Σπασμένη

Πρόσεχε πως με αγγίζεις και που.

Σπασμένη… Έτσι σου συστήθηκα.
Από τις ρωγμές μου έμπαινε το φως.
Το σκοτάδι μου κρυβόταν σε αυτό το φως και σε σένα το έδειξα..
Γυναίκα μόνη.
Γυναίκα αερικό που φορά δερμάτινο μπουφάν και μπότες.
Που δεν κλαψουρίζει… που δεν γουργουρίζει, που γρατζουνά, δαγκώνει και κομματιάζεται μόνη της.

Σου συστήθηκα σωστά.
Γυναίκα- παιδί που δεν διαπραγματεύτηκα την ελευθερία μου και υπερασπίστηκα την ελευθερία και όσων με πόνεσαν, που  δεν στριμώχτηκα με το ζόρι σε μια ζεστή καρδιά με κασκόλ, γάντια και σομπίτσα ή μέσα σε μια άνοστη σχέση δίχως Πολίτικα μπαχαρικά. Οχι!

Ήμουν «δροσερή» είπες.
Παγωμένη ήμουν.
Το αίμα μου είχε ξεχάσει να κυλά…
Βαμπίρ του έρωτα γυρνούσα στις νύχτες τις ήσυχες.
Αυτές χωρίς μουσική.
O έρωτας είναι βαμπίρ…
Ζει στα σκοτάδια, σε δαγκώνει στον λαιμό και σε μεταμορφώνει σε πλάσμα της νύχτας.
Ο έρωτας θέλει να κλέψει την ζωή σου, διεκδικεί το αίμα το κόκκινο με ένα κόκκινο φιλί.
Φοβάσαι μα του δίνεσαι.
Ξέρεις τι θα συμβεί, μα ξεγυμνώνεσαι να βρει την φλέβα σου στο δέρμα το λευκό.
Οικειοθελώς θα πεθάνεις μα θα ζήσεις για πάντα.
Ο έρωτας.
Πείνα είναι.
Βία είναι.
Μάτια κόκκινα εθισμένα στην ηδονή και στο αψέντι ενός κορμιού.
Ο έρωτας.
Η τέχνη η μία της αποπλάνησης και όλες οι άλλες μετρέσες της…
Η μουσική, ο χορός, οι λέξεις να σε ξεγελούν για να βγεις έξω στο σκοτάδι το πολύτιμο.
Ο έρωτας.
Τα πρωινά κοιμάται αθώα και τις νύχτες τριγυρνά πεινασμένος.
Όποιος «δαγκώθηκε» θα δαγκώσει κι άλλον…
Ξανά και ξανά.
Η κατάρα του ανθρώπινου είδους…
Να μεταμορφώνουν ο ένας τον άλλον σε ερωτευμένους νεκροζώντανους, κανείς να μην γλιτώσει.
Μέχρι όλοι να αρχίσουμε να ζούμε πια στο σκοτάδι φωτεινά… με λίγο αίμα στα χείλη και στον λαιμό.
Δίχως αίμα στην καρδιά.
«Αυτή» σταματά να χτυπά μόλις αρχίσει να ζει νεκρωμένη στην «ανάγκη» του.
Mε πάγωνε η ανάγκη των «άλλων» πάντα.
Ήθελα να ζεσταθώ μα φοβόμουν…
Και στο είπα και αυτό…
Ας χιονίσει… Ας χιονίσει, Θεέ μου να μείνω παγωμένη!
Φοβάμαι την ζεστασιά.
Εμπιστεύτηκα το… σπίτι σου γιατί έκανε κρύο!
Το κρύο είναι αλήθεια…
Σου είπα αλήθεια…
Σπασμένη γυναίκα σαν το ποτήρι που έσπασε…

Ξέρεις… από αυτές τις λίγες, που έμειναν μόνες από πεποίθηση, που έφυγαν από ένα γάμο – καβάτζα και ήτανε απόφαση ζωής!

Από αυτές που φόρτωσαν «ένα χειμωνιάτικο πρωί» όλα τους τα σημαντικά υπάρχοντα (ρούχα, βιβλία, γόβες και χιονόμπαλες) σε ένα πορτ μπαγκάζ και έφυγαν ήσυχα.

Έτσι… γιατί δεν ήθελαν να μοιάζει με έρωτα, μα να είναι!
Συστήθηκα σωστά.

Τρελή σου είπα…
Που μετρά χρόνια απογοήτευσης στην αγάπη, αλλά δεν γουστάρει να δώσει το χέρι της σε ένα άλλο χέρι μόνο και μόνο για να κρέμεται από κάπου σαν την θλιβερή εικόνα ενός ξεχασμένου μπουφάν.

