδεσμεύσεις. Όχι…Το ήθελες το σκυλάκι να τρέχει ξωπίσω σου για να τονώνει τον ανόητο, υπέρμετρο εγωισμό σου.
Την ήθελες να σου δίνει αξία ενώ στην πραγματικότητα δεν αξίζεις μία.
Έκανες εσύ τη dolce vita σου, ζούσες τη ζωούλα σου κι εκείνη σε περίμενε. Σε είχε τοποθετήσει πάνω στο θρόνο σου, σε έκανε βασιλιά της και προσκυνούσε… Και περίμενε πότε θα έρθεις με δόξα και τιμή να της προσφέρεις αυτό που πάντα ήθελε από σένα: αγάπη.
Όχι τόση όση η δική της, αυτό το γνώριζε. Την αγάπη τη δική της, όλη τούτη την αδυναμία που έφτασε κάποιες φορές στα όρια της παράνοιας, ήξερε πως δε θα την έφτανες ποτέ. Αλλά της αρκούσαν ψίχουλα.
Κι όταν απελπιζόταν, γιατί το “περίμενέ” σου τραβούσε σε μάκρος, κι έκανε να φύγει, εσύ με μια κίνηση ματ τη γυρνούσες πίσω.
Δυο σταγόνες έννοιας ήθελε το κοριτσάκι για να πειστεί να μείνει κοντά σε έναν άχρηστο όπως εσύ.
Δυο σταγόνες σ’αγαπώ αρκούσαν ώστε το “θύμα” σου να είναι έτοιμο να κολυμπήσει σε έναν ωκεανό “περίμενε”.
Τόσο καραγκιόζης είσαι που όταν εκείνη, μετά από χρόνια αναμονής, θέλησε να φύγει έτρεξες να την προλάβεις.
Κι άρχισες τις υποσχέσεις. Την κράτησες από το να προχωρήσει μπροστά. Την εμπόδισες να διεκδικήσει μια φυσιολογική ζωή με έναν άνθρωπο που θα την αγαπήσει αληθινά, που δε θα την έχει καβάτζα για τον εγωισμό του, που δε θα την τρέφει με υποσχέσεις αλλά με αγάπη. Κι όταν εκείνη έμεινε, ξανάρχισες τα ίδια σου.
Μόνο που αυτή τη φορά εκείνη ήξερε ότι δε θα μείνεις. Έμεινε απλά για να πει ότι το έζησε.
Καλώς ή κακώς, ποιος θα κρίνει ένα ερωτευμένο μυαλό; Ποιος είναι αυτός που θα δικάσει ένα κορίτσι που δόθηκε και περίμενε κάποτε να πάρει κάτι;
Κανείς…
Τουλάχιστον η συναίσθηση του πόσο μαλάκας και ψεύτης είσαι, άρχισε να χτυπά καμπανάκια μέσα της.
Κι αυτό είναι θετικό. Από εκεί και πέρα είναι ζήτημα χρόνου να μη θέλει καν να το ζήσει το όνειρό της μαζί σου.
Είναι ζήτημα χρόνου να καταλάβει πως είσαι ο εφιάλτης της, αυτός που την κρατά πίσω από το να ζει φυσιολογικά, να ζει με αγάπη κι έννοια, να ζει με το 100% της προσοχής και του χρόνου κάποιου. Κάποιου που δε θα είσαι εσύ…
Γιατί εσύ ρε μαλάκα δεν της αξίζεις. Δεν της άξιζες ποτέ κι ούτε και πρόκειται.
Σύντομα θα χωθείς στην τρύπα που σου ταιριάζει και το αν θα βγεις ποτέ ξανά, πίστεψέ με, δε θα νοιάζει κανέναν έτσι σκατά που τα έκανες.
Κανέναν… Ούτε καν αυτή που πέθαινε για σένα.
Κι αυτό είναι κατόρθωμα όλοδικό σου…
Συγχαρητήρια μαλάκα.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.