Εγώ, εγώ με ένα μακό σε λαχτάρησα… Εγώ θέλω να σφίγγουν με πάθος και με ψυχή την σάρκα μου, να με δαγκώνουν να αφήνουν σημάδια πορφυρά αντί για γλυκανάλατα φιλιά με γεύση καραμέλας!

Δηλητήριο σκέτης νικοτίνης να είναι το φιλί.
Αληθινό!
Σου συστήθηκα.
Δεν είμαι η εύθραυστη μπαλαρίνα του Καρυοθραυστη!
Οι στρατιώτες όλοι του παραμυθιού μαζί, είμαι.

Που πολεμάνε περήφανα την ζωή και την αγάπη, που περπατάνε με  το κεφάλι τους πιο ψηλά από το ανάστημα τους, παναθεμα το 1.60 μου.

Αυτοί οι μολυβένιοι στρατιώτες που σταθήκαν περήφανα απέναντι σε κάθε δυσκολία και  κατάφεραν να στέκονται στο ένα δικό τους κουτσό πόδι και όχι να γίνονται πρόσθετο μέλος και καρκίνωμα σε ξένα σώματα για να επιβιώσουν.

Ναι σου είπα αλήθεια.
Δεν είμαι νεράιδα κανονική.
Ένας πόνος με βάφτισε έτσι.

Αυτές τις… ανεράδες  τις βλέπεις λαμπερές και δημιουργικές την μέρα μα το βράδυ κλαίνε με το πρόσωπο κρυμμένο στο μαξιλάρι τους μόνες.

Μόνες από πάντα.
Δεν είχανε ποτέ χέρια άλλα, να τις κανακεύουν, να τις χαϊδεύουν, να τους χαρίζουν και να τους κουβαλούν στις μετακομίσεις.

Δεν είχαν ποτέ χέρια άλλα να τους προσφέρουν λούσα και να μεταφέρουν τα ψώνια του σουπερ μαρκετ.
Όχι…
Έχω πληγιασμένα χέρια.
Χέρια που κουβάλησαν και τα «βαριά έπιπλα» και τις «ασήκωτες αποφάσεις».
Δες…
Δεν μου περισσεύουν για μανικιούρ μα σκασίλα μου!
Εγώ αγόρι μου είχα πάντα δύο χέρια μοναχά.
Μακάρι να ήξερες να ακούς τα χέρια μου!
Δυο φλύαρα χέρια.
Χέρια που δεν αγαπάνε για να αγαπηθούνε.

Χέρια που δίνουνε χωρίς να θέλουνε αντάλλαγμα!
Αγαπάνε με πίστη και με αφοσίωση. Χωρίς συμβόλαια ζωής, ή προγαμιαίες συμφωνίες γιατί οι μεγάλοι έρωτες δεν βάζουν νυφικό.

Ένα λινό φόρεμα φοράνε.
Λινό ύφασμα… σαν εμένα.
Που ζαρώνω… που τσαλακώνομαι εύκολα!
Σου συστήθηκα σωστά.
Στην πτώση μου και όχι στην πτήση.
Έδωσα απαντήσεις χωρίς ερωτήσεις  να περιμένουνε.
Σου είπα τι γυναίκα είμαι.

Από αυτές που όταν τις αγαπήσεις τότε δεν σε προδίδουν ποτέ. Εάν τις προδώσεις και πάλι ήσυχα και περήφανα θα φύγουνε όπως ήρθανε.

Γυναίκα αερικό μη σου λαχει…
Αυτές οι γυναίκες χορεύουν με τον θάνατο, κοιμούνται στο πάτωμα, κάνουν έρωτα με λέξεις, σε σκοτώνουν με ποίηση =, κλαίνε πίσω από όλα τα χαμηλωμένα βλέμματα και τις κλειστές πόρτες.
Όλα τα άντεξαν.

Όλα θα τα αντέξουνε.
Όλα θα τα ξεπεράσουνε.
Σου συστήθηκα σωστά.
Μετά το σμίξιμο των κορμιών εγώ δεν θέλω κοσμήματα, λουλούδια, σοκολατάκια…
Ένα κονιάκ και μια καλημέρα…
Μια καλημέρα πριν με βρει πάλι η νύχτα.
Πριν με χαρίσεις στην νύχτα με μια σιωπή.
Ξερεις…
Στο είπα.
Δεν ζω στο φως.
Στο σκοτάδι ζω.
Δεν με πίστεψες και μάλλον για αυτό με εξόρισες μόνιμα εκεί.
Εκεί που ζουν όλες οι ανείπωτες καλημέρες από κάτι που θύμιζε έρωτα!
Σου συστήθηκα σωστά.
Είμαι σπασμένη.
Πρόσεχε πως με αγγίζεις και που.
Ειδικά εκεί κοντά στην καρδιά… εκεί ακόμα ματώνει από τα «πρόχειρα ράμματα».

Αναστασία Κορινθίου

kissmygrass